Σύγχρονοι μετανάστες

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Είναι παρήγορο ότι ο ελληνισμός της Αυστραλίας έχει δραστηριοποιηθεί προκειμένου να βοηθήσει με κάθε τρόπο συνέλληνες που καταφθάνουν στην μακρυνή αυτή χώρα σε αναζήτηση καλύτερης τύχης.

Βέβαια επίσημα στοιχεία σε ό,τι αφορά τον ακριβή αριθμό των Ελλήνων που μεταναστεύουν στην Αυστραλία και τις άλλες χώρες υποδοχής μεταναστών (Αμερική, Γερμανία κλπ.) δεν υπάρχουν επί του παρόντος. Εικάζεται ότι τα σχετικά με “χιλιάδες Έλληνες που μεταναστεύουν” είναι υπερβολικά.

Στην Αυστραλία, το 2012, τα υπάρχοντα στοιχεία μιλούν για έναν αριθμό 256 Έλλήνων που μετανάστευσαν στην χώρα αυτή. Πολλοί από αυτούς με φοιτητική ή τουριστική βίζα.

Σαφώς υπάρχει ένας πολύ μεγαλύτερος αριθμός Έλλήνων-υπηκόων ξένων Κρατών, που κάποτε παλιννόστησαν στην Ελλάδα και τώρα (όπως και οι λαθρομετανάστες) φεύγουν πίσω στις θετές τους πατρίδες. Αυτοί, όμως, δεν μπορούν να λογισθούν ως “μετανάστες”.

Σε κάθε περίπτωση, οι ενδιαφερόμενοι θα πρέπει να γνωρίζουν ότι τα πράγματα δεν είναι σήμερα όπως ήταν τη δεκετία του ’60 ακόμα και του ’70.

Τότε ξεκινούσε ο Έλληνας από το χωριό και πήγαινε στην Αμερική. Χωρίς να γνωρίζει τη γλώσσα, δίχως να έχει κάποια τέχνη στα χέρια του. Έτσι, γινότανε τα πρώτα χρόνια εργάτης στις σιδηροδρομικές γραμμές, έπειτα στιλβωτής υποδημάτων, μετά πιατάς. Έτσι έβγαζε τον επιούσιο και φύλαγε και δυο δεκάρες “για να γυρίσει στην πατρίδα”, όπως ήταν το όνειρο αρχικά, για να κάνει μια δική του δουλειά, όπως αυτό μεταλάχθηκε με τα χρόνια…

Σήμερα δεν μπορεί κανείς να πάει στην Αμερική για να πλύνει πιάτα.  Γιατί, απλά, τα πιάτα τα έχουν αναλάβει πλέον οι Γιουγκοσλάβοι. Οι Έλληνες έγιναν οι ιδιοκτήτες των εστιατορίων…

Για να μεταναστεύσει κανείς σήμερα στην Αμερική  (και αλλού) και να έχει σοβαρές ελπίδες να εξασφαλίσει μία αποδοτική εργασία, πρέπει (εκτός των άλλων νομικών, μεταναστευτικών κλπ. προϋποθέσεων) να έχει πολύ καλή γνώση της Αγγλικής και να διαθέτει εξειδίκευση. Σ΄αυτό το τελευταίο υστερούν οι νέοι Έλληνες. Τέλειωσαν Ελληνικά Πανεπιστήμια που τους έδωσαν καλές γενικές γνώσεις. Σπάνια, όμως και εξειδίκευση…

Το ίδιο συμβαίνει, λίγο-πολύ και με τις άλλες χώρες, Αυστραλία, Καναδάς. Γερμανία.

Σε κάθε περίπτωση, οι νέοι μετανάστες χρειάζονται μία χείρα βοηθείας όταν βρεθούν στην ξένη χώρα. Πολύ περισσότερο καθώς πολλοί από αυτούς,  “με ελλιπείς και σε κάποιες περιπτώσεις παραπλανητικές πληροφορίες για την χώρα υποσοδοχής”, χωρίς σαφή γνώση της μεταναστευτικής της πολιτικής και χωρίς να έχουν πλήρη εικόνα της κατάστασης, του συστήματος και της  τοπικής καθημερινότητας,  μπαίνουν σε ένα λαβύρινθο από τον οποίο δεν γνωρίζουν πως να ξεφύγουν…

Αυτό τους στερεί από τη δυνατότητα εξασφάλισης άμεσα κάποιας εργασίας, με αποτέλεσμα πολλοί να καταφεύγουν σε ελληνικές-ομογενειακές οργανώσεις προκειμένου να λάβουν κάποια βοήθεια, δουλειά, φαγητό, ακόμη και τα εξόδα επιστροφής στην Ελλάδα σε κάποιες περιπτώσεις…

Είναι, λοιπόν, όπως και εισαγωγικά σημειώσαμε, παρήγορο ότι ο Ελληνισμός εκτός συνόρων οργανώνεται για να αντιμετωπισθεί με τον καλύτερο δυνατόν τρόπο η κατάσταση. Και στην Αμερική και στον Καναδά, οι ομογενειακές οργανώσεις, σε συνεννόηση με την Εκκλησία,  αναζητούν τρόπους καλύτερης λύσης του προβλήματος.