Η ΑΗΕΡΑ, το ΣΑΕ και η Ομογένεια

Η σημερινή εξάπλωση της οργάνωσης 92 χρόνια μετά την ίδρυσή της, δείχνει μία δυναμικότητα εντυπωσιακή, έστω και εάν εν πολλοίς οφείλεται όχι σε ένα διεθνές κίνημα, αλλά στις άοκνες προσπάθειες της εν ΗΠΑ ηγεσίας και του Κυβερνήτη Ελλάδος, κ. Νίκου Παπαδόπουλου.

Η δυναμική αυτή εύκολα μπορεί να παρεξηγηθεί από καλοθελητές. Να εκληφθεί, ας πούμε, ως απόπειρα να καταστεί η ΑΗΕΡΑ “Καίσαρας στη θέση του Καίσαρα”. Να αναλάβει, δηλαδή, τον παγκόσμιο ρόλο εκπροσώπησης, διεκδίκησης και συντονισμού της ομογένειας, που δεν κατάφερε να ενσαρκώσει το ΣΑΕ.

Πολλοί, ωστόσο, θα έβλεπαν με καλό μάτι μια τέτοια εξέλιξη. Η οργανωτική δομή της ΑΗΕΡΑ διάσπαρτη σε Αμερική, Αυστραλία, Καναδά και τώρα και στην Ευρώπη, σε συνδυασμό αφενός μεν με τον ανεξάρτητο χαρακτήρα της και, αφετέρου, με το αυτοχρηματοδοτούμενο σύστημα, θα αποτελούσαν ιδανική λύση στο θέμα της παγκόσμιας οργάνωσης που θα εκπροσωπούσε την ομογένεια.

Θα συνιστούσε, παράλληλα, και τη λύση του γόρδιου δεσμού που ακούει στο όνομα “νομοσχέδιο ΣΑΕ”.

Η δράση της ΑΗΕΡΑ, τα έργα της και η επιρροή της στο πολιτικό  κατεστημένο των Ηνωμένων πολιτειών Αμερικής, της Ελλάδος και της Κύπρου, συνιστούν τα ιδανικά διαπιστευτήρια.

Στον αντίποδα, τα επιχειρήματα για να μην μετεξελιχθεί η ΑΗΕΡΑ σε παγκόσμιο ηγέτη της ομογένειας,  είναι περισσότερο προσχηματικά και λιγότερο ουσίας.

Όπως και να έχει, ο Ύπατος Πρόεδρος έθεσε την τελεία και την παύλα σε μία τέτοια συζήτηση. Παράλληλα, διακήρυξε την πίστη και το σεβασμό του στο τοπικό σωματείο, το υγιές κύτταρο της ομογένειας. Αποδεχομαστε το πρώτο, συμφωνούμε με το δεύτερο.

Το ερώτημα τι θα απογίνει με το ΣΑΕ, προβάλλει  εκ νέου με όλη την έμφαση του δεδομένου πως αν δεχθούμε ή πιστέψουμε πως το ΣΑΕ όντως έχει πεθάνει, τότε η διάδοχη κατάσταση δεν θα έλθει ούτε σε τετρακόσια χρόνια από σήμερα…

Αλλά το 2414 ζήτημα είναι εάν ακόμη θα υπάρχει “ομογένεια” με τη σημερινή έννοια του όρου… ‘Ισως και η ελληνική πραγματικότητα να είναι διαφορετική, μέσα στα όρια μιας πράγματι ενωμένης και διευρυμένης Ευρώπης!

Επομένως, “οι καιροί ου μενετοί”.

Πρέπει να ανασκουμπωθούν οι αρμόδιοι και να προχωρήσουν σε αποφασιστικές κινήσεις που θα οδηγήσουν τα καθέκαστα στο τέρμα, έστω και εάν γι αυτό θα χρειασθούν ενδεχομένως να γίνουν και κάποιες αβαρίες.

Δεν είναι που το ΣΑΕ το προβλέπει το Σύνταγμα. Δεν είναι που το συνηθίσαμε. Είναι που το χρειάζεται ο ελληνισμός. Χρειάζεται την οργάνωση, τον συντονισμό, την ενίσχυση.

Αν ναυάγησε το ΣΑΕ που γνωρίσαμε, δεν είναι επειδή ο φορέας και η δράση του ήταν αχρείαστα. Το ΣΑΕ απαξιώθηκε στη συνείδηση της ομογένειας, γιατί απέτυχαν οι άνθρωποι που ανέλαβαν να το κατευθύνουν.  Ξέφυγαν από τον προορισμό τους. Όχι όλοι. Ορισμένα από τα μέλη του προεδρείου, διασώθηκαν. Δεν έσωσαν όμως το ΣΑΕ. Γιατί οι όποιες λίγες ατομικές προσπάθειες του κ. Νικολαϊδη, της κας Σαραντοπούλου και του κ. Αγγελόπουλου, όσο φιλότιμες και σημαντικές και εάν ήταν, δεν μπορούσαν εξ αντικειμένου να υπερκαλύψουν το γενικότερο σοβαρό έλλειμμα ηγεσίας στην κορυφή της πυραμίδας.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι με άλλο προεδρείο, το ΣΑΕ ακόμη και με τον υφιστάμενο νόμο, θα ήταν πολύ καλύτερο.