Δεν είναι όλα ρόδινα μήτε “αγγελικά πλασμένα” στο εξωτερικό!

Ελλάδα ή εξωτερικό; Μπορεί στο εν λόγω βασανιστικό ερώτημα η πλειοψηφία να «ψηφίζει» εσχάτως εργασία εκτός συνόρων, ωστόσο, ορισμένοι επιμένουν «ελληνικά». Η «είδηση» της επιστροφής της Μαρούλας στον Βόλο, μετά πέντε χρόνια στη Μεγάλη Βρετανία, συνοδεύθηκε από ενθουσιασμό, καθώς το εργασιακό περιβάλλον της 27χρονης κλινικής ψυχολόγου είχε… εθιστεί στο να αποχαιρετά παρά να υποδέχεται νέους επιστήμονες. Την απόφασή της η Μαρούλα Κανδύλη την «ζύγισε» καλά. «Ο προγραμματισμός μου δεν αφορούσε μόνιμη εγκατάσταση στο εξωτερικό», διευκρινίζει καθώς «έφυγα το 2008 για να εμβαθύνω στην επιστήμη μου, έκανα δύο μεταπτυχιακά, πρακτική άσκηση και δύο χρόνια εργάστηκα στο Λονδίνο».

Ζώντας στην κοσμοπολίτικη πλην πανάκριβη βρετανική πρωτεύουσα κέρδιζε τόσα, όσα της επέτρεπαν να είναι οικονομικά ανεξάρτητη. «Φεύγοντας με ενημέρωσαν ότι το συμβόλαιό μου θα μετατρεπόταν σε αορίστου χρόνου», σημειώνει, «αυτό με κλόνισε, καθώς συνεπαγόταν ορισμένα προνόμια, αλλά μεταφραζόταν σε μείωση μισθού, προκειμένου να προσμετρούνται τα χρόνια εργασίας μου ως συντάξιμα, κάτι που έως τότε δεν γινόταν». Δεν ήταν, όμως, τα χρήματα ή τα «ένσημα», στα οποία η νεαρή ψυχολόγος προσέδωσε τη μεγαλύτερη βαρύτητα, αλλά η ποιότητα ζωής και οι διαπροσωπικές της σχέσεις. «Ένιωσα γεμάτη απ’ όσα είδα και έμαθα και ώριμη να ξεκινήσω κάτι δικό μου», εξομολογείται η ίδια, που από τον Δεκέμβριο διατηρεί ιατρείο στον Βόλο.

Απομυθοποίησε πολλά σχετικά με το εργασιακό «Ελντοράντο» της Γερμανίας ο 28χρονος μηχανολόγος – μηχανικός Στέφανος, που εργάστηκε εκεί για λίγους μήνες. «Έφυγα με πολύ κέφι και μεράκι, τα οποία σταδιακά… εξανεμίστηκαν», λέει ο ίδιος. Έχοντας εμπειρία στον κλάδο της βιομηχανικής μηχανικής για διυλιστηριακά προϊόντα, βρήκε δουλειά στο Αμβούργο. «Η γερμανική εταιρεία, αναμένοντας κάποιες νέες συμβάσεις, ήθελε να εμπλουτίσει το προσωπικό της». Σκόπελος ήταν η γλώσσα, αν και για την πρόσληψη του Στέφανου δεν ήταν προαπαιτούμενο. «Μια συνάδελφος, αν και μιλούσε άπταιστα αγγλικά, μου απηύθυνε αποκλειστικά τον λόγο στα γερμανικά, καθιστώντας κατ’ ουσίαν αδύνατη την επικοινωνία μας». Υπήρξαν, ωστόσο, και άλλα κακώς κείμενα. «Ακριβώς επειδή είναι πολύ τυπικοί, περιπλέκουν ακόμη περισσότερο τη γραφειοκρατία, παράλληλα τους βρήκα ευθυνόφοβους και ελάχιστα ευέλικτους…». Όταν χαλούσε, για παράδειγμα, ένα μηχάνημα, «απαιτείτο σειρά συσκέψεων, έως ότου αποφασιστεί ποιος είναι αρμόδιος να το επιδιορθώσει, με συνέπεια να χάνονται πολύτιμες ώρες». Διαφορετική ήταν και η αίσθηση χιούμορ, αφού… «με κοιτούσαν με απάθεια, όταν έλεγα κάποιο αστείο». Στα θετικά ο Στέφανος σημειώνει το ευέλικτο ωράριο των 40 ωρών την εβδομάδα, αλλά και τις προοπτικές ανέλιξης. «Δεν έχω κλείσει την πόρτα της Γερμανίας, παρακολουθώ, μάλιστα, μαθήματα γερμανικών».

Η πόρτα της Γερμανίας «άνοιξε» στην 38χρονη πολιτικό μηχανικό Καλλιόπη, η οποία, ωστόσο, επέλεξε να μην την διαβεί. «Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Μόναχο, αλλά όταν ενηλικιώθηκα, αποφάσισα να έρθω για σπουδές στην Ελλάδα και εν συνεχεία να ζήσω εδώ. Η κρίση άλλαξε πολλά στη ζωή μου, καθώς εδώ και δύο χρόνια δεν έχω δουλειά, ωστόσο τους παράγοντες που με ώθησαν στην εν λόγω απόφαση, δηλαδή το κλίμα και τη νοοτροπία, δεν τους επηρέασε».

Οι επαγγελματικές προσφορές που της έγιναν, ιδιαίτερα μετά τη συμμετοχή της σε μια τηλεοπτική εκπομπή για τη μετανάστευση, ήταν πολλές και δελεαστικές. «Εξίσου καλές προτάσεις έγιναν στον γιατρό σύζυγό μου, ο οποίος, ωστόσο, θα έπρεπε, για να μεταναστεύσουμε, να ακυρώσει όλους τους κόπους του στην Ελλάδα και να ξεκινήσει από το μηδέν με μια άγνωστη σε αυτόν κουλτούρα και γλώσσα».

Έτσι, το ζευγάρι «ψήφισε» Ελλάδα. «Είδα την κρίση σαν ευκαιρία, αντί να σπαταλήσω την αποζημίωσή μου, εγγράφηκα σε μαθήματα αργυροχρυσοχοΐας, αξιοποιώντας μια έως σήμερα αναξιοποίητη καλλιτεχνική μου κλίση. Αυτή τη νοοτροπία την οφείλω στη γερμανική μου παιδεία». Με επιμονή, υπομονή, πίστη και ευελιξία, λοιπόν, η Καλλιόπη περιμένει τον «τροχό» να γυρίσει και για τους Έλληνες μηχανικούς.

Φωτογραφία πρώτης σελίδος:tromaktiko.gr