Προφανώς η διάκριση της Ευρώπης σε Βόρεια και Νότια δεν είναι μόνο γεωγραφική στην κυριάρχη πολιτική ελίτ της Γερμανίας. Η ιδέα της πολιτικής ενοποίησης της Ευρώπης που οικοδομήθηκε στη βάση ενός κοινού νομίσματος με τη Συνθήκη του Μάαστριχ υπό το βλέμμα ευρωπαίων πολιτικών με όραμα για την Ευρώπη,θα μείνει μάλλον μια καλή ανάμνηση στην Ευρωπαϊκή ιστορία. Και επειδή δεν είναι ώρα για νεκρολογίες καλό είναι να δούμε τι πρόκειται να ακολουθήσει για να λάβουμε τα μέτρα μας.

Ποιος φταίει φυσικά γι’αυτήν την εξέλιξη; Αναμφισβήτητα όχι μόνο η Γερμανία. Η Γερμανία απλά μεθόδευε την ανοχή στο δημοσιονομικό εκτροχιασμό του Νότου, μετρούσε κάθε φορά το πολιτικό ανάστημα των ηγετών των άλλων ευρωπαϊκών κρατών, αναζητούσε συμμάχους στην αναδιανομή της εξουσίας εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης, προετοίμαζε τη γερμανική κοινή γνώμη για την επερχόμενη αλλαγή στάσης έναντι του αδηφάγου Νότου και την κατάλληλη στιγμή προανήγγειλε την ψήφιση ενός Μάαστριχ ΙΙ, που θα σημάνει το οριστικό τέλος της Ευρώπης των λαών και την άνοδο της Γερμανικής Ευρώπης.

Και να είστε σίγουροι πως το Μάαστιχ ΙΙ θα το ψηφίσουν οι άλλοι ευρωπαίοι ηγέτες, δεμένοι χειροπόδαρα από τη Γερμανία που θα απειλεί θεούς και δαίμονες αν δεν περάσουν οι προτάσεις της για τη Νέα Ευρώπη.

Και τι θα προβλέπει το Μάαστιχ ΙΙ; Μα τι άλλο; Όποιος δεν αντέχει την Προτεσταντική προσήλωση στους ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς της απόλυτης λιτότητας δεν έχει παρά να εγκαταλείψει το Ευρώ με τις διαδικασίες που θα προβλέπει η νέα συνθήκη!

Απλά και καθαρά πράγματα…