“Ποτε πιά! Ούτε ένα λεπτό δεν τους χαλαλίζω”…

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Κοιτάζοντας τον κατάλογο του περιοδικού “Forbes”, αισθάνεσαι ήλιγγο με τα δισεκατομμύρια  που “χορεύουν” μπροστά στα μάτια σου…  Αναμεσά τους κι Έλληνικής καταγωγής αμερικανοί πολίτες, έξι τον αριθμό, που η συνολική τους περιουσία είναι περίπου όσο και το Δημοσιονομικό  έλλειμμα της  (χρεωκοπημένης) Ελλάδος, και κάτι “ψιλά”…  Σύνολο, 15,5 δισ. δολάρια!

Μετανάστες της ανάγκης, άνθρωποι της διπλανής πόρτας, που όμως, είχαν στο DNA τους το γονίδιο της επιτυχίας, τη σπίθα της  δημιουργίας και το φίλημα της μοίρας.

Η άνοδός τους δεν υπήρξε αυτόματη. Ούτε εύκολη. Δύσκολη, με λεπτούς χειρισμούς και “υπολογισμένο ρίσκο” και η παραμονή τους στην περίβλεπτη κορυφή, σαν έφτασαν εκεί. Η “κινητικότητα” (πόσο επίκαιρη η λέξη!) που έφερε το διαρκώς περισσότερο, όχι για την πλήρωση κάποιου συνασθήματος  απληστείας, αλλά για την ανάγκη διατήρησης και διασφάλισης  των κεκτημένων .

Κι όμως, τους ανθρώπους αυτούς,  (και αρκετούς άλλους ακόμη από τον επιχειρηματικό τον ακαδημαϊκό και τον πολιτικό χώρο) που θα μπορούσαν να στηρίξουν αποφασιστικά την προσπάθεια της εκάστοτε ελληνικής Κυβέρνησης, δεν τους χρησιμοποιούμε ούτε καν σαν άτυπους, άμισθους συμβούλους! Τους αγνοούμε, εκτός από τις ελάχιστες φορές που φθάνουμε ικέτες του πατριωτικού τους αισθήματος, για να τους ζητήσουμε με φανφαρόνικο  τρόπο, να έλθουν να επενδύσουν στην Ελλάδα…

Διηγείτο, πρόσφατα, στον γράφοντα, μέλος της κυβέρνησης, το εξής περιστατικό:

“Ήταν εδώ, πριν λίγες μέρες,  να εκεί στον καναπέ αυτόν καθότανε, ο …(τάδε)….. πανίσχυρος άνθρωπος του ..(δείνα)…. λόμπυ. Κάποια στιγμή χτύπησε το κινητό του τηλέφωνο.  Ζήτησε συγγνώμη και το απάντησε. Ήτανε από τον Λευκό Οϊκο. Τον ρωτούσαν πότε θα είναι πίσω στην Αμερική, γιατί ήθελε να τον δει ο Πρόεδρος Ομπάμα”!

Και το κυβερνητικό στέλεχος, ολοκληρώνοντας την αφήγησή του, ρώτησε: “Να, έναν τέτοιο άνθρωπο δεν διαθέτει η ελληνική ομογένεια; Ένα τέτοιο θα ήθελα να βρω…”.

Θέλαμε να του πούμε πως όχι μόνον έναν, αλλά αρκετούς τέτοιους ανθρώπους έχει η ελληνική ομογένεια, και όχι μόνον στην Αμερική.  Σχεδόν παντού. Ανθρώπους που μπορούν να έχουν πρόσβαση σε πρωθυπουργικά Γραφεία, σε προεδρικά Μέγαρα, σε υπουργεία,  που να προσκαλούνται σ΄αυτά, που να χαίρουν της φιλίας και της εκτίμησης του ενός και του άλλου Προέδρου, του ενός και του άλλου Πρωθυπουργού του κόσμου.  Που να τους τιμούν κορυφαίοι  επιστήμονες, επιχειρηματίες, δημόσια πρόσωπα.  Αντί γι’ αυτό, του  είπαμε απλά ένα, ΟΧΙ.

Κι αν του λέγαμε την αλήθεια, τι θα έβγαινε;  Πόσες φορές τέτοιοι σημαντικοί ομογενείς, με ρόλο και λόγο στα τοπικά πολιτικά πράγματα περνούν, χρόνια τώρα, το κατώφλι υπουργείων, της Βουλής,  κάποιοι του Μεγάρου Μαξίμου, ακόμη και του Προεδρικού Μεγάρου; Ποιό ήταν το αποτέλεσμα; Μία τρύπα στο νερό. Λίγα λεπτά μετά την επίσκεψη οι οικοδεσπότες είχαν ξεχάσει και τον επισκέπτη και τις ιδέες του και τις συμβουλές του!

Προς τι, λοιπόν, η αναζήτηση;  Τέτοιοι άνθρωποι, άλλωστε, έχουν μάθει να ελέγχουν και όχι να ελέγχονται. Να οδηγούν και όχι να κατεθύνονται. Να δίνουν και όχι να δέχονται εντολές. Είναι μυαλά ελεύθερα, που ταξιδεύουν στο χωροχρόνο, που διανοίγουν λεωφόρους σκέψης και δράσης στο διαστρικό κενό…

Σκέφτεσθε έναν τέτοιο άνθρωπο να πρέπει να συνεννοηθεί με την ελληνική γραφειοκρατία, όχι της δαιδαλώδους δημόσιας διοίκησης, αλλά του απλού γραφείου ενός υπουργού; Τον σκέφτεσθε να προσπαθεί επί μία εβδομάδα, επί ένα μήνα να κλείσει ένα ραντεβού με Υπουργό και να “τρώει” πόρτα; Να του λέει η ιδιαιτέρα πόσο απασχολημένος είναι ο κ. υπουργός, να τον διαβεβαιώνει πως θα του τηλεφωνήσουν την επομένη ημέρα και να μην του επιστρέφουν το τηλεφώνημα ποτέ; Να μην απαντούν καν σε ένα E-mail; Σε μία επιστολή;

Φαντάζεσθε κάποιον από τους έξι αυτούς πολυεκατομμυριούχους ομογενείς, να υποβάλει υπόμνημα σε έναν υπουργό και αντί για απάντηση το γραπτό του να “αρχειοθετείται” στον κάλαθο των αχρήστων του κ. υπουργού ή και πρωθυπουργού ακόμη;

Ούτε ρητορικά ούτε φανταστικά είναι τα ερωτήματα. Υπάρχει  πλήθος τέτοιων περιπτώσεων, διαχρονικά. Δυστυχώς. Και που έφεραν κάποτε τους παθόντες σπουδαίους ομογενείς στο σημείο να αναφωνήσουν:  “Ποτέ πιά! Ούτε ένα λεπτό δεν τους χαλαλίζω”…

Μιάς και μιλάμε για ανασυγκρότηση, ας το βάλουμε κι αυτό στα υπόψιν μας…