Οι μικρο-ομολογιούχοι και το Κράτος

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Η υπόθεση των Ελλήνων και Ομογενών μικρο- αποταμιευτών, που εμπιστεύτηκαν το ελληνικό Δημόσιο και επένδυσαν σε τίτλους ομολόγων, για να υποστούν, ανυποψίαστοι, σημαντική απώλεια των κεφαλαίων τους, λόγω της οικονομικής κρίσης, δεν αντιμετωπίστηκε με όση σοβαρότητα έπρεπε ούτε από την ελληνική Πολιτεία, ούτε από τα ελληνικά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.

Κατανοούμε την “απορία” του Αντιπροέδρου της Κυβέρνησης και Υπουργού Εξωτερικών κ. Ευάγ. Βενιζέλου πως δεν μπορεί να απαντάει συνεχώς σε ερωτήσεις για τους ομολογιούχους, όμως την κατεύθυνε προς λάθος διεύθυνση. Η δε αναγνώριση εκ μέρους του πως “έχει ηθική υποχρέωση η Κυβέρνηση να τους αποκαταστήσει” δεν συνιστά απάντηση, με την έννοια ότι αποτελεί γενικόλογη ευχή και όχι συγκεκριμένη διευθέτηση, όπως εναγωνίως αναζητούν οι “νεόπτωχοι” του PSI.

Αλλά και από πλευράς Μεγάρου Μαξίμου, υπάρχει η δημόσια αναγνώριση της ανάγκης αφενός μεν να αποζημιωθούν οι άνθρωποι αυτοί, αφετέρου δε να διασωθεί το κύρος και η αξιοπιστία του Κράτους με την επιστροφή των κεφαλαίων που έχουν περιέλθει μέσω του αυθαίρετου “κουρέματος” ομολόγων στο δημόσιο κορβανά.

Δεν υποστηρίζουμε ότι η οικονομική κρίση θα μπορούσε να αφήσει αλώβητα τα εισοδήματα των Ελλήνων. Ούτε είμαστε εξ εκείνων που θεωρούν ότι για όλα φταίνε οι πολιτικοί και η διαχείριση που έκαναν.  Φταίνε και αυτά.  Όπως, επίσης, στην κατά κρημνόν πορεία της Οικονομίας αναμφιβόλως συνέβαλαν και τα πάσης φύσεως και προελεύσεως  σκάνδαλα. Υπάρχει, όμως, και το μέρος της ευθύνης που αναλογεί στον ίδιο το λαό.  Επειδή για ευνόητους λόγους οι πολλοί αποφεύγουν να αναφέρονται σ΄αυτό, διόλου δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει. Κάποτε, η ιστορία θα μιλήσει για τις ευθύνες, όλων.

Αυτό, ωστόσο, σε καμμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι την κρίση πρέπει να την πληρώσουν μόνον οι μισθωτοί, οι συνταξιούχοι και οι μικρο-ομολογιούχοι, όπως εν πολλοίς συμβαίνει αυτή τη στιγμή. Άλλωστε, σε όσους αγόρασαν ομόλογα με το “Αγγλικό Δίκαιο” και τις μεγάλες Τράπεζες, η κυβέρνηση τους αποζημίωσε.  Οφείλει επομένως, και γιατί το έχει υποσχεθεί, μα και γιατί προξενούνται ανθρώπινες τραγωδίες,  παρά τα προβλήματα που εξακολουθούν να παρουσιάζουν τα έσοδα, να αντιμετωπίσει το θέμα των μικρο -ομολογιούχων με πνεύμα δικαιοσύνης. Ποιά αξία θα έχει, άλλωστε, αν η όποια σωτηρία του Κράτους θεμελιωθεί πάνω στην αδικία ενάντια των πολιτών του; Πρώτα πρέπει να είμαστε μια ευνομούμενη, δίκαιη και δημοκρατική κοινωνία και μετά μέσα ή έξω από το Ευρώ, πλούσιοι ή φτωχοί, νικητές ή ηττημένοι.

Μολονότι κανείς δεν το ομολογεί, βέβαιο είναι ότι όσες αποταμιεύσεις και εάν αυθαίρετα “καρπωθεί” το Κράτος, όσες καταθέσεις και αν “κουρέψει”, όσους εξωντωτικούς φόρους και έαν επιβάλλει, όσα ακίνητα και εάν ενδεχομένως κατάσχει όσους τραπεζικούς λογαρισμούς και εάν ήθελε δημεύσει, το πρόβλημα της Ελλάδος δεν πρόκειται να το λύσει. Διότι είναι πρωτίστως ζήτημα μειωμένης παραγωγικότητας σε όλους τους τομείς, μηδενικών εξαγωγών,  υψηλών εισαγωγών και ακριβού εργοστασιακού και δημοσιονομικού κόστους.  Κυρίως, όμως, είναι θέμα δυσλειτουργίας του ίδιου του κράτους. Και, εν τέλει, πρόβλημα ηθικών αξιών.

Για τη θεραπεία του κακού, χρειάζονται μεγάλες τομές, σημαντικές διαρθρωτικές αλλαγές, γενναίες αποφάσεις ακόμη και ως προς το εύρος της δημόσια διοίκησης. Και προς αυτές τις κατευθύνσεις η Κυβέρνηση δεν είναι όσο θα έπρεπε αποφασιστική και τολμηρή. Υπολογίζει το πολιτικό κόστος; Φοβάται έκρηξη λαϊκής οργής; Ό,τι και αν υπολογίζει, βέβαιο είναι πως με την αναβλητικότητα που τη χαρακτηρίζει (αυτό παρά και τα μεγάλα βήματα που έχει κάνει σε ορισμένους, μόνον, τομείς)  και διολισθαίνουσα σε αδικίες σε βάρος ορισμένων ομάδων του πληθυσμού, το γενικότερο πρόλημα δεν το επιλύει.  Αντίθετα,  το επιδεινώνει.