Μία ακόμη χαμένη ευκαιρία…

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Ο ανασχηματισμός της δικομματικής πλέον Κυβέρνησης, ανεξαρτήτως προσώπων, επιλογών και στοχεύσεων, άφησε μία πικρή γεύση στην ομογένεια. Δεν επέλυσε κανένα από τα ζητήματα εκείνα που την απασχολούν. Αντίθετα, στα ήδη υπάρχοντα σώρευσε κι άλλα… Με άλλα λόγια, μιά ακόμη χαμένη ευκαιρία…

Δεν αναφερόμαστε βέβαια στην προσπάθεια ορισμένων ομογενειακών ημιεπίσημων κύκλων να …επιβάλλουν υφυπουργό των Εξωτερικών, αρμόδιο για θέματα Αποδήμου Ελληνισμού, της …αρεσκείας τους. Ακόμη και εάν η επιλογή τους ήταν θεωρητικά η άριστη, ο τρόπος ήταν απολύτως αναποτελεσματικός και μόνον ως προς τη δημιουργία εντυπώσεων θα μπορούσε δυνητικά να αποδώσει όχι υπέρ της ομογένειας, αλλά των ιδίων..

Πρώτον: Ο “αναδομηθείς” Υφυπουργός Κων. Τσιάρας -ο οποίος είχε πραγματοποιήσει επαφές με την ομογένεια “εντός, εκτός και επί τα αυτά” απεδείχθη εκ του αποτελέσματος κατάλληλο πρόσωπο για τη θέση αυτή και η αντικατάστασή του είναι θέμα που αφορά τον Πρωθυπουργό και τις εσω-δικομματικές διεργασίες, πιστεύουμε, γιατί επί της ουσίας και κατά γενική ομολογία ήταν από τους αξιολογότερους που είχαμε τα τελευταία χρόνια. Μπορεί να μην ήταν ομογενής ο ίδιος, αλλά βιώσαμε και υφυπουργούς ομογενείς…

Δεύτερο: Δεν είναι μόνον ζήτημα προσώπου στη θέση του υφυπουργού. Είναι θέμα παύσεως κάθε υφυπουργού και δημιουργίας, επιτέλους, ενός Υπουργείου Απόδημου Ελληνισμού!  Υπουργό Απόδημου Ελληνισμού ή Ελληνισμού του Εξωτερικού  (και όχι Διασποράς, που είναι ανιστόρητος όρος στα καθ΄ ημάς) χρειαζόμαστε.

Ενός Υπουργού ο οποίος θα ήταν επιλογή διακομματική και η θητεία του θα ήταν ανάλογη των επιδόσεών του και όχι των δευτερευόντων πολιτικών ζητημάτων, κάποτε και εσωκομματικών ή γεωγραφικών ισορροπιών,  που ενίοτε επιβάλλουν τους ανασχηματισμούς (και οι οποίοι συνήθως ελάχιστα έως καθόλου αποδίδουν τα περισσότερα και τα διαφορετικά)..

Ένα τέτοιο Υπουργείο, που θα συγκέντρωνε όλες τις αρμοδιότητες που αφορούν τις σχέσεις των εκτός φυσικών συνόρων ελληνισμού με το εθνικό κέντρο θα προσέφερε ανεκτίμητες υπηρεσίες και στην πατρίδα και στους απόδημους.

Δυσκολίες, τεχνικές, εταιρικές ακόμη και λειτουργικές ασφαλώς και θα υπήρχαν στη δημιουργία ενός τέτοιου φορέα. Ωστόσο θα μπορούσαν να ξεπεραστούν εάν το πνεύμα που θα πρυτάνευε στην κορυφή της κυβερνητικής πυραμίδας ήταν εκείνο που θα έβλεπε τους εκτός Ελλάδος Έλληνες ως μία δυναμική, συμπαγή και αποτελεσματική διεθνή εθνική μειονότητα καλά εγκατεστημένη που πάλλεται και δονείται από ελληνισμό, που προοδεύει με αλματώδη βήματα και που, υπό τις σωστές προϋποθέσεις θα μπορούσε να συμβάλει ακόμη και στην υπέρβαση της οικονομικής κρίσης.

Δυστυχώς, οι σκέψεις αυτές βρίσκονται, φαίνεται, μακριά από την πολιτική που χαράσσει η Κυβέρνηση στα διάφορα, κρίσιμα ομολογουμένως, ζητήματα που έχει να αντιμετωπίσει.

Έτσι, το “τόλμημα” ενός Υπουργείου Αποδήμου Ελληνισμού, παραμένει στα όνειρα των ομογενών που συνθλίβονται από υπουργείο σε υπουργείο και από ΔΕΚΟ σε ΔΕΚΟ προσπαθώντας είτε να διευθετήσουν υποθέσεις τους είτε να βοηθήσουν στην παραγωγική δραστηριότητα της γενέτειρας επενδύοντας τους κόπους μιάς ζωής.

Ο ανασχηματισμός θα πάει πίσω πολλά ομογενειακά ζητήματα. Ο νέος Υφυπουργός θα ξεκινήσει πάλι (τί άλλο να κάνει;) ταξίδια να γνωρίσει και αυτός την Ομογένεια. Η Επιτροπή για την ανασύνταξη του ΣΑΕ θα μείνει στα “κρύα του λουτρού” καθώς όχι μόνο ο κ. Τσιάρας, αλλά και ο Πρόεδρος της Ειδικής Μόνιμης Επιτροπής για τον “ελληνισμό της Διασποράς” (!)  Άδωνις Γεωργιάδης, αναβαθμισθείς σε Υπουργό,  (καλορίζικος!)  θα εγκαταλείψει την καρέκλα του Προέδρου της Επιτροπής την οποία θα καταλάβει έτερος βουλευτής, με άλλες σκέψεις, απόψεις και προγραμματισμό…

Δεν μιλάμε για το εάν πρέπει ή δεν πρέπει να υπάρξει ΣΑΕ. Ούτε για το εάν θα υλοποιηθούν κάποια καλά σχέδια του απερχόμενου Προέδρου της Διακομματικής  για τον Απόδημο Ελληνισμό ή τα ίσως και καλύτερα που θα κουβαλήσει μαζί του ο επόμενος. Μιλάμε για την ελληνική πραγματικότητα να μην αφήνεται κάποιος υπουργός ή Υφυπουργός ή Πρόεδρος να ολοκληρώσει αυτό που ξεκίνησε.  Για να φθάσουμε κάποτε και σε κάποιο αποτέλεσμα!

Αμέτρητα είναι τα “καλά” σχέδια των ακόμη καλύτερων προθέσεων, που τελικά έμειναν απραγματοποίητα στα συρτάρια, γιατί ο αρμόδιος υφυπουργός “αναδομήθηκε” έτσι στα ξαφνικά, όχι γιατί δεν ήταν καλός σ΄αυτό που έκανε, αλλά γιατί οι πολιτικές συγκυρίες ενδεχομένως το επέβαλαν.

Είναι και αυτό σύμπτωμα της ελληνικής πολιτικής ζωής. Κάθε κυβέρνηση που εκλέγεται από τον ελληνικό λαό καθίσταται αυτομάτως στόχος της αξιωματικής αντιπολίτευσης που θέλει να την ρίξει!  Θαρρείς και το να ασκείς τα εκ του Συντάγματος καθήκοντα του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι ελάσσονος σημασίας πολιτικό ζήτημα… Μετά μιλάμε για “λαϊκή κυριαρχία”!..

Όταν η χώρα θα αποκτήσει σταθερούς δημοκρατικούς κανόνες και θεσμούς, όταν η κάθε κυβέρνηση θα εκλέγεται να κυβερνήσει για τέσσερα ακριβώς χρόνια και όχι για όσο της επιτρέπει η δύναμη ή η αδυναμία της αξιωματικής αντιπολίτευσης,  όταν ο όποιος ανασχηματισμός θα εξαρτάται από την απόδοση του υπουργού και δεν θα συνιστά “παράπλευρη απώλεια”, τότε θα δούμε και υπουργούς να ολοκληρώνουν αυτό που ξεκίνησαν και τη χώρα να κάνει άλματα προόδου.

Μέχρι τότε, θα μετράμε χαμένες ευκαιρίες…