Oυτοπία;

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Δεν πιστεύουμε ότι κάτι θα αλλάξει ριζικά στην αντιμετώπιση της Ομογένειας από το ελληνικό κράτος. Τουλάχιστον όχι για όσο χρονικό διάστημα η Ομογένεια θα παραμένει ουσιαστικά ακέφαλη.

Όχι όσο οι ποικιλώνυμες οργανώσεις της (από το απλό Σωματείο μέχρι την Ομοσπονδία) αντί να συντείνουν προς μία ενιαία πανομογενειακή εκπροσώπηση σε ανώτατο επίπεδο, κατατρίβονται είτε από ανθρώπινα πάθη, είτε από έλλειμμα οράματος.

Δυστυχώς, λείπει ο κορυφαίος εκείνος ομογενειακός ηγέτης που θα ένωνε την παγκόσμια ομογένεια σε μία παντοδύναμη οργανωτική δομή.

Ιεραρχημένη και πειθαρχημένη.

Που και την αυτοτέλεια και ανεξαρτησία κάθε μίας οργάνωσης θα σεβόταν και σε ηγετικό επίπεδο θα ήταν ισοδύναμος συνομιλητής με την εκάστοτε ελληνική κυβέρνηση.

Συγχρόνως, όμως, σε τοπικό επίπεδο, θα ήταν συνδαιτυμόνας και με την εκάστοτε ηγεσία του τόπου διαμονής.

Μήπως πρόκειται για ουτοπία;

Ίσως.

“Να ονειρεύεσαι αν μπορείς / χωρίς να είσαι δούλος των ονείρων”, λέει ο Κίπλινγκ.

Εκεί, σ΄αυτήν την ονειρική χώρα, η επιστροφή στην Ιθάκη θα σε ανταμείψει. «Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας/ τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις/ αν δεν τους κουβαλείς μες στην ψυχή σου/ αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου». λέει ο Καβάφης.

Οι ομογενείς χρειάστηκε να νικήσουν πολλούς “κύκλωπες” για να φθάσουν εδώ όπου σήμερα βρίσκονται. Σε περίβλεπτη θέση στην παγκόσμια κοινότητα.

Είναι, επομένως, συνηθισμένοι σε αγώνες.

Οι αγώνες θα φέρουν την νίκη. Την ενδυνάμωση του παγκόσμιου ελληνισμού.