Θεωρητική συζήτηση το κόμμα των αποδήμων

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Το δημοσίευμα της ομογενειακής εφημερίδας “Το Καλάμι” για σύσταση “Κόμματος Ελλήνων της Διασποράς” μπορεί να ξαφνιάζει, αλλά δεν αποτελεί κεραυνό εν αιθρία. Πολλές είναι οι συζητήσεις στο εξωτερικό και την Αθήνα και πολλά τα “συμπόσια” στα οποία η εν λόγω “ιδέα” αποτελεί το ορντέβ, το κυρίως πιάτο αλλά και το επιδόρπιο…

Πολλά είναι και τα ερωτήματα που γεννά η “ιδέα” που ούτε νέα είναι, ούτε εύκολα υλοποιήσιμη…

Πρώτα-πρώτα να επισημάνουμε ότι ο όρος “διασπορά” είναι, κατά την άποψή μας, αδόκιμος. Δεν είναι αυτό που έχει την καθοριστική σημασία, αλλά ευκαιρία είναι να το επισημάνουμε, μιάς και πρόσφατα υιοθέτησε τον χαρακτηρισμό αυτόν και η Βουλή, βαφτίζοντας την Μόνιμη Διακομματική Επιτροπή για τον Απόδημο Ελληνισμό σε “Επιτροπή για τον Ελληνισμό της Διασποράς”…

Λοιπόν, διασπορά ήταν μόνον οι Εβραίοι, πριν δημιουργηθεί το Κράτος του Ισραήλ. Ο Εβραϊκός λαός, μέχρι το 1948 δεν είχε Κράτος. Τότε ιδρύθηκε,  με σκοπό να μετατραπεί σε εθνική εστία όσων απανταχού Εβραίων επιθυμούσαν να πολιτογραφηθούν πολίτες του,  απ΄όπου και αν προέρχονταν.  Επομένως, πριν από αυτό, οι Εβραίοι ήταν διασπορά. Οι Έλληνες ανέκαθεν είχαν οργανωμένο Κράτος, άσχετα αν κάποτε υποδουλώθηκε. Επομένως η Ελλάδα εχει Απόδημους Έλληνες, έχει ελληνική Ομογένεια, αλλά διασπορά ΔΕΝ έχει. Οι δε Έλληνες που ζουν από παλιά σε χώρες όπως της πρώην Σοβιετικής Ενωσης και αλλες παλαιές κοιτίδες ελληνισμού (Κάτω Ιταλία κλπ), είναι ‘Ελληνες στην καταγωγή κάτοικοι των χωρών αυτών.

Τώρα, επί του κυρίως θέματος:

Δεν είναι η πρώτη φορά που κάποιος Απόδημος Έλληνας “δοκιμάζει” να κυβερνήσει τον ελληνικό λαό. Δεν μιλάμε μόνον για τον Ανδρέα Παπανδρέου. Και πριν από αυτόν ο Καποδίστριας και μετά από αυτόν υπήρξαν πολλοί ακόμη, ίσως όχι όλοι σε ρόλο κορυφής, αλλά, πάντως, σε δημόσιες θέσεις άσκησης πολιτικής.

Αλήθεια είναι πως κανείς από αυτούς δεν ίδρυσε κόμμα Ελλήνων Αποδήμων. Όλοι εντάχθηκαν στα υπάρχοντα ελληνικά πολιτικά κόμματα. Εξαίρεση ο Ανδρέας Παπανδρέου ο οποίος ίδρυσε δικό του κόμμα (ΠΑΣΟΚ) το οποίο, όμως, αν και ο ίδιος προέρχονταν από τις Ηνωμένες Πολιτειές Αμερικής με μακροχρόνια καριέρα ως καθηγητού Πανεπιστημίου, αλλά και έχοντας ζήσει κάποια χρόνια στη Σουηδία, δεν είχε καμμία σχέση ή εξάρτηση με τον Απόδημο Ελληνισμό.

Μία άλλη αλήθεια είναι πως όλοι οι απόδημοι που άσκησαν εξουσία στον τόπο, δεν αποδείχθηκαν “σωτήρες”. Ούτε όλοι “φάροι” ηθικής.

Το καίριο ερώτημα είναι, πόσο εύκολο πράγμα είναι να ιδρύσει κανείς ένα κόμμα Αποδήμων;

Πρώτα απ’ όλα πρέπει να υπάρχει το σωστό timing. Και αυτό θέλει πολύ προεργασία και έρευνα. Έπειτα, πρέπει να εκφράσει το Πνεύμα και τις Αγάκες της εποχής. Και αυτό θέλει επισταμένη ενασχόληση με τα κοινά με τα προβλήματα και με την κοινωνία. Ποσοι ομογενείς θα μπορούσαν να ανταποκριθούν στα κριτήρια αυτά; Βεβαίως αρκετοί. Με την προϋπόθεση, όμως, ότι δεν θα “απείχαν” για όποιο λόγο, από τα δρώμενα στην γενέτειρα, αφοσιωμένοι στο δικό τους έργο και τη δική τους ζωή στην αλλοδαπή…

Το θέμα είναι βέβαιο ότι θα αποτελέσει εφαλτήριο πολλών συζητήσεων στην ομογένεια. Θα κατατεθούν πολλές απόψεις. Θα μπουν στο τραπέζι και άλλες παράμετροι. Από τις ζυμώσεις που αναπόδραστα θα δημιουργηθούν θα βγουν χρήσιμα συμπεράσματα.

Αν υπάρχουν (και κατά πληροφορίες υπάρχουν) σήμερα πρόσωπα του ομογενειακού χώρου που θα ενδιαφέρονταν για μια καριέρα πολιτικού στην Ελλάδα, ίσως κινήσουν κάποια νήματα ώστε να δρομολογηθούν εξελίξεις.

Μέχρι τότε, πρόκειται για θεωρητική συζήτηση, ενδιαφέρουσα, ελκυστική, αλλά όχι ουσιαστική.