Αντί για επενδύσεις η Ομογένεια ας προσφέρει θέσεις εργασίας

Εκανα μια γνωριμία στο «Blue Star» που αξίζει να γνωρίσετε. Μια νεαρή κυρία που, ενώ ήταν εδώ με μεταπτυχιακά κ.λπ. και δούλευε για τρεις κι εξήντα σε ναυτιλιακό γραφείο στον Πειραιά, προτίμησε να πλένει πιάτα στην Αμερική και να κάνει διδακτορικό. Λίγα χρόνια μετά είναι καθηγήτρια σε ένα από τα μεγαλύτερα Πανεπιστήμια των ΗΠΑ, το οποίο μάλιστα έχει κάνει και ειδικές μελέτες για τα προβλήματα της Ελλάδας. Τη ρώτησα πόσο θα μείνει για διακοπές… «Α, όχι», μου είπε, «κι εδώ δουλεύω μέσω Ίντερνετ. Γιατί κάθε τρία χρόνια κρίνομαι και πρέπει να δίνω τον καλύτερό μου εαυτό». Τι θα έκανε αν ήταν ακόμη εδώ; Θα σέρφαρε και θα έγραφε τα παράπονά της σε διάφορα μπλογκ. Τώρα είναι καθηγήτρια Πανεπιστημίου – και δη στις USA. Και όσο μακρύτερα τόσο καλύτερα, τολμώ να πω.

Απλά πράγματα, που λέει και η διαφήμιση. Όποτε η Ελλάδα βρισκόταν στο μαύρο της το χάλι, είτε από δικά της λάθη, είτε από διεθνείς σκευωρίες, η λύση που εφαρμόστηκε και πέτυχε ήταν η οργανωμένη μετανάστευση. Θέλετε στις αρχές του αιώνα ή μετά το 1922, που έφευγαν οι καραβιές για Αμερική και Αυστραλία; Θέλετε μετά τον Β’ Παγκόσμιο και τον Εμφύλιο, που έφευγαν για Γερμανία και λοιπές βόρειες χώρες κακήν κακώς και όχι στις σημερινές συνθήκες σχετικής ισοτιμίας και ισονομίας λόγω Ε.Ε.; Αν πρέπει να μετρήσουμε, θα φτάσουμε στην Τουρκοκρατία και μετά στην αρχαιότητα για να ξαναθυμηθούμε ότι έξω πάντα πάμε καλά. Κι όμως, ενώ η σκληρή όντως ξενιτιά ΕΣΩΣΕ την Ελλάδα και δύο και τρεις φορές, στην Ιστορία έμεινε ότι ο… Καραμανλής, ο Εθνάρχης, έστειλε τα παιδιά μας στις φάμπρικες του Μονάχου και τα ανθρακωρυχεία του Βελγίου, λες κι έκανε παιδομάζωμα! Έτσι και σήμερα: διαβάζουμε (και βάζουμε κι εμείς από κεκτημένη ταχύτητα) πηχυαίους τίτλους για το πόσοι Έλληνες γιατροί έφυγαν για Σουηδία (μπρρρ!) και πόσοι μηχανοτεχνίτες για Νέα Ζηλανδία. Ε, μακάρι να ’ταν τόσοι κι άλλοι τόσοι! Στο κάτω-κάτω τη σήμερον ημέρα δεν χρειάζεται να ακούς από το πρωί μέχρι το βράδυ Καζαντζίδη (μάνα, θα πάω στα ξένα) ή Νταλάρα (πάγωσε η τσιμινιέρα), μια που υπάρχει και το Skype! Το βλέπεις ό,τι ώρα θες το παιδί, για να μην ξεχνά να σου στέλνει και λεφτά.

Μακάριοι όσοι τολμούν και όσοι μπορούν να φύγουν, έχοντας μια δουλειά στο χέρι, για το εξωτερικό. Για κάντε τον λογαριασμό: αυτός που φεύγει παίρνει τα διπλά ή τριπλά, δεν επιβαρύνει τη χώρα και την ανεργία, ενώ συντηρεί και κάνα-δυο σπιτικά, με ηλικιωμένους ή γυναικόπαιδα που έχει αφήσει πίσω. Τι γίνεται μ’ αυτόν που μένει; Στοιχίζει στους δικούς του, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, δεν προσφέρει τίποτα, επιβαρύνει εαυτόν και την κοινωνία και δεν μπορεί να βοηθήσει κανέναν άλλο, ούτε φυσικά τον ίδιο. Ξεπέφτει στην άτυπη φτώχεια, στην κατάθλιψη, στην αυτοκαταστροφή. Άρα, για όσους έχουν την επιλογή, δεν θα έπρεπε να υπάρχει δεύτερη κουβέντα, παρότι οι συνθήκες έξω δεν είναι δα και οι καλύτερες. Ναι, θα αντιμετωπίσεις κάποιου είδους ρατσισμό, υποτιμητική συμπεριφορά και σχετικά άδικη μεταχείριση σε όλες τις κοινοτικές χώρες, ειδικά όσες νομίζουν ότι θρέφουν εμάς τους Νότιους. Ε, και;

Όταν έφευγαν για τις φάμπρικες οι πατεράδες και οι παππούδες μας ζούσαν σε συνθήκες Αμυγδαλέζας και τους φέρονταν σαν να ήταν λαθροπακιστανοί στην Ηλεία και ακόμη χειρότερα. Πάθανε τίποτα; Αντίθετα, συνέβαλαν, μαζί και με τους ναυτικούς, τα μέγιστα στο ελληνικό οικονομικό θαύμα της αναδόμησης του ’60, του ’70, του ’80, που μας έφτασε στο σημείο να μπούμε στο κλαμπ με τους πιο ισχυρούς. Ίσως και τώρα αυτός να είναι ο πιο ενδεδειγμένος δρόμος και τρόπος για όλους όσοι βλέπουν λίγο μακρύτερα, μπορούν και ΤΟΛΜΟΥΝ. Γιατί αν περιμένεις να ’ρθει η… ανάπτυξη μετά το 13ο πακέτο της τρόικας, αν είσαι νέος θα γεράσεις κι αν είσαι σαραντάρης θα ενσωματωθείς οικολογικά με τη γη απ’ όπου προήλθες. Ας πούμε τα πράγματα με το όνομά τους λοιπόν. Στο εξωτερικό; Ναι, αν είναι και στην Αλάσκα! Στα καράβια; Μακάρι να πήγαιναν οι Έλληνες, αλλά έχουν ξεχάσει το άθλημα πάνω στο οποίο χτίστηκε ο μισός Πειραιάς και η λοιπή Αθήνα. Οπουδήποτε υπάρχει δουλειά είναι καλύτερα από δω, όπου το εφιαλτικό ποσοστό ανεργίας του 50%-60% στους νέους απλώς δεν παίζεται! Ρώτησα τους ειδήμονες και μου είπαν ότι χρειαζόμαστε… 3% ανάπτυξη ετησίως για να πέφτει κατά μία μονάδα η ανεργία από το εκρηκτικό ποσοστό του 27% όπου έχει ήδη φτάσει. Άρα; Καμιά…  δεκαετία για να πάμε στο 20%… «μόνο»!

Επειδή η ανεργία στους νέους είναι η χειρότερη κοινωνική αρρώστια, που φτάνει στην απελπισία κάθε γονέα που έδωσε όλη του τη ζωή για κάποια άχρηστα πτυχία, διδακτορικά και αζήτητα βιογραφικά, η Πολιτεία πρέπει να κινηθεί και προς αυτή την κατεύθυνση. Καλό είναι να βλέπουμε τους ομογενείς στο εξωτερικό και να τους ζητάμε να κάνουν επενδύσεις στην Ελλάδα, αλλά επειδή δεν έπιασαν ποτέ τέτοιες προσκλήσεις δεν θα πείραζε να τους ζητήσουμε να ανοίξουν την αγκαλιά της απέραντης Ομογένειας στους νέους Έλληνες που ζητούν μια ευκαιρία στη ζωή τους. Αυτό είναι πιο κοντά στην ελληνική νοοτροπία, διευκολύνει τη μετακίνηση σε πολλές χώρες πλην Ε.Ε. και αν βοηθήσει η Πολιτεία (που κάποτε είχε και ένα υπουργείο Απόδημου Ελληνισμού – αλήθεια, τι απόγινε;) θα έχουμε πολύ θετικά αποτελέσματα. Η ελληνική ΟΜΟΓΕΝΕΙΑ έχει ατέλειωτα ψυχικά αποθέματα, αρκεί να της ζητάς πράγματα χειροπιαστά και κυρίως δουλειά, όχι μόνο εμβάσματα και λεφτά. Γιατί «φτιάχτηκαν» μέσα από σκληρή δουλειά και θα έδιναν και σε κάποιον άλλον την ευκαιρία τώρα που η πατρίδα τούς χρειάζεται. Αρκεί να θέλει να πάει να δουλέψει και όχι να κάνει τον τουρίστα ή τον κατατρεγμένο από τη μοίρα.

Ξέρω αρκετούς που πήραν τη μεγάλη απόφαση και έφυγαν για να δουλέψουν στο εξωτερικό, από νοσοκόμες μέχρι χειρουργούς και από μάστορες έως οδοκαθαριστές. Όλοι τα βρήκαν μπαστούνια. Κάποιοι δεν άντεξαν και γύρισαν πίσω. Όσοι τα κατάφεραν όμως, επέμειναν και έμειναν, σήμερα κάνουν τον σταυρό τους που πήραν το δρόμο της μετανάστευσης.
ΥΓ.: Φεύγοντας μην ξεχάσετε τη γνωστή… πεντάστερη χειρονομία!

* (Αναδημοσίευση από το «Πρώτο Θέμα»)