Ο Άρχοντας που πίστεψε πως ήταν Άρχοντας!

Γράφει ο Χρήστος Μαλασπίνας

Ήτανε μια φορά όπου ένας  Άρχοντας  πίστεψε πως ήταν Άρχοντας.  Διότι κάποιοι άρχοντες δεν το πιστεύουν και ζουν αυτοί καλά και μεις καλύτερα!..

Στην ιστορία μας, όμως, ο Άρχοντας είχε δίπλα του γραμματικούς και συμβούλους που από το πολύ το μπλα-μπλά, τον έκαναν να πιστέψει ότι ήταν αυτό που ήταν!

Του φούσκωσαν τα μυαλά. Πολύ θέλει ένας Άρχοντας να πάρει τα πάνω του;

Άρχισε, λοιπόν, να συμπεριφέρεται σαν να είναι αυτό που ήταν. Σαν Άρχοντας, δηλαδή…

Τουτέστιν, να μην δίνει λογαριασμό σε κανέναν, να βάζει και να βγάζει όποιον ήθελε, από υπουργό μέχρι κηπουρό, από την κυβέρνηση της χώρας του. Να βάζει φόρους και χαράτσια. Να κλείνει και να ανοίγει κανάλια. Να προσλαμβάνει και να απολύει κατά το δοκούν δημοσίους υπαλλήλους.  Και, τελοσπάντων να κάνει όλα όσα κάνει κάθε Άρχοντας που πιστεύει ότι είναι Άρχοντας…

Να κάνει όλα όσα του έλεγαν άλλοι άρχοντες πως έπρεπε να κάνει…

Τεμενάδες δεν του έλεγαν να κάνει. Αυτούς τους έκανε από μόνος του…

Τώρα, ξέρω ο νους σας που πάει… Κάθε ομοιότητα, όμως, είναι εντελώς συμπτωματική, που λένε και στον κινηματογράφο. Άλλωστε ο κόσμος έχει γεμίσει με άρχοντες ή ανθρώπους που πιστεύουν ότι είναι άρχοντες…

Κάθε άρχοντας που σέβεται τον εαυτό του πιστεύτει ότι είναι προσωπικότητα μοναδική. Οι σωσίες είναι για τους κοινούς θνητούς.

Ο δικός μας  ο άρχοντας, είναι Άρχοντας με “άλφα” κεφαλαίο! Καμμία σχέση με φτηνές απομιμήσεις! Ενεργεί πάντα με ανιδιοτέλεια εκτός εάν διαφορετικά απαιτεί το συμφέρον της πατρίδος που ως καλός ευπατρίδης είναι και συμφέρον δικό του!

Να για παράδειγμα, αλλάζοντας έναν υπουργό,  ο Άρχοντας του έπλεκε το εγκώμιο: Δεν έχω παράνονο από σένα τα πήγες περίφημα, μπράβο, είσαι πρώτος και άλλα τέτοια εθνικοπατριωτικά. Η περιέργεια ώθησε το συνομιλή του στο ερώτημα: Καλά, πρόεδρε, εάν δεν ήμουνα πετυχημένος, τι θα με έκανες; Θα με σούβλιζες σαν τον Διάκο;

Βέβαια ο Θεός είναι Θεός γιατί δεν απαντά σε κοινούς θνητούς ούτε ακόμη όταν είναι ορκισμένοι φίλοι του.  Ούτε οι ελέω Θεού άρχοντες απαντάνε. Στην Ελλάδα ούτε οι σύμβουλοι των αρχόντων απαντάνε… Κανείς δεν σηκώνει σε δημόσια υπηρεσία ή σε υπουργείο ή στο Μαξίμου, το ρημάδι το τηλέφωνο πάρεξ εάν θέλει ο ίδιος να τηλεφωνήσει…

Φυσικά κάθε άρχοντας που σέβεται τον εαυτό του δεν σηκώνει ποτέ το κινητό. Ούτε οι περί αυτόν. Βλέπουν τον αριθμό του καλούντος και  ενεργοποιούν τον τηλεφωνητή, κοινώς, σε συνδέουν… Στην Ελλάδα όλοι είμαστε συνδεδεμένοι…

Κι αυτοί που μπαίνουν κι αυτοί που βγαίνουν. Για το πόπολο, ούτε λόγος! Μιά ζωή στη …διασύνδεση!

Τελικά, το πρωϊ που σηκώθηκα, ο άρχοντας  ήτανε άφαντος…

Έμεναν μόνον οι σύμβουλοι.

Πάντα κάτι σου μένει από το όνειρο… Συχνά μια πικρή γεύση…

.