ΣΑΤΙΡΙΖΟΝΤΑΣ: Η φύση στην πολιτική…

Γράφει ο Χρήστος Μαλασπίνας

Βρε πως αλλάζουν οι καιροί!  Ή μήπως αλλάζουν οι άνθρωποι και νομίζουν ότι αλλάζουν οι καιροί;  Μπορεί και τα δύο. Η φύση, πάντως, παραμένει ίδια! Και …ανυπεράσπιστη… Όπως και η πολιτική!

Κάπως έτσι, πάντως, από εκείνα τα βαρύγδουπα «πατριωτικά μέτωπα», τους «Συναγερμούς» και τις «Ριζοσπαστικές Ενώσεις», από τις  αλήστου μνήμης «Ενώσεις»  Κέντρου,  Δημοκρατικών, Δυνάμεων,  Αριστεράς, Δεξιάς και δεν συμμαζεύεται, φθάσαμε σήμερα σε πλέον σύγχρονα κόμματα!

Εποχή της οικολογικής ευαισθησίας δεν μπορούσαμε παρά να συνταυτίσουμε και τον …κομματικό μας βηματισμό!  Έτσι δημιουργήσαμε κόμματα (και …αποκόμματα) εμπνευσμένα από το «πράσινο» παρά το ότι το τελευταίο είναι είδος εν ανεπαρκεία στις πόλεις μας!

Από τις Ρίζες και το ΣΥΡΙΖΑ, περάσαμε στα ποτάμια , τα βουνά και τα λαγκάδια!  Στην πράσινη «Ανάπτυξη» και στην  «Οικολογία». Ε, καιρός ήτανε να περάσει ανάμεσά τους και ένα «Ποτάμι»! Να τα ποτίζει  βρε αδελφέ!  Ή να τα ξεπλένει… Το ότι θυμίζει εκείνο το «μας πήρε το ποτάμι μας πήρε ο ποταμός», είναι απλή σύμπτωση! Σιγά που θα το σκέφθηκαν κιόλας!

Α, και για να καταλάβω, θα βγουν στις πλατείες και στις ρούγες ή θα κάνουν «αγώνα» από τα  τηλεοπτικά πλατό;  Γιατί αν είναι έτσι, «αγώνα» κάνουμε όλοι  από την …πολυθρόνα μας!

Η μάνα φύση σε προσμίξεις, συνταυτίσεις, ωσμώσεις και ζυμώσεις! Ο ρε μάνα μου, που θα αναφωνούσε και ο Καραγκιόζης!

Ένα ακόμη δείγμα (και μείγμα) η «Ελιά»!  Κανείς δεν σκέφθηκε ούτε και σκιάχτηκε, υποθέτω, από την πιθανότητα  κάποιοι  το συνταυτίσουν με κείνο το «ψωμί κι ελιά και Κώτσο βασιλιά»!.. Περίεργη συγκυρία, η ταυτόχρονη από βήματος εμφάνιση ενός  Βενιζέλου, απέναντι πάλι  σε έναν  βασιλιά που από το Τατόι αυτός συν γυναιξί και τέκνοις  τιμά τους προγόνους του, ξορκίζει το παρελθόν και διαγράφει το …μέλλον!

Αντίρρηση γι αυτό εγώ δεν έχω, αλλά δεν μπορώ να μην θαυμάσω το κουράγιο όχι του Κωνσταντίνου, αλλά του …Κώστα εκεί, με το μπαστούνι του και τα χρόνια του, αειθαλής και πανταχού παρών…  «Φαίρ» ή «ανφαίρ»…

«Περπατώ εις το δάσος όταν ο λύκος δεν είναι εδώ. Λύκε, λύκε είσαι εδώ»; Φαντάζομαι δεν περιμένετε απόκριση…

Αλλά και ο άλλος, ο Κωνσταντίνος, όμως, ε; Τον «κάρφωσε» με τον βασιλικό του τρόπο: Είσαστε, του είπε, ο τελευταίος υπουργός του πατέρα μου και ο πρώτος δικός μου»! Καλά, στην τσέπη τους είχαν οι βασιλείς τους υπουργούς και ο ένας τον παράδινε στον άλλον κληρονομικώ δικαίω;

Μέσα στο σύγχρονο πνεύμα του πράσινου δάσους  η τελετή, ίσως γι αυτό ακούστηκαν και τα περί νέου κόμματος των υιών του υιού κλπ. Ελπίζω πάντως, αν ποτέ γίνει, να μην το ονομάσουν αυτοί «Τατόϊ»!

Διότι τότε από Τατόϊ  σε Ποτάμι και από Ελιά σε Σύριζα, φέξε μου και γλίστρησα! Αυτό μάτια μου δεν θα είναι πολιτικό προεκλογικό σκηνικό, άγρια ζούγκλα του μαυροπίνακα, θα είναι!..