Τελεία και παύλα!

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Μερικές –τελευταίες- κουβέντες ακόμα ατο θέμα που δημιουργήθηκε με την διθυραμβική προπαγανδιστική και προσηλυτιστική υπέρ της Χούντας «ρεκλάμα» που δημοσίευσε ο «Εθνικός Κήρυκας», ανήμερα της επετείου της αποφράδος ημέρας εκείνης…

Μάθαμε, από αναγνώστες της εφημερίδας, πως ο εκδότης Αντώνης Διαματάρης έγραψε για “Mea coulpa”!  Μετά τον Παπαδόπουλο,  θυμήθηκε και τον Ανδρέα Παπανδρέου! Ας είναι.

Το λατινογραμμένο «λάθος μου» -ίσως πολλοί ομογενείς δεν καταλάβουν τι ακριβώς σημαίνει το “mea coulpa” και, πάντως, θα περάσει διακριτικότερα,  έτσι θα σκέφτηκε- θα είχε αντίκρυσμα εάν είχε λεχθεί  επί της ουσίας και όχι ως παράπλευρη απώλεια…

Εάν έλεγε, δηλαδή, ναι, συγγνώμη, έκανα λάθος που δημοσίευσα την αγγελία. Σε κάθε περίπτωση, θα έπρεπε να έχω γράψει  το κλασσικό «ξένη (ή πληρωμένη) καταχώρηση» ώστε οι ανυποψίαστοι αναγνώστες μου  να προστατευθούν και  τα θύματα της  χούντας να μην στριφογυρίζουν μέσα στα μνήματά τους…

Όμως δεν το έκανε έτσι. Προτίμησε πάλι την οδό της επιθετικής συγκάλυψης την ίδια ώρα, μάλιστα, που κάνοντας μαθήματα δημοσιογραφίας, παραβίαζε κάθε έννοιά της!

Δεν ήταν «λάθος» του ότι δεν ανέγραψε το όνομα του αγγελιοδότη.  ¨Ξένη δημοσίευση” όφειλε να είχε βάλει.  Όχι όνομα.  Λάθος του είναι που το αναφέρει τώρα, εκ των υστέρων!  Δίνει «βορά» τον πελάτη του, για να γλυτώσει εκείνος τις συνέπειες του απαράδεκτου κειμένου που δημοσίευσε.  Νομίζει ότι  έτσι καλύπτει  το δικό του, πρωτογενές  «αμάρτημα».  Ότι, δηλαδή, δέχθηκε ανήμερα 21^ης Απριλίου να πληρωθεί από κάποιον αναγνώστη του για να εκθειάσει τη Χούντα!  Να την δικαιώσει! Διότι περί αυτού πρόκειται, στην επιεικέστερη για τον ίδιον  περίπτωση.

Όσο για τα μαθήματα δημοσιογραφίας και δημοκρατικότητας, μένει μεταξεταστέος.  Τριάντα τόσα χρόνια φούρναρης, να ψήνει ψωμιά, δεν έμαθε!  Ο  Έλληνας πρέσβης στην Ουάσιγκτον, επί χούντας, κ. Βισταξής, συνήθιζε να λέει στους δημοσιογράφους: «Δεν θα σας πω εγώ τι πρέπει να γράψετε. Εσείς ως έμπειροι δημοσιογράφοι γνωρίζετε άριστα τι δεν πρέπει να γράψετε»…

Αφού, λοιπόν, ο εκδότης επέρεται για τα 35 (;) χρόνια που στρογγυλοκάθισε στο στρωμμένο τραπέζι,  αντί μαθημάτων δημοκρατικότητας, όφειλε να γνωρίζει ότι άλλο είναι ΕΙΔΗΣΗ την οποία έχει υποχρέωση να προβάλει από όπου και αν προέρχεται, είτε συμφωνεί είτε διαφωνεί προσωπικά μαζί της  και άλλο είναι ΠΛΗΡΩΜΕΝΗ ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ  το κείμενο της οποίας, εάν δεν τον εκφράζει,  δεν έχει καμμία υποχρέωση ούτε και δέσμευση να  το δημοσιεύσει. Όπως, θέλω να πιστεύω, ότι δεν θα δημοσίευε ποτέ έναν λίβελο εναντίον σεβαστού του προσώπου όσα πολλά χρήματα και εάν του προσέφεραν… Ούτε αφορά θέμα δήθεν ελεύθερης διάδοσης απόψεων… Αν περί αυτού επρόκειτο, ο αγγελιοδότης μπορούσε να γράψει ένα άρθρο. Μέσα σ΄αυτό είχε κάθε δικαίωμα να αναπτύξει τις όποιες απόψεις του. Αυτό θα ήταν “ελεύθερη διακίνηση ιδεών”.

“Δημοσιογραφία είναι οι ΕΙΔΗΣΕΙΣ. Τα άρθρα. Τα σχόλια. Οι έρευνες. τα Χρονογραφήματα κλπ. ύλη επικαιρότητας.  {Η διαφημιστική καταχώριση δεν είναι δημοσιογραφία}. Δημοσιογραφία ειναι απεικόνιση της πραγματικότητας. Και υπό την άποψη αυτή δεν εννοείται ψέμα στην ειδησιογραφία”. (Δημοσιογραφία- Π. Ροδάκη εκδόσεις Σαμουράϊ 1979). 

 

Εν κατακλείδι,  πιστεύουμε πως όταν μία πληρωμένη καταχώρηση βάλει ευθέως εναντίον του Δημοκρατικού Πολιτεύματος, όταν εκθειάζει ένα ανελεύθερο καθεστώς, τότε το ΚΑΘΗΚΟΝ του εκδότη είναι να αρνηθεί τη δημοσίευσή του. Τελεία και παύλα.