Το σύνδρομο του κινητού

Γράφει ο Χρήστος Μαλασπίνας

Το κινητό τηλέφωνο μπήκε ξαφνικά στη ζωή μας τη δεκαετία του ’90. Μέχρι τότε, αγνοούσαμε την ύπαρξή του, στην Ελλάδα τουλάχιστον!

Μέσα σε είκοσι χρόνια, δεν έχει μείνει Έλληνας που να μην έχει κινητό τηλέφωνο. και, μάλιστα, όχι, ένα, από δύο και πάνω!

Το διαπίστωσα αυτό προχθές, στο δρόμο. Περπατούσε δίπλα μου μία καλοβαλμένη κυρία που μιλούσε στο κινητό της. Ξαφνικά άκουσα να χτυπάει δίπλα μου ;ένα άλλο κινητό, ενώ η κυρία ακόμη μιλούσε στο δικό της! Ψάχτηκα μήπως και ήταν το δικό μου. Ο ήχος δεν ταίριαζε, αλλά μέσα στην ταραχή σου λίγο το σκέφτεσε αυτό…

Τελικά, ακούω δίπλα μου την κυρία που μιλούσε στο κινητό της να λέει: Πόπη μου, μιλάω στο άλλο κινητό. Με παίρνεις σε λίγο;

Στο πρώτο σταυροδρόμι χώρισαν οι δρόμοι μας, δεν ξέρω αν η Πόπη της ξανατηλεφώνησε μόλις έκλεισε το ά λ λ ο κινητό!

Τώρα κινητά δεν έχουν μόνον οι επιχειρηματίες, έχουν οι νοικοκυρές, έχουν τα παιδιά, έχουν όλοι!.. Μέχρι και στις ντουλάπες στοιβάζουμε από δυό-τρία κινητά είτε “ξεπερασμένα” είτε “ρεζέρβα”…

Μερικοί λένε ότι το φαινόμενο είναι παροδικό. Όταν έχεις ένα θέλεις και ένα δεύτερο. Όταν έχεις δύο, δεν θέλεις κανένα. Τα βαριέσαι! Προσωπικά, τα σιχαίνομαι! Σου καταδειναστεύουν τη ζωή. Φεύγεις το πρωί από το σπίτι για το Γραφείο και η συμβία στην πόρτα ξαμαλιασμένη και με το ένα μάτι μόνον ανοικτό σου φωνάζει: Πήρες μαζί το κινητό;

Κάποτε το “ξέχασα” επίτηδες! Τι υπέροχη μέρα! Δεν χτύπησε πάνω μου ούτε μία φορά! Δεν πληροφορήθηκα κανένα κακό, καμία συμφορά, κανένα πρόβλημα. Η γυναίκα μου δεν με βρήκε για να μου αναθέσει ως συνήθως  κάποια αγγαρία, βουλευτής, υπουργός, τεχνοκράτης, ομογενής δεν με βρήκε, τράπεζες για τις πιστωτικές, ασφαλιστικές για ασφάλειες, τηλεφωνικές για “δωρεάν” σέρβις δεν με απασχόλησαν, εταιρίες δημοσκοπήσεων δεν με πέτυχαν, ιδρύματα ερευνών δεν με βρήκαν…

Είχα γενικά μια ήσυχη και ωραία ημέρα….

Ως που έφθασα στο σπίτι.

-Πώς μπορείς χριστιανέ μου και κυκλοφορείς χωρίς κινητό; με περιέλαβε η συμβία….

-Δεν το χρειάστηκα, της λέω.

-Ναί, αλλά χρειάστηκα εγώ να σε βρω για να περνούσες πριν έλθεις από τη λαϊκή, μου πετάει…

-Ε, δεν πειράζει, λέω εγώ. Γλύτωσαν τα καημένα τα χορταράκια…

-Μμμμ, να χαρώ εγώ φτηνό πνεύμα!  μου λέει.

Γενικά θα έχετε παρατηρήσει ίσως και σεις, πως το κινητό δεν το χρειάζεσαι ΕΣΥ! Το χρειάζονται οι ΑΛΛΟΙ! Εκείνοι που  θέλουν να σε βρήσκουν ό,τι ώρα να ναι… Ακομα και ακατάλληλη. Σου λένε, αν δεν μπορεί να μιλήσει, θα το έχει κλειστό… Ούτε σκέψη ότι μπορεί να ξέχασες να το κλείσεις. Ή ότι μπορεί να άλλαξες γνώμη και να μην θέλεις εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή να μιλήσεις ή να ακούσεις οποιονδήποτε…

Όχι, δεν νομίζω ότι θα γλυτώσουμε πλέον εύκολα από το σύνδρομο του κινητού. Δεν μας αφήνουν! Έχουν γεμίσει οι δρόμοι της Αθήνας (φαντάζομαι και της υπόλοιπης Ελλάδος) με νέους και νέες, ελκυστικές στην εμφάνιση, όπου σου σκάνε ένα χαμόγελο μέχρι τ΄αυτιά: Να σας δώσουμε ένα δωρεάν νουμεράκι; Που σημαίνει το “δωρεάν” νουμεράκι, πρώτον ότι σε βάζουν στο “τσουβάλι”. Δεύτερον ότι εκτός από τις πρώτες ¨δωρεάν” μονάδες που σου προσφέρουν σε χρεώνουν με κάθε κάρτα που αγοράζεις, γιατί καποτε -και σύντομα- τελειώνει η πρώτη. Και, έπειτα, σε εισάγουν στο “σύνδρομο του κινητού”, σου φωτογραφίζουν την ταυτότητα και, άρα, αποκτούν πρόσβαση σε όλα σου τα στοιχεία…

Γενικά, η δεκαετία του ’90 ήταν μιά ωραία δεκαετία, με πλούσιους μισθούς, γεμάτα πορτοφόλια και χωρίς κινητά…

Χάσαμε τα πρώτα, πέσαμε με τα μούτρα στα δεύτερα.

Εμείς οι Έλληνες έχουμε γενικά μία ροπή προς κάθε σύνδρομο…