«Καλλιεργούμε διαρκώς μια εμφυλιοπολεμική νοοτροπία»

Το τέρας έχει κεφαλή Σφίγγας, κορμί φιδιού και σφυρίζει, στον Γιώργο Β. Δεριλή, πάντοτε το ίδιο ερώτημα: «Ποιο μίσος θα σας ξεσκίζει στον εμφύλιο πόλεμο που ετοιμάζεται πανηγυρίζοντας;» Ανατριχιαστικά, ομολογουμένως, πράγματα ενδέχεται να συμβούν στον ύπνο ενός έμπειρου ιστορικού. Τούτος ο εφιάλτης είναι όψιμος και επίμονος, προέκυψε στα χρόνια της νέας, της εν εξελίξει κρίσης. Τον καταγράφει ο ίδιος, απαράλλαχτο μάλιστα σε δύο περιπτώσεις, στο άρτι εκδοθέν και ως επί το πλείστον αυτοβιογραφικό βιβλίο του «Συνειρμοί, μαρτυρίες, μυθιστορίες».

Ο 74χρονος σήμερα Γ.Β. Δερτιλής, τακτικό μέλος της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας, ομότιμος καθηγητής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και έως το 2009 διευθυντής Σπουδών στην περίφημη Ecole des Hautes Etudes en Sciences Sociales του Παρισιού, αποδεικνύεται ένας καθηλωτικός αφηγητής, γράφει η εφημερίδα «Το Βήμα».

«Τα αίτια της κρίσης δεν είναι μόνο πολιτικά» λέει σε συνέντευξή του στην εφημερίδα. «Είναι δυστυχώς πολύ βαθύτερα, είναι πολιτισμικά. Διακόσια χρόνια τώρα, η εμφυλιοπολεμική μας ιστορία δεν μας έμαθε τίποτε. Και εβδομήντα χρόνια τώρα καλλιεργούμε την εμφυλιοπολεμική μας νοοτροπία. Οι φιλόδοξοι δημαγωγοί, δεξιοί και αριστεροί, την εκμεταλλεύονται σαν μην τελείωσε ποτέ ο εμφύλιος. Αλλά και η αμάθειά μας δεν περιορίζεται στην πλήρη άγνοια της Ιστορίας. Είναι καθολική. Το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα είναι από τα χειρότερα στον κόσμο. Έτσι η δημαγωγία, ο υλιστικός ατομισμός και η συσσωρευμένη έλλειψη παιδείας και συνείδησης του πολίτη μας έχουν μετατρέψει σε κύμβαλα αλαλάζοντα. Για όλα φταίνε οι άλλοι, οι ξένοι, οι μετανάστες, οι κομμουνιστές, οι νεοφιλελεύθεροι φασίστες, ο γείτονας, ο αδελφός μας, οι γονείς μας, οι πάντες. Είμαστε ναυαγοί απάνω σε μία σχεδία, βλέπουμε την ξηρά κι αντί να αρπάξουμε τα κουπιά ετοιμαζόμαστε να φάμε ο ένας τον άλλον (…)».

«Η μόνη ρεαλιστική επιλογή για τη χώρα είναι να μελετήσει και να εκτελέσει η ίδια το απαραίτητο πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων και επενδύσεων για να βγει από την κρίση και όχι να περιμένει από άλλους να τη σώσουν», προσθέτει στη συνέντευξή του. «Αυτό προϋποθέτει συνεργασία, συμφιλίωση, γενική στράτευση στον κοινό σκοπό και πολλή, πάρα πολλή δουλειά. Δουλειά από τους κυβερνώντες αλλά και από τον κάθε πολίτη, οποιαδήποτε θέση κι αν έχει, δημόσια ή ιδιωτική, με οποιαδήποτε εργασία μπορεί να αναλάβει, έστω και εθελοντική. Αν ο καθένας μας στην Ελλάδα έκανε απλώς τη δουλειά του και την έκανε καλά, με μεράκι και με συνείδηση, πολλά προβλήματα της κρίσης θα είχαν λυθεί. Αυτά όμως απαιτούν παιδεία και συνείδηση του πολίτη. Και για να τα αποκτήσουμε φοβούμαι ότι θα χρειαστεί να περάσουν δυο γενιές.