Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Στην ανακοίνωση που εξέδωσε ο Πρόεδρος της Παμμεσσηνιακής Bil Bebonis (δημοσιεύεται αυτούσια σε διπλανή στήλη) προσπαθώντας να αιτιολογήσει την αλλαγή του τόπου Συνεδρίου της Παμμεσσηνιακής Ομοσπονδίας Αμερικής και Καναδά, αναφέρει και τα ακόλουθα:

“… κατά την τελευταία τηλεφωνική συνεδρίαση των εκπροσώπων των μελών-Συλλόγων της Π.Ο.Α.Κ. στις 24 Μαίου 2013 αποφασίσθηκε να διεξαχθεί το συνέδριο στα τέλη Οκτωβρίου/ αρχές Νοεμβρίου 2013 στις Η.Π.Α. Η απόφαση αυτή είναι νόμιμη, οριστική και αμετάκλητη. Επισημαίνεται ότι δεν είναι η πρώτη φορά που ανατρέπεται σχετική απόφαση Συνεδρίου για τον τόπο διεξαγωγής του επομένου και ότι βάση του Άρθρου 7, του ισχύοντος Καταστατικού: Η ανώτατη διοίκηση και εξουσία της Ομοσπονδίας προέρχεται από τους Συλλόγους που την αποτελούν”.

Παρατήρηση πρώτη: Το άρθρο 7 δεν λέει αυτό που προσπαθεί να πει μέσω της επιλεκτικής αναφοράς ο Πρόεδρος κ. Μπεμπόνης. Το άρθρο 7 του Καταστατικού της Παμμεσσηνιακής έχει ως εξής:

ΑΡΘΡΟΝ 7ον

Ανωτάτη Διοίκηση και Εξουσία τής Ομοσπονδίας

Η ανώτατη διοίκηση και εξουσία της Ομοσπονδίας προέρχεται από τους Συλλόγους που την αποτελούν.  Οι Σύλλογοι θα ασκούν τη διοίκηση αυτή και εξουσία σε ζητήματα της Ομοσπονδίας μέσω του Συνεδρίου, που θα γίνεται κάθε δύο χρόνια, με σχετικούς αντιπροσώπους καθώς προσδιορίζεται στο καταστατικό αυτό”.

Αυτά λέει το άρθρο 7.  Ο κ. Μπεμπόνης προτίμησε να παραθέσει στην ανακοίνωσή του μόνον την μία πρόταση. Δηλαδή, αυτή που εμφανίζει τους Συλλόγους να ασκούν την Ανώτατη Διοίκηση της Ομοσπονδίας ερήμην των Συνεδρίων! Τηλεφωνικά!.. Προφανώς για να ευσταθήσει, έτσι, ο ισχυρισμός του ότι σε τηλεφωνική σύσκεψη οι Σύλλογοι άλλαξαν τον τόπο του Συνεδρίου.  Παρέλειψε, λοιπόν, την αμέσως μετά συνέχειά της προτάσεως, η οποία προσδιορίζει καταλυτικά ότι αυτή η Ανώτατη Διοίκηση των Συλλόγων ασκείται ΜΕΣΩ ΤΟΥ ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ!  Επομένως, εδώ έχουμε μία απόφαση για αλλαγή άλλης απόφασης του Συνεδρίου η οποία πάρθηκε μάλλον αντικαταστατικά!..

Αλλά και στο Άρθρο 9 -για να μην μείνει καμία αμφιβολία ως προς τις προθέσεις του Καταστατικού- ορίζεται ότι : ” Η Ανώτατη Διοίκηση υποχρεούται να εκτελεί πιστά τις αποφάσεις των Συνεδρίων και να συνεδριάζει σε τακτικά χρονικά διαστήματα με πρόσκληση του Προέδρου”.

Επομένως, έχουμε κυρίαρχο Όργανο το Συνέδριο. Τις αποφάσεις του υποχρεούται “να εκτελεί πιστά” η “Ανώτατη Διοίκηση” και όχι να τις αλλάζει τηλεφωνικά…

Τώρα, το θέμα έχει και την καθοριστική, την ουσιαστική του πλευρά. Τη διάσπαση στην οποία οδηγείται η Ομοσπονδία.

Σε λιγότερο από τέσσερα 24ωρα θα διεξαχθεί το 35ο Συνέδριο της Παμμακεδονικής στην Καλαμάτα. Οι της Αμερικής ήδη το θεωρούν παράνομο.

Αυτό, όμως,  ήταν υποχρέωση του Προέδρου της Ομοσπονδίας να το αποφύγει. Με το διάλογο. Με αμοιβαίες υποχωρήσεις. Με όποιο τρόπο. Ώστε να μην καταστεί η διάσπαση “ντε φάκτο”.

Ρωτούν πολλοί: Θα χαθεί ο κόσμος εάν διασπαστεί και αυτή η Ομοσπονδία;

Το ερώτημα μπορεί μόνον να απαντηθεί μέσω ενός άλλου ερωτήματος: Κέρδισε κάτι ο κόσμος από την συνένωση των Μεσσηνίων Αμερικής και Καναδά;

Πιστεύουμε πως ο κόσμος έμεινε και θα παραμείνει αδιάφορος και στη μία και στην άλλη περίπτωση. Ο Ελληνισμός, όμως, θα χάσει εάν η “μόδα” των διασπάσεων επεκταθεί είτε για προσωπικούς είτε για καταστατικούς και, εν τέλει, για όποιους άλλους λόγους.

Άλλωστε, για να μην βιώσουμε άλλη περίπτωση ΣΑΕ, όπου η πασιφανής αδυναμία της ηγεσίας του προεδρείου να ασκήσει διοίκηση έδωσε την ευκαιρία στις ελληνικές κυβερνήσεις να το περιαγάγουν σε κατάσταση ουσιαστικής διάλυσης στην δε δημοτική αρχή της Θεσσαλονίκης να το εξωπετάξει από το ¨σπίτι” του, κύριο μέλημα και μέριμνα κάθε Προέδρου Συλλόγου, Σωματείου Ομοσπονδίας ή και Συνομοσπονδίας, αν θέλετε πρόκριμα της επιτυχούς προεδρίας του, θα πρέπει να είναι η διατήρηση της ενότητας.

Είμαστε πεπεισμένοι ότι μόνο ενωμένος ο Απόδημος Ελληνισμός  θα έχει τη δύναμη που χρειάζεται και ο ίδιος και η γενέτειρα.

Η διχόνοια, ο διχασμός, η διάσπαση, πριονίζουν το κλαδί πάνω στο οποίο όλοι καθόμαστε.

Ίσως υπάρχει ακόμη ώρα να αποφευχθούν τα χειρότερα.

Η ανταλλαγή ανακοινώσεων δεν βοηθάει σ΄αυτό.

Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, μία συνάντηση ίσως βοηθούσε να ξεπεραστούν τα αδιέξοδα.

Είναι αργά; Επί προσωπικού, ίσως Ναι. Όχι, όμως και για την ΕΛΠΙΔΑ!

Αυτή πάντα πεθαίνει τελευταία.