ΣΑΤΙΡΙΖΟΝΤΑΣ: Ξέρω μια χώρα…

 Γράφει ο Χρήστος Μαλασπίνας

Ξέρω μια χώρα που γερνούν

πρωτού να μεγαλώσουν!

Πίκρες και βάσανα περνούν,

όλοι να σου θυμώσουν!

Ξέρω πατρίδα π΄αγροικά

ν΄ακούσει τ΄ αηδόνια

λόγια πικρά λόγια γλυκά

τίποτα μεσ΄τα κλώνια!

Ξέρω ανθρώπους ταπεινούς

γι΄αλήθεια διψασμένους,

όπου τους τάζουν ουρανούς

πάντα συνεφιασμένους.

Ο λόγος έγινε  τραχύς

Κι αντί γι αλήθεια, ψέμμα.

Στην κατρακύλα ειν’ ταχύς

ο λόγγος και το ρέμα.

Ο Διογένης με φανό

έψαχνε για νά εύρει

έναν άνθρωπο τρανό,

ή και φτωχό εργένη.

Ναν΄ κι οι δυο πολύ καλοί

στο τρέξιμο, στην πάλη

για όπως λεν οι δυνατοί

θε να ματώσουν πάλι.

Ξέρω παιδιά που πολεμούν

με λαστιχένια ξίφη

απ΄τη χαρά λίγη ρουφούν

σαν διψασμένα στίφη

Ξέρω γεράσαν μορφονιές

πρίγκιπες καρτερώντας,

μα πρίγκιπες όπως και νιές

προσπέρασαν,  γελώντας.

Ξέρω μια χώρα που θαρρώ

τ΄άσπρο το κάνει γκρίζο

το ίσιο να φαίνεται στραβό,

το βλέπω και δακρύζω

Πατρίδα μου να σε χαρώ

πάψε να μας πληγώνεις!

Ανάδελφη είσαι σε θωρώ,

μη μας μαστιγώνεις!