ΣΑΤΙΡΙΖΟΝΤΑΣ: Οι “πατριώτες”!

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Πόσο μ’ αρέσουν οι «πατριώτες»,

Τους κάνω χάζι, συμπατριώτες!

Μύγα δεν στέκει εις το σπαθί τους,

Ούτε πιτσίλα εις το βρακί τους!

Είναι σε όλα πιο πάνω απ’ όλους

Κραυγές αφήνουν σ΄όλους τους τόνους,

Ό,τι κι αν πεις δεν τους αρέσει

Κι έχουνε πάντοτε μια άλλη θέση!

Όλα τα σφάζουν, τα μαχαιρώνουν

Την κουτσουλιά τους παντού απιθώνουν.

Είναι οι άνθρωποι γνωστοί ξερόλες

Κι ας νογάνε δυό  λέξεις μόνες…

Μα έχουνε πάντα γλώσσα θρασεία,

Βρίζουν τους πάντες μόνοι ή με τη σία,

Πουλάνε μούρη μα είναι κότες,

Ξεβράκωτοι είναι ψευτο-ιππότες!

Μόνο λαμόγια κι όλο απάτες

Κοιτάζουν παντού τις άλλες πλάτες

Για τις δικές τους δεν τις εβλέπουν,

Γι αυτό μπορούν και τις αντέχουν…

Κάνουν εμπόριο τον αντι-λόγο

Κι ισοπεδώνουν καθένα λόγο.

Έργο και κόπο δε λογαριάζουν

Αρκεί να έχουν για να γκρινιάζουν.

Μονάχα αυτοί την πατρίδα θα σώσουν

Αρκεί να πάρουν και να μην δώσουν!

Πατρίδα καημένη άλλο δε μένει

Την έχεις τώρα από χέρι βαμένη,

Του έθνους οι “γνήσιοι” τώρα κρατούν

Τα κλειδιά που τα ουράνια πατούν.

Κι αν ποτέ μπορέσεις να  σηκώσεις κεφάλι,

Οι  καλοί «πατριώτες» θα στο κόψουν και πάλι!