Το …τέρας της γραφειοκρατίας

Γράφει ο Χρήστος Μαλασπίνας

Μιά απλή τροποποίηση Καταστατικού θέλω να κάνω, τέσσερις μέρες πάω κι έρχομαι από συμβολαιογράφο σε εφορία και από εφορία σε επιμελητήρια, ακόμη δεν έχω τελειώσει. Εδώ θα σας περιγράψω μία μέρα μόνο, τη σημερινή.

… Εφορία Αθηνών. Κάπου μεταξύ Αθηνάς και του …πουθενά! Διασχίζοντας την οδό Σατωβριάδου, πίσω από το Δημαρχείο, συναντάς έγχρωμους, Ασιάτες, Ινδούς, Πακιστανούς και ένα τσούρμο ακόμη φυλών που συνθέτουν έναν σύγχρονο πύργο της Βαβέλ… Ανάμεσα σε “μίνι μάρκετ” με ινδικά προϊόντα, δίπλα σε έναν κατάστημα “δώρων” ασιατικής τέχνης, μέσα σε μία θεοσκότεινη στοά ανακαλύπτεις την πύλη της …κολάσεως! Την διαβαίνεις και λες: Πάει τέλειωσε. Μέχρι εδώ ήτανε!

Αμ δε, ακόμη δεν ξεκίνησες… Ανεβαίνεις στον πρώτο όροφο. Κάθε εφορία έχει το Μητρώο της. Το ψάχνεις. Το βρήσκεις… Συναντάς άλλους δεκαπέντε να συνθέτουν μία περίεργη “σειρά” ένας εδώ, δύο ποιό μπροστά, άλλος να κάθεται  σε ένα παρακείμενο πάγκο και να έχει αφήσει “παραγγελιά” τη θέση του, και γενικά, μια κατάσταση όπου η μάνα ψάχνει το παιδί και το παιδί τη μάνα…

Ξεπερνάς το δεύτερο σοκ και περιμένεις. Στο χέρι κρατάς όσα έγγραφα σου έδωσε η συμβολαιογράφος και εσύ καλόπιστα πιστεύεις ότι είναι αρκετά για να τελειώσεις τη δουλειά σου. Δηλαδή, εσύ το πιστεύεις. Όχι, όμως, και η κυρία πίσω από τον γκισέ, όπου επιτέλους καταφέρνεις να φτάσεις μετά από μία ώρα και σαρανταδύο λεπτά επεισοδιακής αναμονής! Επεισοδιακής διότι στο μεταξύ, όλο και κάποιος καινούργιος θα έχει αποπειραθεί αγενέστατα να “πλασσαριστεί¨πιό μπροστά από σένα, όλο και κάποιοι θα αποφασίσουν να λύσουν τις πολιτικές τους διαφορές αναμένοντας να πληρώσουν το χαράτσι και πάει λέγοντας. Θα πείτε, μα αφού και στις εφορίες έχουν νούμερα πλέον! Για την ακρίβεια μηχάνημα για να χορηθεί νούμερα προτεραιόπτητας έχουν εγκαταστήσει. Νούμερα δεν βγαίνουν και η αναμονή γίνεται πάντα  με τον ¨κλασσικό¨τρόπο… Στην …ουρά!

Εξηγείς τον λόγο για τον οποίο αποφάσες να χαραμίσεις ένα πρωϊνό από τη ζωή σου. Η υπάλληλος κοιτάζει τα έγγραφα. Στα επιστρέφει.

-Θα πάτε ΦΠΑ και μετά ΓΕΜΗ. Μετά θα έλθετε σε μας…

Δεν ξέρεις ρωτάς: Δηλαδή που πρέπει να πάω;

-Ο επόμενος…

-Μα σας είπα, που θα πάω;

-Ρωτείστε να μάθετε  κύριε… Εδώ δεν είναι πληροφορίες.

-Και που είναι οι πληροφορίες;

-Δεν έχουμε…

Σταυροκοπιέσαι. Αρχίζεις την περιπλάνιση. Επιτέλους, κάποτε  ανακαλύπτεις κάποιο “παράθυρο” που θα μπορούσε να είναι και ΦΠΑ: Πίσω του στέκεται μία υπάλληλος βλοσυρή και απότομη όπως αξίζει σε μία που ασχολείται με τον ΦΠΑ!

-Τι θέλετε; Της εξηγείς. Δεν καταλαβαίνει. Και τι να καταλάβει; Δυό λέξεις όλες κι όλες είπε η προηγούμενη: ΦΠΑ και ΓΕΜΗ…

Δεν ξέρω, περιμένετε να πάω να συννοηθώ με την συνάδελφο… Αφήνει το πόστο της και πάει να συνατήσει την συνάδελφο…  Καλό αυτό. Επιτρέφει δέκα λεπτά αργότερα…

– Αλλα σας είπε, άλλα καταλάβατε, μου λέει.

-Μα τι άλλα; Δύο λέξεις μου είπε…

-Ναι αλλά εσείς θα έπρεπε να ξέρετε τι εννοούσε…

Δίνεις τόπο στην οργή. Η υπάλληλος σου ζητάει τα χαρτιά. Τα δίνεις. Κάθεται μπροστά στον προσωπικό υπολογιστή. Δόξα τω Θεω, λες, θα τελειώσω.  Αμέσως σηκώνεται και πάει στην άλλη πλευρά της αίθουσας. Επιστρέφει μετά από λίγο κρατώντας ένα τεράστιο βιβλίο. Το ανοίγει και αρχίζει το ξεφυλίζει! Σε κάποια σελίδα σε …ανακαλύπτει. Όχι εσένα, την εταιρεία σου! Γυρίζει ανάποδα το χαρτί και κοπανάει μία σφραγίδα! Υπογράφει, συμπληρώνει κάποια νούμερα με το στυλό στο βιβλίο, σου δίνει το έγγραφο και φεύγεις!

Κοντοστέκεσαι. -Θέλετε κάτι; σε ρωτά.

-Μια απορία: Τα κομπιούτερς τι τα θέλετε αφού εξακολουθείτε να γράφεται με το χέρι;

Απάντηση δεν παίρνεις και ξεκινάς για την …Κύρου Ανάβαση.

Πρώτα πρέπει να πας στο Ταμείο Νομικών. Το βρήσκεις. Δίνεις το  έγγραφο. Σου κολλάει μία σφραγίδα και ένα χαρτόσημο των …30 λεπτων! Μα για 30 λεπτά έκανα τόσο κόπο, σκέφτεσαι καθώς ήδη έχεις πάρει το δρόμο για το Ταμείο Πρόνοιας, πάλι των Νομικών, που είναι περίπου 1 χιλιόμετρο μακρυά. Κάποτε φτάνεις. Κοντοζυγώνει μεσημέρι και αρχίζουν να σε ζώνουν τα φίδια… Θα προλάβω;

Ανεβαίνεις στον 5ο όροφο. Δύο κοπέλες κάθονται πίσω από ένα γκισέ. Η μία θα έφτανε και θα περίσσευε, αφού πάλι μια σφραγίδα και ένα χαρτόσημο σου κολλάνε, μόνο που τώρα πληρώνεις ευρώ 8 και 50 λεπτά! Απορία, δεν τις μαζεύουν όλες τις σφαγίδες μαζί να αποφεύγουμε τον ποδαρόδρομο;

Φεύγεις για το Εμπορικό και Βιομηχανικό Επιμελητήριο. Εδώ τα πράγματα είναι περισσότερο πολιτισμένα. Σύνταγμα, στα όρια με Κολωνάκι γαρ… Εδώ έχει αριθμούς, έχει καθίσματα, έχει και …θέα! Μόνο που πετυχαίνεις τον αριθμό 98 και εξυπηρετείται ο αριθμός 21!

Πλησιάζεις μία κοπέλα που κάθεται πίσω από ένα γραφείο. Είναι όμορφη, αλλά αυτός δεν είναι ο μόνος λόγος για τον οποίο την πλησιάζεις. Ρωτάς. Τι κάνω; Που πάω; Ευγενικά σου δίνει να καταλάβεις ότι είσαι φάουλ!  Μα τι θα καταθέσετε σε μας; σου λέει.  Πρέπει πρώτα να πάτε εφορία και να κόψετε ένα διπλότυπο για τη δημοσίευση… Τρελαίνεσαι. Μα από την εφορία έρχομαι, γιατί δεν μου τό ΄πανε; Ρωτάς κι άλλα. Επιτέλους μαθαίνω τι είναι ΓΕΜΗ (Γενικό Εμπορικό Μητρώο), καταλαβαίνω τουλάχιστον τι έχω να κάνω…

Με τη γνώση που απόκτησα  παίρνω πάλι τους δρόμους να (ξανα)πάω στην Εφορία, κοντά δυο χιλόμετρα μακριά. Μούσκεμα στον ιδρώτα (έχουμε και 31 βαθμούς!) φθάνεις. Πλησιάζεις το γκισέ που γράφει “Ταμείο”. Πάντα το “Ταμείο” εκτός από χρήματα ξέρει και τη διαδικασία μέχρι να φθάσεις σ΄αυτό. “Ξεκινάτε από απέναντι, να κόψετε πρώτα το διπλότυπο είσπραξης”, μου λέει και πάνω που σκέφτομαι, άντε τελειώνω,  η ίδια φωνή  -που λες και έρχεται κατευθείαν από την κόλαση- συνεχίζει: Αλλά μην πάτε…

Απορημένος ρωτάω, γιατί;

-Γιατί σήμερα από το πρωί έχει πέσει το σύστημα ΤΑΞΙΣ και δεν μπορούμε να κάνουμε καμμία είσπραξη!

Ρωτάς, Πότε θα αποκατασταθεί; Σου απαντά η ίδια φωνή από την κόλαση: Ποιός  ξέρει; Μπορεί σήμερα, μπορεί και αύριο… Ξαναρωτάς: Τι κάνω εγώ; Σου ξαναλέει: Υπομονή.

Άπιστος Θωμάς εσύ, πάς εκεί που σου είπε η φωνή της κολάσεως να μην πας!  Παίρνεις την πανταχούσα. Μαθαίνεις, όμως, και κάτι άλλο, χρήσιμο: Ότι υπάρχει, λέει, μία (ή και περισσότερες εφορίες) που δεν έχουν συνδεθεί με το ΤΑΞΙΣ.  Αυτές δουλεύουν! Ρωτάς για την πλησιέστερη, είναι στο Μοναστηράκι κάπου άλλα 2 χιλιόμετρα ποδαρόδρομος. Ξεκινάς μπαϊλντισμένος, απογοητεύμένος και,  πάνω απ΄όλα, απορημένος: Μα σε τι χώρα ζω;

Φτάνεις. Εδώ όλα γίνονται στο χέρι. Η παλιά σίγουρη μέθοδος. ¨Αλλωστε Ψυρρή είναι…  Πληρώνεις, (για τη δημοσίευση 140,33 ευρώ) και  φεύγεις.

Πίσω στο Επιμελητήριο. Έλειψες περίπου δύο ώρες και ο αριθμός σου ακόμη δεν έχει φτάσει! Προηγούνται τρεις ακόμη μπροστά από σένα. Κάθεσαι στο κάθισμα και περιμένεις. Τώρα πια η σειρά σου είναι ζήτημα λίγων λεπτών. Πλησιάζεις το γκισέ. Ο νεαρός με το περιποιημένο μούσι είναι χαμογελαστός. Σπάνια βρίσκεις χαμογελαστό υπάλληλο στον στενό και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα!  Του δίνεις τα χαρτιά σου. Τα κοιτάζει. Το χαμόγελο έχει πάει περίπατο. Με σοβαρό ύφος λέει: Δεν είναι κωδικοποιημένο…

Ρωτάς: Ποιό; Το Καταστατικό, σου απαντά!

Κάπως αρχίζεις να νιώθεις άβολα. Διάβολε, σκέφτεσαι, θυσίασα μία ολόκληρη ημέρα από τη ζωή μου και δεν θα τελειώσω;

-Τι πρέπει να κάνω; ξαναρωτάς.

-Να πάτε σε συμβολαιογράφο, σου λέει.

-Μα από κεί το πήρα, αντιτείνεις!

-Ναι, αλλά δεν είναι όπως έπρεπε να είναι…

Συμβουλεύεται συνάδελφό του να βεβαιωθεί ότι σωστά με πληροφορεί. Σπάνια στην Ελλάδα σε υπηρεσία του στενού ή ευρύτερου δημόσιου τομέα κάποιος υπάλληλος ρωτά συνάδελφό του αν τα λέει σωστά… Συνήθως όλοι το παίζουν αυθεντίες…

Σιγουρεύεται. Δεν ξέρω τι έκφραση είχε πάρει το πρόσωπό μου στο μεταξύ, αλλά πάντως νομίζω ότι με λυπήθηκε: Πηγαίντε, μου λέει, στην προϊσταμένη και μιλήστε. Θα κάνουμε ό,τι πει.  Αναθάρρησα: Πού να πάω,  ρώτησα.

-Εκεί απέναντι, στην κυρία με τα κόκκινα μαλιά!..

Πάντα είχα μια ιδιαίτερη συμπάθεια για τα κόκκινα μαλιά και όχι εξ αιτίας του τραγουδιού ¨βαμμένα κόκκινα μαλιά”…

Πλησίασα το γραφείο της. Απουσίαζε. Κάθησα και περίμενα. Σε λίγα λεπτά ήλθε κρατώντας κάποια έγγραφα. Ήταν η όμορφη γυναίκα με την οποία ξεκίνησα την ιστορία μου! Χαμογελάσαμε και οι δύο. Της είπα με λίγες λέξεις τα διατρέξαντα από το πρωϊ όταν έφυγα από το γραφείο της. Και τώρα, που έφτασα στο τέλος να κατασπαράξω το τέρας της γραφειοκρατίας, πάει αυτό να με καταπιεί! Κατάλαβε. Ή  απλώς βαρέθηκε να με βλέπει. Μου επιστρέφει τα χαρτιά.

-Πηγαίνετε εκεί που είσαστε, πείτε ότι μιλήσατε μαζί μου και να το προχωρήσουν, μου λέει.

-Τι έπρεπε να έχει γίνει; ρωτάω, περισσότερο από επαγγελματική διαστροφή. Μου εξηγεί με υπομονή τι ακριβώς έπρεπε να έχει κάνει η συμβολαιογράφος και δεν το είχε κάνει. Ωστόσο, μου λέει, μπορείτε να προχωρήσετε και θα λάβετε μία επιστολή που θα λέει πως την επόμενη φορά που θα κάνετε τροποποίηση του Καταστατικού της εταιρείας σας, θα πρέπει να προσκομίσετε τότε οπωσδήποτε κωδικοποιημένο το Καταστατικό…

Βέβαια η συμβολαιογράφος από τη μεριά της υποστηρίζει ότι όλα έχουν αλλάξει πρόσφατα, ότι αλλιώς τα ξέρανε κλπ.κλπ. Και την πιστεύω.

Ξέρω, εσάς τώρα σας τρώει η περιέργεια να μάθετε το τέλος της ιστορίας!  Ε, λοιπόν, όχι!  Το τέρας της γραφειοκρατίας δεν το νίκησα! Στην επόμενη φάση, την τελική, ενώ πλήρωσα άλλα 10 ευρώ δια το ΓΕΜΗ, διαπίστωσε μιά άλλη ευγενική υπάλληλος ότι έπρεπε να πληρώσω και ένα εξάμηνο σύνδρομή στο Επιμελητήριο της Αθήνας, ανεξάρτητα από το ότι θα πλήρωνα το Επιμελητήριο του Πειραιά για το 2013!

Έτσι, λοιπόν,  έφυγα άπρακτος. Μεγάλη Εβδομάδα έρχεται, ελπίζω σε κάποιο θαύμα. Να πάρω το πολυπόθητο χαρτί από το Επιμελητήριο, να το πάω πίσω στην Εφορία να το καταθέσω! Να τελειώσω, επιτέλους, μιας και κοντέυουν να τελειώνουν και οι μέρες της προθεσμίας του ενός μηνός από τη μεταφορά της έδρας, γιατί μετά θα πληρώνω και πρόστιμο στην εφορία  για καθυστέρηση να κάνω την τροποποίηση!!!

Όχι, πρωθυπουργέ μου, δεν έχω καμία απορία πλέον γιατί οι ομογενείς αποφεύγουν να επενδύσουν στην πατρίδα! Ελπίζω και σεις να μην έχετε!