ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΚΥΡΙΤΣΗ (ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΗ ΑΜΕΡΙΚΗΣ)

Μεγάλη Δευτέρα, Ιδού ο Νυμφίος έρχεται εν τω μέσω της νυκτός.  Οι καμπάνες των Εκκλησιών κάλεσαν τους  πιστούς για την ακολουθία του Νυμφίου.  Ο παπάς, ντυμένος πένθιμα ιερά άμφια, προβάλλει από την πόρτα του Ιερού, κρατώντας την εικόνα του Νυμφίου στα χέρια του με μεγάλη συγκίνηση.

Το θυμίαμα απλώνει γύρω του μυρωμένα σύννεφα και ευωδιάζουν οι καρδιές. Το πρόσωπο του Χριστού, είναι μελαγχολικό. Φορεί την κόκκινη χλαμύδα του εμπαιγμού. Το αγκάθινο στεφάνι στο κεφάλι του. Και στο χέρι του κρατεί ένα Καλάμι. Οι χριστιανοί, με ανατριχίλα ψιθυρίζουν, Χριστέ μου.

Είναι η πρώτη μέρα της Μεγάλης Εβδομάδος… Και μακάριος ο Δούλος  ων ευρίσκει γρηγορούντα. Ανάξιος δε πάλι, ων ευρίσκει ραθυμούντα.

Όλοι φροντίζουν να ετοιμάσουν τις ψυχές τους ώστε όταν ο Νυμφίος έλθει εν τω μέσω της νυκτός,   να μπουν μαζί του στον ιερό Νυμφώνα, για να απολαύσουν τα αγαθά της βασιλείας του.

Ανάμεσα στα ωραία αυτά συναισθήματα των χριστιανών, πάλι ο αντιπρόσωπος του Θεού, από την Ωραία Πύλη,  διαβάζοντας την ευαγγελική περικοπή, που μας λέγει τα εξής:

Ο Χριστός έρχεται με τους μαθητές του έξω από την Βηθανία και βλέποντας μια συκιά πηγαίνει να κόψει σύκα, διότι πεινούσε ως άνθρωπος. Μα ούτε ένα δεν βρήκε ανάμεσα στα φαλερά κλαδιά της.

Τότε έριξε ένα αυστηρό βλέμμα και είπε:  «μη καίτοι από σου καρπός γέννηται εις τον αιώνα».  Σαν κεραυνός έπεσε στο δένδρο η Θεία κατάρα. Και το δένδρο ξεράθηκε αμέσως.

Οι Χριστιανοί, ακούγοντας τα αυστηρά αυτά λόγια, τρομάζουν διότι τι είναι ο άνθρωπος; Ένα δένδρο είναι. Όχι μόνον να φέρνει ξερούς τύπους  που μοιάζουν σαν τα φύλλα της συκιάς,  αλλά να φέρνει καρπούς πίστεως αγάπης και ελπίδας.

Πώς λοιπόν, θα υποδεχθούμε τον ερχόμενο Χριστό, για να μας περιλούσει με το φως και τη χαρά της Αναστάσεως;  Έπειτα, τα άκαρπα δένδρα τα περιμένει η θεία Κατάρα. Δεν είναι κρίμα να μοιάσουμε με αυτά;

Εν συνεχεία, μας παρουσιάζει τον Ιωσήφ. Πώς προδίδεται  από τα αδέλφια του, και πως ρίχνεται μέσα στο λάκκο αλλά ύστερα ανυψώνεται . Έτσι κάνει μία παραβολή σαν αυτή του Ιωσήφ του πάγκαλου και παρομοιάζει τον εαυτό του με τους εμπτυσμούς, τους ξεφτιλισμούς,  τη Σταύρωση και μετά, έρχεται η Ανάσταση.

Τέτοιες όμορφες εικόνες παρουσιάζει η πρώτη μέρα της Μεγάλης Εβδομάδος.

Εν συνεχεία, η ξηρανθείσα συκή το καταραμένο δένδρο από τον Χριστό, έσπειρε φόβο και τρόμο στις ψυχές των χριστιανών. Για την ακαρπίαν…

Πάλι η Εκκλησία θέλησε να φέρει μία λύση σ΄αυτον τον τρόμο. Σ αυτά τα ανάλογα συναισθήματα, και το τροπάριο λέγει: Ξύπνα καημένη ψυχή. Ο κόσμος είναι μάταιος. Και όλοι αυτοί οι άνθρωποι που φέρνουν πολλά εμπόδια στην ανθρωπότητα, την κοινωνία μας, πολλά ασυμβίβαστα, λησμονούν ένα πράγμα. Ότι οι άνθρωποι σαν τα διαβατάρικα πουλιά έρχονται και φεύγουν. Ας ξυπνήσουμε για να είμαστε έτοιμοι, διότι ούτε την ώρα ξέρουμε, αλλά ούτε και τη στιγμή που θα φύγουμε για το μακρυνό ταξίδι. Και μαζί με όλα αυτά η Εκκλησία θέλησε να μας δώσει μία σωστή κατεύθυνση και μας  παρουσιάζει την παραβολή των δέκα Παρθένων.

Και οι δέκα επέρασαν τη ζωή τους  παρθενικά. Με όλα τα εφόδια των εσωτερικών   σημείων της  χριστιανικής ζωής. Μα δεν είχαν και οι δέκα την ίδα τύχη, γιατί οι μεν πέντε είχαν εφοδιαστεί καταλλήλως με αρκετό λάδι για τα φανάρια τους, ενώ οι άλλες πέντε δεν φρόντισαν το ίδιο. Οι μεν πρώτες είχαν αγάπη ανάμεσά τους, και έργα φιλανθρωπίας. Είχαν βοηθήσει το ορφανό, είχαν βοηθήσει τη χήρα, είχαν στηρίξει τον κλονισμένο γέροντα, είχαν παρηγορήσει τον ζαλισμένμο οικογενειάρχη.

Μα οι άλλες πέντε δεν έκαμαν το ίδιο. Ναι μεν έζησαν παρθενικά και αυτές, ναι μεν ετήρησαν τους τύπους, αλλά δεν έκαναν έργα αγάπης, έργα φιλανθρωπίας. Ωστόσο, μας λέγει η βίβλος όλες κοιμήθηκαν τον ύπνο τον αιώνιο. Σαν πέρασε η μέρα της πρόσκαιρης ζωής και του θανάτου, το σκοτάδι απλώθηκε παντού.

Με όλες κοιμήθηκαν,  περιμένοντας τον ερχομό του ουράνιου νυμφίου. Το αρχαγγελικό σάλπισμα, Ιδού ο Νυμφίος έρχεται, εξέρχεσθε εις απάντηση αυτού, όλες σηκώθηκαν να τον προϋπαντήσουν. Άναψαν τα φανάρια τους. Αλλά από τις δέκα, οι πέντε μόλις άναψαν. Οι άλλες πέντε, έσβησαν διότι δεν είχαν φροντίσει να έχουν αρκετό  λάδι και έτσι έμειναν έξωθι του νυμφώνος.

Διότι δεν είχαν πάρει στα σοβαρά ένα δάκρυ συμπόνιας, διότι ο χριστιανικός είναι αγάπη και εκείνος που αγαπάει, αγαπάει και λατρεύει το Θεό.

Φαναράκια με λάδι, για να δώσουν φως  -κύριοι αναγνώστες- ο Χριστός θέλει από όλους τους οπαδούς του. Και την πίστη, την γνώση και όλους τους εξωτερικούς τύπους της λατρείας που μοιάζουν με φανάρια, ζητεί από μας. Με  έργα αγάπης. Αυτά είναι το λάδι του φαναριού της ζωής του. Ας γεμίσουμε, λοιπόν, με έργα αληθινής  αγάπης τη ζωή μας. Τότε θα είμαστε σε θέση με το αρχαγγελικό σάλπισμα, Ιδού ο Νυμφίος έρχεται, εξέρχεσθε εις απάντηση αυτού, τότε μπορούμε και εμείς να συναντήσουμε  τον Νυμφίο της εκκλησίας, Σωτήρα Χριστόν.

Αύριο, θα συνεχίσουμε γύρω από την Μεγάλη Τρίτη και το εμπνευσμένο τροπάριο της Κασσιανής.