«Στις 26 Φεβρουαρίου του 2007 συνέβη κάτι που ήταν γραφτό να αλλάξει τη ζωή μου. Θα το έλεγα θεϊκή παρέμβαση. Πήρα ένα ταξί να επιστρέψω σπίτι μου. Είχα βγει για δείπνο εκείνο το βράδυ. Ήταν μία άτυχη συγκυρία, που μπορεί να συμβεί στον καθένα μας, εκείνη η διαδρομή. Το ταξί συγκρούστηκε με το προπορευόμενο αυτοκίνητο και κατέληξα με σπασμένα πλευρά στο νοσοκομείο. Το ατύχημα, όμως, αποκάλυψε κάτι άλλο πολύ χειρότερο. Κάτι που κανένας δεν ήξερε ότι βρισκόταν εκεί».
Μ’ αυτά τα λόγια περιγράφει σήμερα η Λίζα Πούλου. ομογενής από την Αυστραλία, τον τρόπο με τον οποίο ανακάλυψε ότι έπασχε από καρκίνο του μαστού και ότι χωρίς καν να το γνωρίζει, τρεις όγκοι βρίσκονταν ήδη και στα δύο στήθη της.

Και όσο ειρωνικό και αν ακούγεται αυτό εκείνο το ατύχημα αποδείχθηκε ότι της έσωσε τη ζωή.
Η Λίζα εργαζόταν στο χώρο της μόδας και πολλοί θα ζήλευαν τη ζωή της. Μητέρα δύο αγοριών, όμορφη, με καριέρα. Ήθελε να είναι όμορφη, ζούσε και εργαζόταν στον κόσμο της ομορφιάς. Ζούσε μία ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα ζωή. Ο καρκίνος, όμως, αποφάσισε να την αλλάξει μέσα σε 60 δευτερόλεπτα.

Το 2006 είχε κάνει την προγραμματισμένη της μαστογραφία και όλα ήταν καθαρά. Μετά το ατύχημα, όμως, ένας επίμονος πόνος στο στήθος της την έστειλε πάλι στο γιατρό. «Δεν είναι τίποτα. Πονάς λόγω του ατυχήματος» της είπε ο οικογενειακός της γιατρός. Έφυγε από το ιατρείο, ελπίζοντας ότι και ο πόνος της θα έφευγε σύντομα. Δεν έγινε έτσι όμως. Η Λίζα πήγε και ξαναπήγε στο γιατρό, αλλά αυτός επέμενε ότι δεν θα πρέπει να ανησυχεί. Ο πόνος, όμως, εκεί. Και μαζί μ’ αυτόν η Λίζα ανακαλύπτει μόνη της δύο όγκους στο στήθος της. Χρειάστηκε να πιέσει τον γιατρό της να της δώσει παραπεμπτικό να δει έναν ειδικό και να πιέσει με τη σειρά της τον ειδικό καρκινολόγο να της κάνει βιοψία.

Μία διάγνωση, δύο λόγια, 60 δευτερόλεπτα και…  «Έχεις καρκίνο. Λίζα αν θες να ζήσεις, να δεις τα παιδιά σου να μεγαλώνουν δεν έχεις άλλη επιλογή από το να κάνεις διπλή μαστεκτομή. Αυτό μου είπε ο γιατρός. Ένιωσα να χάνω τη γη κάτω από τα πόδια μου. Κρατούσα το χέρι της φίλης μου παγωμένη από το σοκ. Ποτέ δεν περίμενα να ακούσω κάτι τέτοιο».

Η Λίζα δεν ήταν από τις γυναίκες που λόγω κληρονομικότητας ανήκουν στις ομάδες υψηλού κινδύνου. Δεν ήταν από τις γυναίκες που έκαναν υπερβολές στην καθημερινή τους ζωή θέτοντας σε κίνδυνο την υγεία τους. Δεν ήταν από τις γυναίκες που αμελούσαν να κάνουν τις ιατρικές τους εξετάσεις. Η Λίζα ήταν ένα ακόμα θύμα της αρρώστιας που χτυπά σιωπηλά και χωρίς προειδοποιήσεις. Και ο καρκίνος της, γιατί ήταν δικός της πλέον, βρισκόταν σε προχωρημένο στάδιο.

ΤΟ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΑΛΜΠΟΥΜ ΜΙΑΣ ΔΙΠΛΗΣ ΜΑΣΤΕΚΤΟΜΗΣ

«Ο καλύτερος τρόπος να δίνεις κουράγιο στον εαυτό σου είναι δίνοντας κουράγιο στους άλλους» γράφει ο Μαρκ Τουέιν και η Λίζα αποφάσισε να κάνει ακριβώς αυτό.
«Η ζωή είναι μία πορεία» γράφει η ίδια, περιγράφοντας την εμπειρία της. Ήξερε τι ήθελε. Δεν ήξερε αν θα το καταφέρει. Δεν ήξερε αν θα ζήσει για να το καταφέρει. Δεν ήξερε που θα την οδηγούσε αυτή η πορεία. Έπρεπε, όμως, να προχωρήσει. Ήξερε πως δεν είχε τον απόλυτο έλεγχο αυτής της πορείας. Θα προσπαθούσε όμως. Όσο μπορούσε. Στο κάτω-κάτω της γραφής ήταν ακόμα ζωντανή. Και ναι ο καρκίνος την είχε φέρει προ τετελεσμένων γεγονότων αλλά είχε και αυτή λόγο στη ζωή της.
Λίγο πριν μπει στο νοσοκομείο για τη διπλή μαστεκτομή αποφάσισε να βγάλει από τη ζωή της τον γάμο της. «Η σχέση μου με τον άντρα μου είχε φτάσει στο σημείο χωρίς επιστροφή. Αποφάσισα να του ζητήσω να χωρίσουμε, μίλησα στα παιδιά μου για την αρρώστια μου. Αυτός ο δρόμος ήταν ένας δρόμος που έπρεπε να πάρω μόνη μου» λέει σήμερα.

Αφού ξεμπέρδεψε με τα «περιττά» βάρη της ζωής στράφηκε στα «υποχρεωτικά». Είχε τρεις όγκους που θα τις στερούσαν και τα δύο στήθη της. Τι άλλο μπορούσε να κάνει με αυτό το βάρος που της επέβαλλε ο καρκίνος. Ήταν κομμάτι του σώματός της πλέον και θα ήταν έως ότου φτάσει στο χειρουργείο. Πάνω στο χειρουργικό τραπέζι δεν θα έφευγαν μόνο οι τρεις όγκοι. Θα αποχωριζόταν και ένα κομμάτι της ταυτότητάς της, ένα καθοριστικό σύμβολο της γυναικείας της υπόστασης.
Μία ενδόμυχη προσπάθεια να συντηρήσει μία ανάμνηση του υγιούς της  σώματος σε συνδυασμό με έναν αλτρουισμό που γεννιέται στις ψυχές των ανθρώπων όταν περνούν πολύ δύσκολες στιγμές οδήγησε την Λίζα να κάνει αυτήν τη πορεία φωτογραφικό άλμπουμ. «Ήθελα να καταγράψω αυτό που θα ζούσα. Είδα φωτογραφίες για το πώς θα ήμουν μετά τη διπλή μαστεκτομή. Τρομοκρατήθηκα. Αλλά είχα πάρει την απόφαση όχι μόνο για μένα αλλά και για όλες τις άλλες γυναίκες που χρειάστηκε, που θα χρειαστεί στο μέλλον να ακούσουν  τον γιατρό τους να τους λέει… ‘Έχεις καρκίνο. Αν θες να ζήσεις, να δεις τα παιδιά σου να μεγαλώνουν δεν έχεις άλλη επιλογή από το να κάνεις διπλή μαστεκτομή’».

Η Λίζα πήγε στον Ίαν Μπάτεργουορθ. Φιλαράκι της ο Ίαν αλλά και φωτογράφο; «Θέλω να με φωτογραφήσεις. Τώρα, μετά. Θέλω να έχω ένα ντοκουμέντο αυτού που θα ζήσω» του είπε.

«Ξέρω τον έφερα σε δύσκολη θέση» λέει σήμερα «αλλά δεν μου το αρνήθηκε».
Και οι φωτογραφίες της σοκάρουν. Το φιλμ αυτής της τραγικά αισιόδοξης πορείας αρχίζει με την γυμνόστηθη Λίζα λίγο πριν αφαιρεθούν τα στήθη της, συνεχίζει με ένα διπλοχαρακωμένο στέρνο, με μία γυναίκα σημαδεμένη από τη χημειοθεραπεία και καταλήγει με μία πανέμορφη ώριμη γυναίκα μετά την πλαστική εγχείριση για την αποκατάσταση του στήθους της.

Είναι η ίδια γυναίκα, είναι η Λίζα που παρουσιάζεται μέσα σε αυτό το άλμπουμ. Αλλαγμένη μεν αλλά η ίδια. Και οι αλλαγές όπως λέει ξεπερνούν την επιφανειακή της εικόνα.
«Ανακάλυψα τους υπέροχους ανθρώπους που είχα και έχω στη ζωή μου. Βρήκα όμως και ένα τρόπο για να βοηθήσω άλλες γυναίκες που θα αναγκαστούν να πάρουν τον ίδιο δρόμο που ανάγκασε και εμένα να πάρω ο καρκίνος. Για μένα αυτό είναι πολύ σημαντικό».
Το φωτογραφικό άλμπουμ της διπλής μαστεκτομής αναμένεται να κυκλοφορήσει σύντομα. Την ιστορία της παρουσίασε πριν από δύο περίπου εβδομάδες η εκπομπή Australian Story του κρατικού δικτύου ABC.