Τα επίχειρα της σοσιαλιστικής ουτοπίας σε μια κοινωνία που έχει περιέλθει σε αδιέξοδο.

ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΚΟΚΚΙΝΑΡΗ

Δεν υπάρχει λόγος να επανέλθουμε στην αναδρομική ανάλυση της κρατικοδίαιτης οικονομίας του σοσιαλιστικού παρελθόντος μας ούτε να αποδώσουμε την ευθύνη της οικονομικής κρίσης στις επιλογές της λαϊκής δεξιάς που ακολούθησε τις ίδιες ακριβώς μεθόδους διαχείρισης της οικονομίας σε μια διαλεκτική σχέση ΠΑΣΟΚ και ΝΔ για τη διαδοχή στην εξουσία.
Αυτά έγιναν και οδήγησαν εδώ που οδήγησαν.
Σήμερα τελούμε υπό οικονομική εποπτεία,που υπαγορεύει ένα ορισμένο οικονομικό πρόγραμμα,ώστε να αποπληρώνουμε σταθερά το χρέος της χώρας έναντι των δανειστών μας.
Στην ουσία λοιπόν βαφτίζονται ως δημοσιονομική  προσαρμογή τα προγράμματα απόλυτης λιτότητας,προκειμένου να πληρώνονται οι δόσεις του κρατικού χρέους.Με άλλα λόγια η απόλυση δημοσίων υπαλλήλων,η περαιτέρω μείωση των μισθών και των συντάξεων,η αποδόμηση του κοινωνικού κράτους είναι δεδομένα που προκύπτουν από την απλή και μόνο ανάγνωση των δημοσιονομικών μεγεθών.
Και αν μάλιστα επιχειρήσουμε μια αναλογιστική προσέγγιση του αμέσως προσεχούς μέλλοντος,τότε τα μεγέθη οδηγούν σε εφιαλτικά συμπεράσματα.
Στην πράξη δεν υπάρχει ανάπτυξη και ούτε μπορεί να υπάρξει στο προσεχές μέλλον.Η ανεργία θα συνεχιστεί και  στα επόμενα χρόνια.Το εισόδημα θα μειώνεται σταθερά και η περαιτέρω πτωχοποίηση είναι το μόνο σίγουρο μέγεθος τουλάχιστον για μια δεκαετία ακόμη.
Και τι κάνουμε ;Αλλάζουμε με εκλογές το διαχειριστή της κρίσης,επειδή είναι απόλυτα ταυτισμένος με την καλβινική λογική των δανειστών;
Και τότε αρχίζει το μεγάλο δίλημμα,στο οποίο δεν μπορεί να απαντήσει με πειστικότητα ο έτερος πόλος της εξουσίας,η αξιωματική αντιπολίτευση.
Το ΚΚΕ ξεκάθαρα έχει αποφασίσει να υποστηρίξει,αν ποτέ διαχειριζόταν την εξουσία,την έξοδό μας από κάθε ευρωπαϊκό θεσμό,την αλβανοποίηση της οικονομίας μας και την επιστροφή της χώρας στον προηγούμενο αιώνα ,με τη λαϊκή εξουσία ως την απόλυτη πολιτική λύση των όποιων προβλημάτων μας.
Σε αυτόν τον πυρήνα πολιτικής ανάλυσης κινούνται και κάποια πολιτική κινήματα,έχοντας όμως εξ’ορισμού αποκλειστεί από τη διαχείριση της εξουσίας όχι μόνο για λόγους πολιτικούς αλλά κυρίως ιστορικούς,όταν αυτό το μοντέλο διαχείρισης όχι μόνο απέτυχε αλλά οδήγησε λαούς και κοινωνίες στην εξαθλίωση,επειδή η κομματική νομενκλατούρα αντικατέστησε τις πιο απόλυτες και καταδικαστές μορφές εξουσίας.
Και ποιος απομένει για να ζητήσουμε λύσεις στα αδιέξοδά μας;
Προφανώς ο ΣΥΡΙΖΑ,αν έχει απαντήσεις στα τρέχοντα οικονομικά και κοινωνικά αδιέξοδα που βιώνουμε όλοι μας.
Έχει όμως πειστικές και διεξοδικές απαντήσεις;Έχει άμεσες εναλλακτικές προτάσεις διαχείρισης του χρέους,της ανεργίας,της υπανάπτυξης,της επανεκκίνησης της οικονομίας;
Και εδώ ακριβώς είναι και η απάντηση γιατί μαζικά δεν εμπιστεύονται οι ψηφοφόροι το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.Γιατί μέχρι σήμερα φιλολογεί και υπεκφεύγει να απαντήσει τι θα συμβεί αν οι δανειστές δε δεχθούν να διαπραγματευτούν στη λογική του  ΣΥΡΙΖΑ το χρέος.
Και φυσικά αυτό είναι το βασικό επιχείρημα της κυβέρνησης,επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ ή δεν μπορεί να απαντήσει ή δε θέλει να απαντήσει επειδή δεν μπορεί!
Και μέχρι να απαντήσει ο ΣΥΡΙΖΑ θα πληρώνουμε περισσότερους φόρους και θα ζούμε στην ανασφάλεια!