ΣΑΤΙΡΙΖΟΝΤΑΣ: Ευτράπελο το σύνδρομο, επικίνδυνη η ανευθυνότητα.

Γράφει ο Χρήστος Μαλασπίνας

Ένα ακόμη ελληνικό σύνδρομο, το σύνδρομο του “Καφενείου” ξαναχτυπά τις μέρες αυτές.  Το ζούμε σε κάθε μεγάλο γεγονός που συμβαίνει στην Επικράτεια ή και στον κόσμο ολόκληρο!

Οι Έλληνες, ως θαμώνες καφενείων,  μεταμορφώνονται σε πολιτικούς, σε ποδοσφαιριστές, σε προπονητές σε ντεντέκτιβς, σε γιατρούς, σε δικηγόρους, σε χρηματιστές, σε πυρηνικούς! Και, μάλιστα, σε εξειδικευμένους! Σε ειδήμονες, σε παντογνώστες του είδους, της επιστήμης του σπορ… Κανείς δεν τους παραβγαίνει σε φαντασία, σε “λέγειν” σε ευρηματικότητα! Καθώς, μάλιστα, δεν είναι υποχρεωτικό από τους κανόνες του Καφενείου να θεμελιώνεις τα επιχειρήματά σου, η φαντασία συμπληρώνει επάξια την έλλειψη γνώσεων και εμπειριών.

Από την εποχή που οι Αρχαίοι Αθηναίοι ανέβαιναν στην Πνύκα για να πουν τον καημό, τον πόνο και τα αιτήματά τους, μια χούφτα άνθρωποι  ήτανε, άλλωστε, το σύνδρομο του Καφενείου απέκτησε βαθιές ρίζες στον τόπο.

Άνθισε τα χρόνια του μεσοπολέμου με τα περίφημα “Λόγια του Κάρου”, μεταφέρθηκε μετά τον Β΄Παγκόσμιο στο Ζάππειο όπου φανατικοί του είδους (και του συνδρόμου)  “λειτούργησαν” αυτόκλητα τη “μικρή βουλή”, κάτω από τις νερατζιές και δίπλα στις λιμνούλες με τις πάπιες…

Καθώς η ανάπτυξη προχώρησε και στον τόπο μας, τα Καφενεία έγιναν τόπος συνάντησης, ανταλλαγής απόψεων και έκφρασης κάθε είδους πολιτικής ιδεολογίας. Η φράση “κάνε με πρωθυπουργό για μία μέρα” απέκτησε μαγική ιδιότητα καθώς μέσα σε 24 ώρες ο “αιτών” υπόσχονταν να λύσει όλα τα προβλήματα του τόπου!..

Θα απέλυε ανίκανους υπαλλήλους, θα μοίραζε στο πόπολο αυξήσεις, θα έκοβε κεφάλια επιόρκων, θα καταργούσε όλους τους νόμους και θα έφτιαχνε στη θέση τους άλλους δικαιότερους, θα έδιωχνε ή θα έφερε βασιλείς, πολιτικούς, δικτάτορες και δημοκράτες!

Στις λαϊκές αγορές  αυτό το λένε με πιο απλά λόγια: “όλα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω”…

Στα σαλόνια αυτό ακούγεται περισσότερο βαρύγδουπα: “έχει απόψη επί παντός του επιστητού”…

Τα θέματα που πραγματεύονταν οι αυτόκλητοι ειδήμονες, πτυχιούχοι δίχως πτυχίο ήταν μάλλον ακίνδυνα, τις περισσότερες τουλάχιστον φορές. Από το μήκος που έπρεπε να έχουν οι γυναικείες φούστες (τότε ακόμη τις φορούσαν…) έως το μισθό του ανειδίκευτου εργάτη. Και από το ύψος του φόρου μέχρι το βάθος του πηγαδιού -είχε ακόμη τότε η Αθήνα πηγάδια με καθαρό νερό!!!

Με την εμφάνιση του ΠΑΣΟΚ στην πολιτική σκηνή, τα καφενεία “διασπάστηκαν” Από δω οι μεν, από κει οι δε… Δεν έχασαν, όμως, τον προορισμό τους. Εξακολουθούσαν και τα μεν και τα δε να δίνουν “λύσεις” σε όλα τα θέματα! Ούτε ο Ανδρέας γλύτωσε από τους αψήφιστους πρωθυπουργούς. Ούτε ο Καραμανλής, θείος και ανηψιός. Ούτε ο Σημίτης μα ούτε και οι χουντικοί, κανένας δεν ήταν σε τούτη τη χώρα τόσο ικανός πρωθυπουργός ώστε να μην χρειάζεται η “παρέμβαση” των αυτόχθονων πρωθυπουργών για να “διορθώσουν” όσα εκείνοι έκαναν στραβά…

Με την Μεταπολίτευση το σύνδρομο έλαβε άλλη, πιο ραφιναρισμένη μορφή. Πέρασε στις θεατρικές επιθεωρήσεις! Τη φορά αυτή οι θεατρικοί συγγραφείς ήταν οι “εξπέρ”. Και επειδή ως έξυπνοι επιχειρηματίες έπρεπε να φροντίζουν να ικανοποιούν όλα τα γούστα, στο τέλος η πανσπερμία των πολιτικών κατευθύνσεων μεταμόρφωνε την Επιθεώρηση σε εύγευστη …σούπα!

Την τελευταία 25ετία ανακαλύψαμε και μεις την “ελεύθερη ραδιοφωνία-τηλεόραση”.  Εύποροι επιχειρηματίες διέγνωσαν “χρήμα, δόξα, κέρδος” και ρίχτηκαν με τα μούτρα στο “σπόρ”.  Τα κανάλια άνοιγαν το ένα μετά το άλλο, ταχύτατα, αφού -σε πείσμα της σημερινής γραφειοκρατικής καταδεινάστευσης για μιά άδεια σουβλατζίδικου- δεν χρειαζόντουσαν καμμία απολύτως άδεια!!! (Ούτε και σήμερα έχουν…)

Έτσι περάσαμε στο θεσμό της οθόνης-καφενείο.  Εφεξής,  κάθε Έλληνας θα μπορούσε από την πολυθρόνα του σαλονιού του να τα απολαμβάνει όλα “πακέτο”: Τα “λόγια του Κάρρου”, το “όλα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω”, τις παρεμβάσεις αψήφιστων πρωθυπουργών κλπ. Γέμισαν τα σπίτια μας με εν πολλοίς αυτοδίδακτους επιστήμονες, πολιτικούς, οικονομολόγους, σεισμολόγους, γραφολόγους,  αναλυτές κ.οκ.

Αντιστρόφως ανάλογη με την σοβαρότητα που εξέπεμπαν, το κοντέρ των απολαβών που μοίραζαν.  Κι επειδή η μικρή διαφημιστική πίττα δεν επαρκούσε για πολλούς,  οι ίδιοι έγιναν λίγο απ΄όλα.  Τουρλού-τουρλού, που λένε. Α, ναι, όλο και κάποιες “αποκλειστικές” πληροφορίες διέθεταν. Όλο και κάποιες”πηγές” είχανε. Μπορεί να ήταν κλητήρας, μπορεί πολιτικός. Καμμία φορά και ένας απλός περαστικός!

Σε κάθε περίπτωση,  η καλύτερη “πηγή” τους ήταν ο …καφετζής!  Αφού, να σκεφθείτε, κάθε πρωϊ περιμένει ο πρωθυπουργός να του πάει τον καφέ,  για να του εκμυστηρευθεί όλα τα μυστικά του κράτους! Πολλές φορές μάλιστα ο πρωθυπουργός ξυπνάει και λίγο νωρίτερα πριν πέσει πολύ δουλειά στον καφετζή και δεν προλάβει να του πει όλα τα νέα…

Το κακό είναι πως οι τηλεοπτικοί καταπιάνονταν και εξακολουθούν να ασχολούνται και σήμερα, με σοβαρότερα θέματα, όπως π.χ. δολοφονίες, τρομοκρατία, Οικονομία, διεθνείς Σχέσεις κ.α.

Όπου, ευτράπελο το σύνδρομο, επικίνδυνη η ανευθυνότητα.