Το “διαζύγιο” των Μεσσηνίων…

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Τα συμβαίνοντα στην Παμμεσσηνιακή Ομοσπονδία Αμερικής και Καναδά, δυστυχώς, δεν είναι ευχάριστα. Το αντίθετο. Είναι πολύ δυσσάρεστα! Θα προσθέταμε πως πρέπει και να σταματήσουν μέχρις εδώ και να καταβληθεί  κάθε δυνατή προσπάθεια συνεννόησης, αν δεν φοβόμασταν ότι ήδη είναι πολύ αργά…

Σε κάθε περίπτωση, τα προσωπικά φαίνεται ότι κατέχουν και πάλι την πρωταρχική θέση στην εσω-ομοσπονδιακή διένεξη. Σε δεύτερη μοίρα, τα τοπικιστικά. Όπως συμβαίνει με όλα τα διαζύγια…  Οι ουσιαστικοί λόγοι παρέλκουν. Βγαίνουν στην επιφάνεια οι προσωπικές επιδιώξεις, οι φιλοδοξίες, τα συμφέροντα.

Το φαινόμενο της αποκόλλησης κοινής οργανωτικής δομής Αμερικής-Καναδά, δεν είναι ούτε νέο 0ύτε μοναδικό.  Μπορεί να αναφέρει κανείς πληθώρα τέτοιων παραδειγμάτων από το παρελθόν,  με πλέον πρόσφατο την Παμμακεδονική Ένωση Αμερικής και Καναδά. Και εδώ επήλθε “αποκόλληση” για άλλους, όμως, κυρίως οργανωτικούς και όχι προσωπικούς λόγους… Μάλιστα οι δύο πλέον Ενώσεις, που έχουν τις προσεχείς ημέρες το Παγκόσμιο συνέδριο στο Λιττόχωρο, συνεργάζονται αρμονικά και αποδοτικά μεταξύ τους.

Επομένως, η “διάσπαση” θα μπορούσε να μην είναι κακή εξ ανάγκης. Κακή την κάνουν οι λόγοι για τους οποίους η Παμμεσσηνιακή Ομοσπονδία Αμερικής και Καναδά φαίνεται να διασπώνται σε Αμερικής και Καναδά. Από όσα μέχρι σήμερα έχουν γίνει γνωστά,  οι λόγοι που αμφότερες οι πλευρές επικαλούνται, αν και αντίθετοι, θα μπορούσαν εύκολα να ξεπεραστούν και να προέλθει μία σωτήρια σύνθεση με απλές, νόμιμες διαδικασίες. Αντ΄αυτού, οι δύο πλευρές παραμένουν αμετακίνητες στις θέσεις τους. Καθίσταται, έτσι, διαφανής η επιδίωξη…

Η δε …συμπληρωματική επίκληση των Καταστατικών διατάξεων, με τις οποίες επιχειρείται να καλυφθούν οι πραγματικές αιτίες της διένεξης, δεν πείθει, καθώς δίδεται σ΄αυτές η ερμηνεία που βολεύει την κάθε μία πλευρά…

Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε το πλήρες παρασκήνιο της υπόθεσης.  Εκτιμούμε, όμως, ότι κανένας λόγος δεν είναι τόσο ισχυρός ώστε να οδηγήσει στην ντροπή των δύο Συνεδρίων, των δύο Προέδρων, των δύο Ομοσπονδιών, αφού δεν συντρέχουν λόγοι οργανωτικοί και λειτουργικοί.

Σε μία εποχή όπου ο ελληνισμός βάλλεται εκ των έσω και εκ των έξω, με την οικονομία να θυμίζει μη αναστρέψιμη καλπάζουσα πορεία καρκίνου, με τον διεθνή περίγυρο να απαιτεί από την Ελλάδα θυσίες και πάλι θυσίες. Σε μία τέτοια εποχή, όπου ο Ελληνισμός -έστω και από ένστικτο αυτοσυντήρησης- όφειλε να είναι συμπαγής και ομονοών, εμείς φαίνεται διαθέτουμε την πολυτέλεια των διασπάσεων και των προσωπικών έριδων και  φιλοδοξιών. Αυτό το ελληνικό σαράκι, ο Εθνικός ποιητής το έχει εκφράσει πολύ πιστά:

…”Από σας απομακραίνει

κάθε δύναμη εχθρική,

Αλλ΄ανίκητη μιά μένει

Που ταις δάφναις σας μαδεί.

(…)

Η Διχόνοια που βαστάει

Ένα σκήπτρο η δολερή

Καθενός χαμογελάει,

Πάρ το, λέγοντας και σύ.”

Θα είναι ουτοπία να ελπίσουμε ότι πάνω στο νήμα θα πρυτανεύσουν σοφότερες σκέψεις; Μακάρι.