Έφυγε από τη ζωή ο Νίκος Μαμαγκάκης

Έφυγε σήμερα, τα ξημερώματα της Τετάρτης, ένας από τους πιο σημαντικούς Έλληνες συνθέτες της νεοελληνικής μουσικής, από αυτούς που μας ψήλωσαν αισθητικά και συναισθητικά, ο Νίκος Μαμαγκάκης. Ο συνθέτης της εποχής των σπουδαίων δημιουργών, έπασχε από καρκίνο και νοσηλευόταν στο Ερρίκος Ντυνάν, όπου βρισκόταν σε κώμα.

Η ανακοίνωση του θανάτου  έγινε στην επίσημη σελίδα του στο facebook από τον Δημήτρη Δερμάνη: «Σήμερα τα ξημερώματα ο Νίκος Μαμαγκάκης έφυγε από κοντά μας. Άφησε πίσω του ένα δυσαναπλήρωτο κενό αλλά και ένα τεράστιο μουσικό έργο που πάντα θα μας συντροφεύει. Καλό ταξίδι…»

Ο Νίκος Μαμαγκάκης άρχισε τις σπουδές του από το Ωδείο Αθηνών και από το 1957 μαθήτευσε στην Ανώτατη Μουσική Σχολή του Μονάχου δίπλα στους μέγιστους Καρλ Ορφ και Γκέντσμερ.

Οι αρχικές του αναζητήσεις αφορούσαν στην ανανέωση του ηχοχρώματος και τις δομικές και ρυθμικές σχέσεις που βασίζονται σε αριθμητικές αναλογίες, τόσο με βάση τα δυτικά πρότυπα όσο και με αναφορές στη δημοτική μας μουσική και κυρίως της ιδιαίτερης πατρίδας του. Σαν συνέπεια αυτής της αναζήτησης ήταν, η χρήση στα έργα του διαφόρων δημοτικών οργάνων (κρητική λύρα, σαντούρι, κ.α.) ή αντίθετα η χρήση και μόνο της ηχητικότητάς τους χωρίς αυτά καθ’ εαυτά τα όργανα.

Από τα γνωστότερα έργα του είναι: Αναρχία για κρουστά και ορχήστρα, Σενάριο για δύο αυτοσχέδιους τεχνοκρίτες για ενόργανο σύνολο, ταινία και σκηνική δράση, Παραστάσεις για φλάουτο, φωνή και σκηνική δράση, Μουσική για τέσσερεις πρωταγωνιστές, Κασσάνδρα, Ερωτόκριτος, μουσική για τον Πλούτο του Αριστοφάνη, Τριττύς, Τετρακτύς, Εγκώμιο στο Ν. Σκαλκώτα και πρόσφατα, η σύγχρονη όπερα Οδύσσεια (βασισμένη στο ομώνυμο έπος του Νίκου Καζαντζάκη. Έγραψε μουσική για τον ελληνικό κινηματογράφο όπως για τα: Η δασκάλα με τα ξανθά μαλλιά, Η νεράιδα και το παλικάρι, Η αρχόντισσα και ο αλήτης, ταινίες του Ντίνου Δημόπουλου και τα μεταγενέστερα Λούφα και παραλλαγή, Άρπα-κόλλα, Βίος και Πολιτεία του Νίκου Περάκη και πολλά άλλα.

Ένας ένας εκείνοι που θα μας κράταγαν το χέρι στις δύσκολες εποχές φεύγουν. Μένουμε πίσω απαρηγόρητοι και χαμένοι στην μετριότητα…