Παράλληλα δράματα

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Οι μέρες τούτες όπου εξελίσσεται το Θείο Δράμα, είναι ιδιαίτερα δύσκολες για τον ελληνικό λαό. Δεν θα ήταν υπερβολή να λεχθεί ότι ώς έθνος, με βαθειά ριζωμένο το θρησκευτικό συναίσθημα, διάγουμε δύο παράλληλα δράματα, με διαφορετικούς πρωταγωνιστές, με παραπλήσιες, όμως, επιπτώσεις.

Το ένα αφορά τον Θεάνθρωπο Ιησού και τα όσα μαρτυρικά του επεφύλαξε η ανθρώπινη φύση του στην προσπάθειά Του να σώσει τον κόσμο από τα ολέθρια αποτελέσματα της αμαρτίας. Να τον σηκώσει από την γήινη λάσπη, να τον απαλλάξει από το βάρος της υλιστικής ζωής και να τον  οδηγήσει σε ανώτερες σφαίρες της ηθικής και πνευματικής υποστάσεως, όπου η Θεία Χάρη προνοούσα έχει ονομάσει παράδεισο.

Το άλλο, αφορά την οικονομική κρίση υπό το βάρος της οποίας συνθλίβονται τα όνειρα, οι φιλοδοξίες ακόμη και αυτές τούτες οι προσπάθειες
των πολιτών, πολλοί από τους οποίους διαβιούν πλέον πλησίον ή ακόμη και κάτω από το όριο της φτώχειας.

Όσο οδυνηρό είναι να θωρείς τον Κύριο επάνω εις τον Σταυρό του μαρτυρίου, άλλο τόσο αποκαρδιωτικό είναι να βλέπεις μικρά παιδιά να ψάχνουν στα σκουπίδια να βρουν ένα ξεροκόμματο. Να υπάρχουν γύρω σου άστεγοι, νηστικοί και αναξιοπαθούντες όχι λίγοι, όχι περιθωριακοί τύποι, αλλά πολίτες που μέχρι χθες ζούσαν αξιοπρεπώς, με τη δουλειά, το σπίτι, την οικογένειά τους…

Και ξαφνικά όλα διαλύθηκαν… Η δουλειά έπαψε να υπάρχει. Το σπίτι, χρεωμένο στην Τράπεζα. Και η οικογένεια να έχει όλους άνεργους και κανέναν εργαζόμενο…

Χιλιάδες συμπολίτες μας οδηγήθηκαν στην αυτοκτοκτονία. Παρά το γεγονός ότι έχουμε από τα καλύτερα αν όχι και το καλύτερο κλίμα στον κόσμο, με ηλιοφάνεια και διαυγή ατμόσφαιρα, η απόγνωση που είναι αποτέλεσμα της αδυναμίας να αντιμετωπίσεις τα επαχθή βάρη των δανειακών ή πιστωτικών συμβάσεων, η ανημπόρια να εξασφαλίσεις τροφή στα παιδιά σου και οι καταπιεστικές ανάγκες να καλύψεις τα οικονομικά σου ανοίγματα, σε ωθούν κάποτε στην χωρίς Χριστόν απελπισία, που σε φέρνει στο απενοημένο διάβημα…

Μαζί με τον θεϊκό αντιμετωπίζουμε και τον ανθρώπινο Κρανίου Τόπο…

Στα δύο σενάρια, δεν λείπουν οι επισλήσμονες, οι λιπόψυχοι και οι προδότες. Στην ουράνια δικαιοσύνη ο μεν “απήγξατο”. Στο καθ’ ημάς Δίκαιο, δεν δείχνουν καν μεταμέλεια…

Όμως, ανεβαίνοντας προς τον Γολγοθά, οδεύουμε συγχρόνως και προς την Ανάσταση. Του Θεανθρώπου. Είθε και του έθνους!