Οι Έλληνες της Βιέννης τίμησαν την διπλή γιορτή της 25ης Μαρτίου

Κάθε χρόνο, στις 25 Μαρτίου, οι Έλληνες όπου και αν βρισκόμαστε, στην πατρίδα αλλά και σε κάθε γωνιά της γης, τιμούμε τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου και παράλληλα την επέτειο του Απελευθερωτικού Αγώνα του 1821.

Εμείς οι Έλληνες της Βιέννης, είμαστε ιδιαίτερα υπερήφανοι, γιατί μέλη της εδώ Ελληνικής Κοινότητας του 18ου και 19ου αιώνα, στήριξαν οικονομικά και ηθικά το κίνημα του Ελληνικού Διαφωτισμού, που θωράκισε πνευματικά το «υπόδουλο έθνος των Γραικών», ώστε να ανταποκριθεί στις ανάγκες του Απελευθερωτικού Αγώνα του.

Συνειδητοποιώντας ότι μόνο η Εκπαίδευση, που βασίζεται στις αρχές της Ορθοδοξίας και στη γνώση του ιστορικού και πολιτιστικού παρελθόντος των Ελλήνων, είναι σε θέση να αντιμετωπίσει τον οποιονδήποτε αντίπαλο, ίδρυσαν σχολεία στον τόπο καταγωγής τους και χρηματοδότησαν σειρά εκδόσεων ποικίλου μαθησιακού ενδιαφέροντος. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι ο Κοραής αποκάλεσε την Βιέννη των αρχών του 19ου αιώνα «Εργαστήριον της νέας των Γραίκων Φιλολογίας».

Εδώ δραστηριοποιήθηκαν και έζησαν για μικρό ή μεγαλύτερο χρονικό διάστημα οι σημαντικότεροι Λόγιοι του Ελληνικού Διαφωτισμού * Άνθιμος Γαζής, Θεόκλητος Φαρμακίδης, Νεόφυτος Δούκας, Ρήγας Φερραίος και τόσοι άλλοι. Τύπωσαν τα έργα τους, πρωτότυπα και μεταφράσεις, καθώς και επιμελήθηκαν την έκδοση ελληνικών εφημερίδων.

Όσο για τα ελληνικά τυπογραφεία του Γεωργίου Βενδότη και των αδερφών Μαρκίδη / Πούλιου, από την Σιάτιστα, συμμετείχαν ενεργά και με κάθε μέσο στην άρτια περαίωση και διάθεση των εκδόσεων. Κατέστησαν, μάλιστα, ακόμα και τα τυπογραφεία τους ως τόπο συνάντησης και σχεδιασμού του Εθνικού Ξεσηκωμού του υπόδουλου Ελληνικού έθνους.

Χάρη, λοιπόν, και στην προσπάθεια των Ελλήνων της Βιέννης, διανοούμενων και μεγάλων ευεργετών ( Σίνας , Δούμπας, Βέλλιος κ.α. ) , αφυπνήστηκε ο ελληνικός λαός μετά από 400 χρόνια σκλαβιάς, αφήνοντας άφωνους τους λαούς της Ευρώπης. Όμως, αν η τρεμάμενη φλόγα του Ελληνισμού έγινε πυρκαγιά, ήταν γιατί 400 ολόκληρα χρόνια η Ορθοδοξία, η Παιδεία των δομών της οικογένειας και της λαικής παράδοσης, δεν τον άφησαν να πέσει σε «χειμερία νάρκη».

Το δημοτικό τραγούδι συντρόφευε τον Ελληνισμό στις δύσκολες ώρες του, σφυρηλατώντας μεθοδικά και επίμονα τους βαρύτιμους κρίκους της άθραυστης αλυσίδας του Γένους, από την Ιλιάδα του Ομήρου, τον κύκλο του Διγενή Ακρίτα και τον Ερωτόκριτο, μέχρι το 1821.

Πόσο επίκαιρο είναι σήμερα, το 2014, αυτό που τόσο σοφά τραγούδησε η λαική μούσα με τα χείλη του στρατηγού της Ρούμελης και γιού της Καλογριάς, Γεώργιου Καραισκάκη, που πληγωμένος στις ακτές του Φαλήρου λέει…

«Έλληνες, μη κιοτέψετε, παιδιά μη φοβηθείτε….

Σαν Έλληνες βαστάζετε και σαν γκραικοί σταθείτε…»