Το αίσθημα της ενοχής,που κάποιοι ποτέ δε θα νιώσουν!

ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΚΟΚΚΙΝΑΡΗ

Παιδίατρος-Συγγραφέας

Δεν είμαι βέβαιος πως η αίθουσα ενός δικαστηρίου με τις καταθέσεις των μαρτύρων,όσο συγκλονιστικές και αν είναι,είναι ο χώρος της αφύπνισης της συνείδησης ενός δολοφόνου που ευθύνεται για τον αφανισμό ενός ή πολλών ανθρώπων.Όσοι,για παράδειγμα,εγκληματίες ναζί δικάστηκαν για το Ολοκαύτωμα,το πλέον φρικώδες εγκλημα κατά της ανθρωπότητας,δεν έδωσαν την αίσθηση της ουσιαστικής έστω μεταμέλειας,για την ασυγχώρητη ενοχή τους.Ακόμη και ο θάνατος που τούς επιβλήθηκε για τους ίδιους μπορεί να ήταν απλά μια πάξη εκδίκησης και όχι εξιλέωσης για ένα έγκλημα που δεν παραγράφεται. Αν ποτέ οδηγηθούν ενώπιον του δικαστηρίου οι βομβιστές της Βοστώνης αμφιβάλω αν στη σκέψη τους θα υπάρξουν ποτέ γωνίες που θα περιλαμβάνουν τα ονόματα των θυμάτων τους.Η λογική τους θα κινείται μέχρι τέλους στο αυτοί και εμείς! Σταματώ εδώ γιατί πάντοτε είμαι μακράν των συμψηφισμών και των γενικεύσεων.Απλά είμαι κατά της βίας και έτσι θέλω να αναφέρομαι σ’αυτά τα γεγονότα και σ’αυτούς τους ανθρώπους,όποια και αν είναι τα κίνητρα ή η ιδεολογία τους. Ωστόσο θέλω να αναφερθώ για λίγο στην προσδοκώμενη ποινή για τέτοια εγκλήματα. Προφανώς ο Κώδικας Ποινικής Δικονομίας καθορίζει με ακρίβεια την ποινή των κατηγουρούμενων και η εκτέλεση της ποινής κλείνει τον κύκλο του αίματος. Δεν είναι όμως έτσι τα πράγματα,γιατί ο κύκλος του αίματος δεν κλείνει ποτέ!Για να κλείσει ο κύκλος του αίματος πρέπει ο κατηγορούμενος να συναισθανθεί το μέγεθος της ενοχής τους και να πληρώσει το ψυχικό κόστος του εγκλήματός του. Στους θαλάμους αερίων των στρατοπέδων εξόντωσης των εβραίων από τους ναζί,οι τοίχοι ακόμη έχουν τα σημάδια από τα νύχια των ανθρώπων που πέθαιναν με φριχτό τρόπο στο όνομα μιας επινοημένης διαφοράς που δήθεν είχαν από τους άλλους ανθρώπους. Ποτέ το δικαστήριο δεν επέβαλε σε κάποιον πρόδηλα εγκληματία ναζί να εγκλειστεί για μία έστω νύχτα σ’έναν τέτοιο θάλαμο για να ψηλαφίσει στο ημίφως τα απομεινάρια των εγκλημάτων του στους τοίχους του θαλάμου! Ποτέ ένα δικαστήριο ανθρωπίνων δικαιωμάτων δεν αποφάσισε να εξατομικεύσει την ευθύνη ενός δολοφόνου δείχνοντάς του καθημερινά τα διαμελισμένα κορμιά των ανθρώπων που έφυγαν από τη ζωή,εξαιτίας του δικού του παραλογισμού. Κι όλα αυτά γιατί κάθε έγκλημα πρέπει να έχει και τη δίκαιη τιμωρία του.