«Η ηθική υποχρέωση»

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Η απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας δίνει τέλος στην δικαστική διεκδίκηση αποζημιώσεως ή αποκαταστάσεως των μικροομολογιούχων αποταμιευτών.

Το σκεπτικό της απόφασης επικαλείται λόγους δημοσίου συμφέροντος οι οποίοι, όπως αναφέρεται επέβαλλαν το κούρεμα των ομολόγων του ελληνικού δημοσίου. Έτσι κρίθηκε το PSI νόμιμο, συνταγματικό και σύμφωνο με την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ).

Επί της αποφάσεως του Δικαστηρίου, κρίση δεν χωρά.  Άλλωστε, ο λαός «δικάζει» με το συναίσθημα. Τα  δικαστήρια, με τους νόμους.

Ωστόσο, εκτιμούμε πως άλλο είναι η νομική δικαστική απόφαση και άλλο η πολιτική και ηθική δέσμευση της Κυβέρνησης να αποκαταστήσει τους μικροομολογιούχους, που όπως και το ΣτΕ αναγνωρίζει, η περιουσιακή τους απώλεια ήταν «ιδιαιτέρως σοβαρή».

Αυτό σημαίνει ότι παρά το νόμιμο του «κουρέματος», παραμένει πάντα εν ισχύει η δήλωση του Αντιπροέδρου της Κυβέρνησης και Υπουργού Εξωτερικών κ. Ευάγ. Βενιζέλου πως αναφορικά με τους μικροομολογιούχους “έχει ηθική υποχρέωση η Κυβέρνηση να τους αποκαταστήσει”.

Άλλωστε και από πλευράς Μεγάρου Μαξίμου, υπάρχει η δημόσια αναγνώριση της ανάγκης να αποζημιωθούν οι άνθρωποι αυτοί.

Γράφαμε σε παλαιότερο άρθρο μας για το θέμα: «Δεν υποστηρίζουμε ότι η οικονομική κρίση θα μπορούσε να αφήσει αλώβητα τα εισοδήματα των Ελλήνων. Ούτε είμαστε εξ εκείνων που θεωρούν ότι για όλα φταίνε οι πολιτικοί και η διαχείριση που έκαναν.  Φταίνε και αυτά.  Όπως, επίσης, στην κατά κρημνό πορεία της Οικονομίας αναμφιβόλως συνέβαλαν και τα πάσης φύσεως και προελεύσεως σκάνδαλα, δημόσια και ιδιωτικά. Υπάρχει, όμως, και το μέρος της ευθύνης που αναλογεί στην διαχρονική συμπεριφορά του ίδιου του λαού.  Επειδή, για ευνόητους λόγους, οι πολλοί αποφεύγουν να αναφέρονται σ΄ αυτό, διόλου δεν σημαίνει ότι δεν υφίσταται. Κάποτε, η ιστορία θα μιλήσει για τις ευθύνες, όλων».

Αυτό, ωστόσο, σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι την κρίση πρέπει να την πληρώσουν μόνον οι μισθωτοί, οι συνταξιούχοι και οι μικρο-ομολογιούχοι. Άλλωστε, σε όσους αγόρασαν ομόλογα με το “Αγγλικό Δίκαιο” και τις μεγάλες Τράπεζες, η κυβέρνηση τους αποζημίωσε. Ήδη δε, η κυβέρνηση προχωρεί και σε μία όλως συμβολική, έστω, «αποκατάσταση» των οικονομικά ασθενέστερων τάξεων.

Οφείλει επομένως, και γιατί το έχει υποσχεθεί και γιατί το θεωρεί ηθικό, μα και γιατί προξενούνται ανθρώπινες τραγωδίες, με την διαφημιζόμενη βελτίωση των οικονομικών μεγεθών, να αντιμετωπίσει και τους μικρο -ομολογιούχους με κατανόηση.

Πια πρακτική αξία θα έχει, εν τέλει, η σωτηρία του Κράτους, αν αυτή θεμελιωθεί πάνω στην αδικία ενάντια στους πολίτες του; Πως θα ορθοποδήσει το Κράτος αυτό όταν οι πολίτες παύσουν να το εμπιστεύονται;