Πάντα στο πλευρό της Χίου οι Χιώτες της Αυστραλίας

Την εκατοστή πρώτη επέτειο της απελευθέρωσης της Χίου τίμησαν το Σαββατοκύριακο οι Χιώτες της Αυστραλίας με εκδηλώσεις που έγιναν στη Μελβούρνη.
Στελέχη και μέλη των χιώτικων σωματείων του Σίδνεϊ, της Αδελαΐδας και του Μπρίσμπαν συγκεντρώθηκαν στη Μελβούρνη, όπου έγινε και η ετήσια σύναξη της Παγχιακής Ομοσπονδίας.

Αποκορύφωμα των εκδηλώσεων ήταν ο ετήσιος χορός της Χιακής Αδελφότητας Μελβούρνης «Ο Αδαμάντιος Κοραής» στην αίθουσα δεξιώσεων The White Rose, όπου επικράτησε μεγάλο κέφι.

Στις ομιλίες τους, τόσο ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας, Παντελής Κολοκυθάς, όσο και οι πρόεδροι της Χιακής Αδελφότητας Μελβούρνης, Γιώργος Κολύβας, και ο πρόεδρος της Αδελαΐδας, Μιχάλης Ψαρρός, και του Μπρίσμπαν, Ιάκωβος Κόνιας, σημείωσαν ότι οι Χιώτες της Αυστραλίας μέσα από τα σωματεία τους προσπαθούν στο μέτρο των δυνατοτήτων τους να παράσχουν κάθε δυνατή βοήθεια στο αγαπημένο τους νησί.

«Εμείς είμαστε εδώ για να στεκόμαστε πάντα δίπλα στην πατρίδα μας και την Χίο μας» υπογράμμισε ο κ. Κολοκυθάς.
Του χρόνου η συνάντηση των μελών της Χιακής Ομοσπονδίας θα γίνει στην Αδελαΐδα.

Με χιώτικο κρασί και κέφι, οι Χιώτες της Αυστραλίας γιόρτασαν την επέτειο απελευθέρωσης του νησιού τους

Η ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ

Η απελευθέρωση της Χίου από τον τουρκικό ζυγό έγινε εφικτή σε μια εποχή όπου τα βαλκανικά κράτη βρίσκονταν σε πόλεμο με την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Η Ελλάδα, μέσα σε μικρό διάστημα, είχε απελευθερώσει σημαντικό μέρος της Δυτικής Μακεδονίας και είχε καταλάβει τη Θεσσαλονίκη.
Το επόμενο βήμα ήταν η απελευθέρωση των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου.

Ο ελληνικός στόλος με ναύαρχο τον γενναίο Υδραίο, Παύλο Κουντουριώτη, αναλαμβάνει την απελευθέρωση των νησιών. Πρώτα απελευθέρωσε τη Λήμνο, στη συνέχεια τη Θάσο, την Ίμβρο, τη Σαμοθράκη, τα Ψαρά και στις 8 Νοεμβρίου τη Λέσβο.

Ήταν 11 Νοεμβρίου του 1912, ημέρα Κυριακή, εορτή των πολιούχων της Χίου Αγίων Μηνά, Βίκτωρος και Βικεντίου. 90 χρόνια μετά τη σφαγή της Χίου από τους γείτονες…
Είχαν προηγηθεί ενέργειες διαφόρων Χιωτών, που είχαν έρθει σε επαφή με τον πρωθυπουργό Ελευθέριο Βενιζέλο, για να του ζητήσουν βοήθεια για να απελευθερωθούν.
Την 11η Νοεμβρίου του 1912 ο ελληνικός στόλος (3 καταδρομικά «Μακεδονία», «Εσπερία», «Αρκαδία», δύο αντιτορπιλικά «Νέα Γενεά», «Κεραυνός» και 3 μεταγωγικά «Πατρίς», «Σαπφώ», «Εριέττα» με 2500 στρατιώτες) φτάνει έξω από το λιμάνι της Χίου.

Οι Χιώτες υποδέχονται το στρατό χαρούμενοι και σίγουροι ότι αυτή τη φορά θα καταφέρουν να αποτινάξουν τον τουρκικό ζυγό.
Μοίρα ελληνικών πλοίων έκανε απόβαση στην περιοχή Κονταρίου, στις παρυφές της πόλης της Χίου, μετά τη δήλωση του στρατιωτικού διοικητή Ζιχνή-μπέη, ότι θα υπερασπιστεί το νησί.

Τετρακόσιοι Τούρκοι εμπόδισαν την απόβαση που ξεκίνησε στις 3.15 το απόγευμα της 11ης Νοεμβρίου και ολοκληρώθηκε στις 7 το βράδυ της ίδιας μέρας.
Η τουρκική αντίδραση κάμφθηκε σε μικρό διάστημα, μετά το βομβαρδισμό που δέχτηκαν οι τουρκικές θέσεις από τα πλοία του ελληνικού στόλου, και υποχώρησαν.
Κατά τη απόβαση έπεσαν νεκροί οι Εμμ. Ποθητός και Ιω. Χρυσολωράς. Οι Τούρκοι οπισθοχώρησαν σε ασφαλέστερα μέρη: Καρυές, Μονή Αγίου Μάρκου και Νέα Μονή.
Στις 11 Νοεμβρίου 1912 απελευθερώθηκε η πόλη της Χίου. Oι Τούρκοι αντέταξαν την πιο πεισματώδη άμυνα στη Χίο απ’ όλα τα νησιά και για 40 μέρες επιδόθηκαν σε αδιάκοπες συγκρούσεις, αντάρτικου κυρίως χαρακτήρα. Οι επιχειρήσεις για την απελευθέρωση όλου του νησιού ολοκληρώθηκαν στις 20 Δεκεμβρίου µε την παράδοση της τουρκικής φρουράς.

Την επόμενη, 12 Νοεμβρίου του 1912, ο ελληνικός στρατός, που είχε στρατοπεδεύσει στο Κοντάρι, μπήκε στην πόλη, που άνοιξε τις αγκαλιές της να τον δεχθεί μέσα σε έξαλλη χαρά.

Ο στρατός έστησε τις προφυλακές του στη θέση Άγιος Δημήτριος (των Τσαγκαράδων) και από εκεί επιτηρούσε Καρυές και Μονή Αγίου Μάρκου, όπου είχαν καταφύγει οι Τούρκοι.

Οι συγκρούσεις συνεχίζονται και τις επόμενες μέρες καταλαμβάνονται τα Καμπόχωρα και ο Άγιος Γεώργιος Συκούσης.
Στο Αίπος γίνονται σκληρές μάχες και σκοτώνονται πολλοί Χιώτες μέχρι την κατάληψή του. Για 40 περίπου μέρες συνεχίστηκαν οι μάχες και στις 20 Δεκεμβρίου ένας Τούρκος αξιωματικός ενημερώνει το Δελαγραμμάτικα ότι οι Τούρκοι θέλουν να παραδοθούν.
Ο Ζιχνή Μπέη υπογράφει την παράδοση του νησιού την επόμενη μέρα, αφήνοντας δεκάδες πυροβόλα, πυρομαχικά και τρόφιμα.