Και τότε όπως και τώρα η Ελλάδα “έδιωχνε” τα παιδιά της… Θεσσαλία 1881-1981

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Ήταν το 1905. Τότε -σαν και σήμερα- η Ελλάδα “έδιωχνε” τα παιδιά της που δεν μπορούσε να τους εξασφαλίσει μια δουλειά. Εντύπωση προκαλεί η ομοιότητα των δύο φάσεων από τις οποίες πέρασε η Ελλάδα με διαφορά ενός και πλέον αιώνα!

Ξεφυλλίζοντας το πολύ ενδιαφέρον βιβλίο της Μαρούλας Κλιάφα, εκδόσεις Κέδρος, με τίτλο “Θεσσαλία 1881-1981 – Εκατό χρόνια ζωής” που “¨αναπαύονταν” στο coffee tambe του πολιτικού γραφείου του Κων. Τσιάρα, μας έκανε εντύπωση η ομοιότητα των δύο εποχών που αν και είναι εντελώς διαφορετικές σε τεχνογνωσία και σε συστήματα πληροφορικής, εντούτοις κατατείνουν στην ομοιότητα ως προς τον παρονομαστή που είναι η Ελλάδα.

Δεν μπορούσε, όπως και τόρα, η χώρα να θρέψει τα παιδιά της. Κι αυτά, έπαιρναν τον οματιών τους για την ξενιτιά…

Το όνειρο των φτωχών Θεσσαλών, ιδιαίτερα εκείνων που κατοικούσαν στα ορεινά χωριά, ήταν να πάνε στα ξένα να καζαντίσουν. Το λέει και το τραγούδι:

“Παιδί μ΄να πας στην ξενιτιά

κι η χώρα δεν μας θέλει

μας  ήλθαν χρόνοι δίσεκτοι,

χρόνοι καταραμένοι”.

Συνήθως οι Θεσσαλοί μετανάστευαν στη Ρουμανία, στην Αίγυπτο και στην Πόλη. Εκεί ασχολούνταν με το εμπόριο, έφτιαχναν μεγάλες περιουσίες και στέλνανε χρήματα στο χωριό για διάφορα Κοινωφελή έργα.

Στη δεκαετία 1815-1904  δεκαπέντε χιλιάδες έφυγαν για την Αμερική γυρεύοντας μία καλύτερη ζωή. Την επόμενη δεκαετία, 19ο5-1915, οι μετανάστες έφτασαν τις 32.000…

Έχουν τα νούμερα τη δική τους ιστορία…

Πρόκειται, ουσιαστικά για μία συλλογή φωτογραφιών από τη ζωή στη Θεσσαλία, τα χρόνια μεταξύ 1881-1981. Μια μικρή μαρτυρία για τον 20ό αιώνα.

“Το μεγαλύτερο μέρος του υλικού προέρχεται από οικογενειακές φωτογραφίες Θεσσαλών και φυσικά είναι αδημοσίευτες. Είναι φωτογραφίες που δείχνουν έναν τρόπο ζωής. Με επίκεντρο τον άνθρωπο, οι συνθήκες εργασίας του, οι εκδηλώσεις του, η συμπεριφορά του.

βιογραφικό

Η Μαρούλα Κλιάφα γεννήθηκε το 1937 στα Τρίκαλα, όπου και ζει μόνιμα με την οικογένειά της. Έχει σπουδάσει δημοσιογραφία και από το 1972 ασχολείται με τη λογοτεχνία, τη μελέτη της τοπικής ιστορίας, τη συλλογή λαϊκών παραμυθιών, παραδοσιακών παιχνιδιών και παλαιών φωτογραφιών.

Τα περισσότερα βιβλία της έχουν αποσπάσει επαίνους και βραβεία, ενώ δύο από αυτά έχουν μεταφραστεί στα ρωσικά και στα γερμανικά. Αποσπάσματα των έργων της έχουν συμπεριληφθεί σε σχολικά βιβλία του Δημοτικού και στα Κείμενα Νεοελληνικής Λογοτεχνίας του Γυμνασίου.

Έχει τιμηθεί από την Ακαδημία Αθηνών, την Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών, τον Κύκλο του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου και τη Γυναικεία Λογοτεχνική Συντροφιά.

Το 2010 το Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης της Σχολής Επιστημών του Ανθρώπου του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας τής απένειμε τον τίτλο της επίτιμου διδάκτορος.