Πέτρος Δούκας στην ΡΗΡ: Λεφτά υπάρχουν;

Πολλοί υποστηρίζουν την εξής απλοϊκή άποψη: “Οι Έλληνες φοροκλέβανε για πολλές δεκαετίες! Τα κλεμμένα τα επένδυσαν σε ακίνητα! Τσακίζοντας με φόρους τα ακίνητα ‘συλλαμβάνεται’ και η φοροκλαπείσα ύλη.”

Το αν οι περισσότεροι δούλεψαν σκληρά γιά το ακίνητο, ή τα ακίνητά τους και είχαν πληρώσει όλους τους σχετικούς φόρους, εισοδήματος, κλπ., δεν πολυσκοτίζει!

Και όχι μόνο! Θεωρούν πως οι Έλληνες δεν έχουν εξαντλήσει την φοροδοτική τους ικανότητα (επειδή τάχα το σύνολο των φόρων που εισπράττει το Δημόσιο ως ποσοστό του ΑΕΠ εμφανίζεται να είναι κατά τι χαμηλότερο από το μέσο όρο των Ευρωπαϊκών κρατών, και επειδή βλέπουν ακόμα μαγαζιά και σουβλατζίδικα που δεν έχουν κλείσει, ή μερικά που έχουν το θράσος να έχουν και κάποια κίνηση τα Σαββατοκύριακα.)

Αγνοούν αυτοί πως

1. Με την σκληρότατη πενταετή ύφεση και την συνεχή μείωση της οικονομικής δραστηριότητας, το πραγματικό διαθέσιμο εισόδημα των Ελλήνων έχει εξαντληθεί και δεν σηκώνει νέους φόρους και ούτε καν μπορεί να καλύψει τους παλιούς,

2. Αντί το Κράτος μας να συμπεριφέρεται όπως κάθε σοβαρός νοικοκύρης, δηλαδή, πρώτα να υπολογίζει τα πραγματικά διαθέσιμα εισοδήματά του, και μετά προγραμματιζει τις δαπάνες του, το δικό μας γιά δεκαετίες τώρα, πρώτα δημιουργούσε και προκαλούσε δαπάνες και μετά όταν στέρεψε η δυνατότητα εύκολου δανεισμου, ξέφρενο, ψάχνει να καλύψει τα ανοίγματα φορολογώντας με εξοντωτικούς συντελεστές ότι κινείται ή είναι ακίνητο!

3. Όσοι επένδυσαν σε ακίνητα, το έκαναν λαμβάνοντας υπ´ όψη τους τις μέχρι εκείνη την περίοδο νόμιμες επιβαρύνσεις. Που να φανταστούν τι τσουνάμι θα επερχόταν, τόσο από πλευράς κρίσης στα εισοδήματα, έλλειψη εργασίας, αλλά και χαρατσιών στα ακίνητα.

4. Οι φόροι που πληρώνουν οι ταλαίπωροι Έλληνες, δεν πληρώνονται από νέα εισοδήματα (που είναι ελάχιστα λόγω κρίσης), αλλά, όπως προκύπτει από τα στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδας, κυρίως αντλώντας από τις τραπεζικές καταθέσεις που από τα €250 δισεκ. έχουν καταρρεύσει στα €150 δισεκ.

5. Εκτός από την συνεχή απορροή των καταθέσεων, οι Έλληνες έχουν δει τα ακίνητά τους να έχουν χάσει το 55% της αξίας τους, τις επενδύσεις τους σε ομόλογα του Δημοσίου να έχουν κουρευθεί κατά 90%, τις δε μετοχές τους σε τράπεζες να έχουν χάσει πάνω από το 95% της αξίας τους από τα υψηλά τους. Με την ανεργία στο 30% και τα εισοδήματα και τις συντάξεις μειωμένα κατά 25%-35%, από που προκύπτει οτι οι “Έλληνες υποφορολογούνται”; Άσε που στο εξωτερικό τουλάχιστον, οι φόροι ανταποδίδονται με κάποιας υποφερτής ποιότητας Δημόσιες υπηρεσίες….

6. Ο Δημόσιος τομέας δεν έχει καμία πλέον δυνατότητα να συμβάλλει μέσω νέων δαπανών και προσλήψεων στην αύξηση της οικονομικής δραστηριότητας και την δημιουργία πραγματικών θέσεων εργασίας. Μόνο ο ιδιωτικός τομέας μπορεί να το επιτύχει αυτό. Ας τον βοηθήσουν ΟΛΑ τα κόμματα να κάνει τη δουλειά του!

7. Αλλά πως να επενδύσει ο Ελληνικός και διεθνής ιδιωτικός τομέας όταν το κόστος δανεισμού μιάς επιχείρησης κυμαίνεται από 7-11%, ενώ μιάς αντίστοιχης Γερμανικής είναι 2%; Πως να προσελκύσουμε επενδύσεις με τις μεγαλύτερες αυξήσεις και το ακριβότερο τιμολόγιο στο ηλεκτρικό και στο φυσικό αέριο στην Ευρώπη και τέτοιο αλαλούμ και ποινικά απρόβλεπτο φορολογικό σύστημα;

ΟΣΟΝ ΑΦΟΡΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΦΟΡΟΛΟΓΗΣΗ ΤΩΝ ΑΚΙΝΗΤΩΝ

Η  υπερφορολόγηση των ακινήτων έχει φοβερές επιπτώσεις τις οποίες οι περισότεροι δεν έχουν αντιληφθεί!  Η υπερφορολόγηση,

1. Μειώνει την απόδοση των ακινήτων και άρα την αξία τους. Έστω και αν κάποιος αγοράσει ένα ακίνητο φθηνότερα, που θα βρει διαθέσιμο ρευστό να πληρώσει όλα τα χαράτσια.

2. Οι Έλληνες έχουν το μεγαλύτερο μέρος της περιουσίας του επενδεδυμένο σε ακίνητα, θεωρώντας τα ασφαλέστερη επιλογή. Πέφτοντας η αξία των ακινήτων, πέφτει και η περιουσία των Ελλήνων με όλες τις συνέπειες γιά την κατανάλωση και τις επενδύσεις. Προφανώς και ξοδεύεις μικρότερο ποσοστό από τα εισοδήματά σου, όταν νοιώθεις τόσο μεγάλη ανασφάλεια επειδή μειώνεται η αξία της περιουσίας σου!

• [βλέπε και τη θεωρία Permanent Income Hypothesis of Savings and Consumption, όπου οι δαπάνες γιά κατανάλωση εξαρτώνται όχι μόνο από τη σημερινή οικονομική σου κατάσταση και εισοδήματα, αλλά και από την κατάσταση που εύλογα περιμένεις να βρίσκεσαι στο μέλλον!]

3. Έχει αφανισθεί η οικοδομική δραστηριότητα (και τα αντίστοιχα φορολογικά έσοδα) και η απασχόληση στον κλάδο αυτό (με τα αντίστοιχα ασφαλιστικά έσοδα),

4. Οι δανειζόμενοι υποθηκεύουν ακίνητά τους γιά να δανειστούν από τις τράπεζες. Όταν πέφτει η αξία των ακινήτων τους, οι τράπεζες ζητάνε ‘διπλάσια’ ακίνητα γιά τον ίδιο δανεισμό, με αποτέλεσμα να μειώνεται και η παροχή δανείων και η ρευστότητα, ενώ και οι τράπεζες καταγράφουν μεγαλύτερες ζημίες!

5. ΤΙΣ ΖΗΜΙΕΣ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΩΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ ΤΗΣ ΑΞΙΑΣ ΤΩΝ ΕΜΠΡΑΓΜΑΤΩΝ ΕΞΑΣΦΑΛΙΣΕΩΝ ΤΟΥΣ (ΔΗΛΑΔΗ ΤΗΣ ΑΞΙΑΣ ΤΩΝ ΕΝΥΠΟΘΗΚΩΝ ΑΚΙΝΗΤΩΝ ΤΟΥΣ), ΠΑΛΙ ΤΙΣ ΠΛΗΡΩΝΟΥΝ ΟΙ ΦΟΡΟΛΟΓΟΥΜΕΝΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ, ΜΕΣΩ ΤΩΝ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΩΝ ΕΠΑΝΑΚΕΦΑΛΑΙΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΩΝ! ΔΙΠΛΗ ΖΗΜΙΑ ΔΗΛΑΔΗ!

Και κάτι άλλο:

6. Η υπερφορολόγηση των ακινήτων σε συνδυασμό με την ύφεση, αναγκάζει πολύ κόσμο να πουλήσει ‘κοψοχρονιάς’. Κερδισμένοι βγαίνουν, αθόρυβα, οι ‘έχοντες και κατέχοντες’. Αναδιανομή από την αστική τάξη στους πλούσιους του εξωτερικού (ή και σε εκείνους τους πολύ λίγους Έλληνες που έχουν παραμείνει πλούσιοι).

Πρέπει όλοι να κατανοήσουμε πως η εποχή που καταφέρναμε να πληρωνόμαστε περισσότερο από την αξία αυτών που παράγαμε, και να καταναλώνουμε με δανεικά ακόμα περισσότερα, πέρασε ανεπιστρεπτί!

Τα τελευταία 30 χρόνια, συντηρούσαμε ένα επίπεδο διαβίωσης χάρις τα ελλείμματα που χρηματοδοτούσε το διεθνές τραπεζικό σύστημα, χάρις στις εισροές ενισχύσεων από διάφορα Κοινοτικά προγράμματα, καί από τον δανεισμό των Ελληνικών τραπεζών από την διεθνή διατραπεζική αγορά! Αυτά ‘κόπηκαν’, και πρέπει πλέον να ζούμε ανάλογα με την αξία αυτών που παράγουμε (και λίγο λιγότερο γιά να μπορούμε να αποπληρώνουμε τα χρέη μας).

Με κραυγές και παρακάλια, και με το αρνούμαστε να κοιτάξουμε την νέα πραγματικότητα κατάματα, όχι μόνο χάνουμε την ουσία του προβλήματος, αλλά έχουμε ήδη θέσει υπό διαπραγμάτευση ΚΑΙ την ανεξαρτησία μας! [Όπως έγραφε ο μέγας Σοφοκλής στην Αντιγόνη, αν έπιαναν τόπο οι ικεσίες και τα παρακάλια, δεν θα κάναμε άλλη δουλειά από το να ικετεύουμε!]

Γιά να φύγουμε λοιπόν μπροστά, χρειάζεται παραγωγή περισσότερου και μεγαλύτερης αξίας έργου! Αυτό, με τη σειρά του χρειάζεται (1) αυτοί που δουλεύουν, να δουλεύουν πιό αποτελεσματικά (κυρίως στο Δημόσιο τομέα), και (2) περισσότερες επενδύσεις!

Γιά κάθε νέα δουλειά κάποιος (επιχειρηματίας, επενδυτής, μαγαζάτωρας) πρέπει να ριψοκινδυνεύσει τις αποταμιεύσεις του και τα κεφάλαιά του σε αμοιβές προσωπικού, ασφαλιστικές εισφορές, νοίκια, μηχανήματα, εξοπλισμό, εγκαταστάσεις, μάρκετινγκ, προώθηση των προϊόντων του, κλπ.

Γιά να υπάρξει όρεξη για επενδύσεις, απαιτείται μιά υποφερτή ψυχολογία, ένα αίσθημα στοιχειώδους οικονομικής ασφάλειας, λειτουργικές υποδομές αλλά και ελάφρυνση των φορολογικών επιβαρύνσεων.

Και μιά αίσθηση στοιχειώδους αξιοκρατίας: το αν θα “πας καλά” να εξαρτάται από την δουλειά σου, τον ιδρώτα σου, τις ικανότητές σου, την προσφορά σου στην ανοικτή αγορά, και όχι από το αν εξασφάλισες κάποια κομματική προστασία, ή ειδικά προνόμια από το Κράτος!

Στο ΕΠΟΜΕΝΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΜΑΣ, ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΑΥΡΙΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΔΕΙΞΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ!

Πέτρος Δούκας