Ελλήνων Εθνεγερσία

Επιμελεια Κειμένου : ΘΩΜΑΪΣ ΠΑΡΙΑΝΟΥ

Για την ΡΗΡ

Την Τετάρτη, 27 Μαρτίου, επ’ευκαιρία της 192ας επετείου της Εθνικής μας Παλιγγενεσίας της 25ης Μαρτίου 1821 και στα πλαίσια των εθνωφελών μας εκδηλώσεων, δόθηκε στην Αίθουσα «Γρίβας –Διγενής» διάλεξη με θέμα:

«Η ΜΕΓΑΛΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΑ», με ομιλητή τον κ. ΣΠΥΡΟ ΣΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟ, (φωτογραφία πρώτης σελίδος) Αντιπρόεδρο της Εθνικής Αντιστασιακής Οργανώσεως «Χ».

Ο Πρόεδρος της «Χ», κ. Ιωάννης Γιαννάκενας, προλόγισε την εκδήλωση, λέγοντας ότι η Εθνεγερσία των Ελλήνων ήταν μία στιγμή Ελληνικού φωτός απέναντι στο σκοτάδι, που του επιτίθεται.. Αυτήν ακριβώς την επέτειο τιμούμε ως Έλληνες Εθνικιστές και ως μέλη της Εθνικής Αντιστασιακής Οργανώσεως «Χ». Στη συνέχεια, ο λόγος δόθηκε στον ομιλητή κ. Σπ.Σταυρόπουλο.

Αφετηρία της ομιλίας του κ. Σπ. Σταυρ. ήταν η πτώση της Κωνστ/λεως στις 29 Μαΐου, ημέρα Τρίτη το 1453 και ο ηρωικός θάνατος του τελευταίου αυτοκράτορα Κων. Παλαιολόγου. Η διαθήκη του, που την υπέγραψε με το αίμα του, αφορούσε τα δικαιώματα του Ελληνικού Γένους επί της προγονικής του κληρονομιάς. Στα τετρακόσια χρόνια που ακολούθησαν, οι 15 γενιές των υποδούλων Ελλήνων προσεύχονταν για την λευτεριά τους στα εικονίσματα των αγίων και τους ζητούσαν να τους δίνει υπομονή και αντοχή στα βάσανά τους τα φρικτά. Παράλληλα, όμως, δεν σταμάτησαν τον πόλεμο κατά των Οθωμανών. 1200 εξεγέρσεις και κινήματα, μικρά και μεγάλα, πραγματοποιήθηκαν σε Σπάρτη, Ακαρνανία, Ναύπλιο, Λήμνο… Ο άρχοντας Κροκόδειλος Κλαδάς, με ορμητήριο την Μάνη, διασχίζει τον Ελλαδικό χώρο, νικώντας παντού τους Τούρκους, φθάνει στην Χειμάρρα, με σημαία τον Δικέφαλο αήτο, την σημερινή Αλβανική σημαία, καθώς το 1479 έτρεξε να βοηθήσει τον Έλληνα τοπικό επαναστάτη στην Κρούγια Ιωάννη Καστριώτη, γιο του Γεωργίου Καστριώτη, του γνωστού μας Σκεντέρμπεη. Τα επαναστατικά κινήματα φούντωσαν σε όλη την Ελλάδα και σημειώθηκε το 1532 η πρώτη παρασπονδία των ξένων από τον ναύαρχο των Γενοβέζων Αντρέα Ντόρια, ο οποίος είχε ξεσηκώσει τον Μοριά, κατ’ εντολήν του Γερμανού αυτοκράτορα Καρόλου του Ε’, αλλά μόλις είδε τους επερχόμενους Τούρκους από ξηρά και θάλασσα, λιγοψύχησε και έφυγε, εγκαταλείποντας τους Έλληνες στην σφαγή των Οθωμανών. Το 1571 οι Kύπριοι αντιστέκονται, ακολουθεί η μεγάλη ναυμαχία της Ναυπάκτου, όπου πολέμησαν ενωμένες οι Χριστιανικές Δυνάμεις Ελλήνων και Δυτικών και πρωτοστάτησαν στην νίκη οι Επτανήσιοι καραβοκύρηδες.

Γιάννης Σταυρόπουλος

Σε όλους τους Βενετοτουρκικούς και Ρωσοτουρκικούς πολέμους, οι Έλληνες χύνουν το περισσότερο αίμα, αλλά απογοητεύονται συνεχώς, από τους ξένους, που κοιτάζουν μόνο τα συμφέροντά τους. Δείγματα γραφής τους οι Ναπολεόντιοι πόλεμοι (Φραγκοκάστελο στα Σφακιά, Χατζημιχάλης Νταλιάνης, Δροσουλίτες), τα Ορλωφικά (αφανισμός της Πελοποννήσου από τους ληστοαλβανούς μισθοφόρους), οι προδοσίες των Βενετσιάνων (τεμαχισμός και καρατόμηση του Ανδρίτσου, πατρός του Οδυσσέα) και τόσες άλλες, που στοίχησαν τον μαρτυρικό θάνατο τόσων και τόσων Ελλήνων ηρώων. Όμως, οι Έλληνες οπλαρχηγοί πάνω στα βουνά διαιωνίζουν τον τύπο του ηθικοανδρειωμένου πολεμιστή και εξυμνούνται από την λογοτεχνία, την ποίηση και ιδιαιτέρως από το δημοτικό μας τραγούδι. Μεγάλη είναι και η προσφορά του κλήρου, όπου η πνευματική κληρονομιά του Γένους μας καταδιωγμένη, τραβήχτηκε στα μοναστήρια και εκεί μάζευε γύρω της τα σκλαβόπουλα στις ολοσκότεινες νύχτες και άναβε το καντηλέρι της φυλής, για

να κρατά άσβεστη την φλόγα της πατρίδος, της παραδόσεως, της γλώσσης, των τεχνών και ιδίως της πολεμικής προετοιμασίας. Το αίμα 6000 και πλέον ιερέων και κληρικών στα χρόνια του ζόφου εκείνου, 90 μητροπολιτών και 11 πατριαρχών είναι ιστορική αλήθεια, για να φωτίζει την σκέψη και την κρίση μας. Από τον κλήρο ξεπήδησαν οσιομάρτυρες όπως ο πολέμαρχος Μητροπολίτης Διονύσιος ο Β΄Τρίκκης και Λαρίσσης [ο γνωστός από τους Τούρκους ως ‘Σκυλόσοφος’], ο Πατρο –Κοσμάς στην Δυτική Ελλάδα, Βόρειο Ήπειρο και Ιόνια Νησιά, και ο καλόγερος Σαμουήλ στο Κούγκι. Οι σκλάβοι Έλληνες πήραν θάρρος από το παρἀδειγμά τους και τις προφητείες για τα ‘Ποθούμενον’ και άντεξαν όλα αυτά τα χρόνια. Και ήρθε η ευλογημένη μέρα της Εθνικής μας Παλιγγενεσίας, που το Έθνος έσπασε τα δεσμά 4 αιώνων και πέταξε στο πρόσωπο του Τούρκου τις σκουριασμένες αλυσίδες.

Ύστερα από χιλιάδες χρόνια, οι Έλληνες παραμένουν πάντα οι ίδιοι. Ἀλληλοτρώγονται μεταξύ τους, αλλά πάντοτε βρίσκονται ενωμένοι, στο όνομα της Πατρίδος. Και τώρα, κάτω από την αθλιότητα της Οθωμανικής δουλείας, βρίσκονται ενωμένοι, για το τίναγμα του μισητού Σουλτάνου. Τον Μάρτιο του 1821 δεν εκηρύχθηκε αλλά γενικεύθηκε ο πόλεμος του Έθνους, προς απόκτηση της Ανεξαρτησίας του και ολοκληρώθηκε ο πόλεμος που άρχισε στα τείχη της αυτοκρατορικής Κων/λεως. Ο Κολοκοτρώνης, μιλώντας στον Ναύαρχο του Αγγλικού Στόλου της Μεσογείου Έντουαρντ Κόδριγκτον του είπε τα εξής:

«Ποτέ ο Σουλτάνος δεν υπήρξε αυθέντης μας. Ο βασιλιάς μας δεν έκλεισε ειρήνη ποτέ μαζί του και 350 χρόνια, ο στρατός του βασιλιά μας πολεμάει τον Σουλτάνο. ‘Άλλωστε, σε όλο αυτό το διάστημα, ο βασιλιάς μας κράτησε δύο φρούρια απόρθητα».

Και όταν ο Άγγλος τον ρώτησε: «Ποιος είναι ο βασιλιάς σας, ποιος ο στρατός και ποια τα φρούριά του;», ο γέρος του Μοριά του έδωσε την απάντηση :

«Βασιλιάς μας είναι ο Κων/νος Παλαιολόγος, στρατός του οι αρματολοί και κλέφτες και φρούριά του το Σούλι και η Μάνη». Δεν υπήρξε καμία ειρήνη μεταξύ του ηρωικώς πεσόντος αυτοκράτορας και του Σουλτάνου, αλλά βιαία κατάκτηση, η οποία δεν σημαίνει και συνειδητή υποταγή. Σε όλο το διάστημα των 4 αιώνων, το Γένος μας δεν σταμάτησε τον πόλεμο με τον Οθωμανό και ουδέποτε έπαψε να έχει τον αρχηγό του, τον Μαρμαρωμένο Θρύλο και συνέχισε την Βυζαντινή του παράδοση σε όλες τις εκδηλώσεις της δουλομένης ζωής: στο αλέτρι, στο κρυφό σχολειό, στις κλέφτικες αητοφωλιές, στη θάλασσα, στην ξενιτιά. Ο νικηφόρος εκείνος πόλεμος, ήταν πόλεμος για την ελευθερία από την Τουρκική κατοχή και για την ανάσταση της ενδόξου αυτοκρατορίας μας, την Παλιγγενεσία.

Αυτήν ακριβώς την αγνή ελευθερία, που εμείς επί αιώνες γνωρίζαμε, την διδάξαμε στους άλλους λαούς, οι οποίοι γνώριζαν ελευθερία μόνο με αλλαγή άρχοντος, με υλικές και ταξικές αλλαγές, κατά καιρούς και συμφέροντα, που προσπαθούσαν, με επαναστασούλες, να επιτύχουν και οι οποίες στην πραγματικότητα ήσαν εμφύλιοι πόλεμοι, όπως επεσήμανε και ο Κολοκοτρώνης. Ο Ιωάννης Καποδίστριας έπεισε την Ιερά Συμμαχία (το ΝΑΤΟ της εποχής) για την αναγνώριση του δικαίου της εξεγέρσεως των Ελλήνων, με αποτέλεσμα αυτή να μην επέμβει για την καταστολή της, όπως έκανε συνήθως με άλλα κινήματα. Την Εθνεγερσία μας δεν την βοήθησαν ούτε ξένες δυνάμεις, ούτε την ενίσχυσαν οικονομικά οργανώσεις, τράπεζες, μεγάλα

κόμματα, κεφάλαια, μυστικές υπηρεσίες και κομάντος ανατροπών, τύπου Λιβύης, Τυνησίας, Ιράκ, Συρίας κλπ. Η μόνη οικονομική ενίσχυση ήταν οι περιουσίες και τα οικονομικά μέσα διαφόρων Ελλήνων καραβοκύρηδων πατριωτών, και ιδιαιτέρως της Διασποράς, των Λαϊκών μας Συνεταιρισμών και τα πλούτη της Μπουμπουλίνας και της Μαντώς Μαυρογένους. Οι αρματολοί και οι κλέφτες, για να ζήσουν, αναγκάζονταν συχνά να κλέβουν τον κατακτητή. Στρατηγική τους ήταν ο κλεφτοπόλεμος εναντίον των Οθωμανών και των προσκυνημένων.

Οι αρματολοί, (πολεμιστές των βουνών και συνεχιστές των βυζαντινών κατεπάνω), πήραν το όνομά τους από την λέξη «Είμαι αρματωμένος», πρωτοφάνηκαν από την εποχή της ρωμαϊκής κατακτήσεως, συνέχισαν στους βυζαντινούς χρόνους και ολοκλήρωσαν το έργο τους στην Τουρκοκρατία και την Εθνεγερσία του ’21, για την λευτεριά της Πατρίδος. Τηρούσαν τις αρχαίες Ελληνικές πολεμικές τελετές και συνήθειες, φορούσαν την λευκή φουστανέλα με τις πολλές πτυχές και, όταν ιδρύθηκε η Ανακτορική Φρουρά των Ευζώνων επί ‘Οθωνος, η φουστανέλα με 400 πτυχές, όσα τα χρόνια της σκλαβιάς, απετέλεσε την επίσημη ενδυμασία της.

Αντώνης Ξεπαπαδάκος

Η εθνεγερσία μας υπήρξε το σημαντικότερο γεγονός του περασμένου αιώνος, όχι μόνο για τους Έλληνες αλλά και για ολόκληρο τον κόσμο. Οι Έλληνες συγκλονίζουν την Ιερά Συμμαχία και οι ξένοι την αντιμετωπίζουν, με αδιαφορία στην αρχή, με έκπληξη αργότερα και τέλος με θαυμασμό. Εμφανίζονται οι 3 ιδρυτές της Φιλικής Εταιρίας: Αθανάσιος Τσακάλωφ από τα Ιωάννινα, Νικόλαος Σκουφάς από την Άρτα και Εμμανουήλ Ξάνθος από την Πάτμο, και αρχηγός της είναι ο Ιωάννης Καποδίστριας. To γἐνος των Ελλήνων έδειξε το μέγα θαύμα στην ανθρωπότητα, όταν την 25η Μαρτίου του ’21 κατέθεσε την ζωή του ως ενέχυρο της ελευθερίας, όχι ομόλογα, μετοχές και λογιστικές απάτες. Έχει να δείξει χιλιάδες ονόματα, χιλιάδες ακροπόλεις, ο οχτάχρονος αγώνας μας έχει να δείξει σελίδες υπερανθρώπου ηρωισμού και θυσίας σε κάθε γωνιά Ελληνικής γης. Όμως, πολλές ράχες έμειναν ολόμαυρες από την σκληρή μάχη με τον Τούρκο και με τα μάτια της μνήμης, οι οπτασίες των ηρώων καταυγάζουν το στερέωμα :

Αλέξανδρος Υψηλάντης, ο ανιδιοτελέστερος και τραγικότερος των Ελλήνων εθνεγέρτης, με τους εθελοντές του Ιασίου, και το άλικο αίμα των 240 νἐων της Ελληνικής Διασποράς στο Δραγατσάνι.

Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, η μεγαλύτερη φυσιογνωμία της φυλής μας, μετά τον ημίθεο Αλέξανδρο τον Μέγιστο. Πέρασε από την κόψη του σπαθιού του ο δρόμος της ελευθερίας μας στα Δερβενάκια. Γνώριζε, όσο κανείς άλλος Έλλην, την Ελληνική ιδιοσυγκρασία. Διατάζει την γενική σφαγή των Τούρκων της Τριπολιτσάς, ώστε να κοπούν επιτέλους οι γέφυρες συνεννοήσεως με τον Σουλτάνο και επιτυγχάνει με αυτόν τον τρόπο, την γενική των Ελλήνων συμμετοχή στον πόλεμο χωρίς επιστροφή. Βαθειά θρησκευόμενος, είδε όραμα επιβεβαιώσεως της θεϊκής βοηθείας και βγαίνοντας από την Εκκλησιά, βροντοφώναξε στο στράτευμα «Θάρρος αδέρφια, θα νικήσουμε, ο Χριστός έχει βάλει την υπογραφή του στην ελευθερία της Ελλάδος και δεν παίρνει την υπογραφή του πίσω. Εμπρός λοιπόν, για του Χριστού την πιστή την αγία και της Πατρίδος την Ελευθερία». Με τα λόγια αυτά της βεβαιότητας της νίκης ενθουσίασε όλους τους πολεμιστές του και παρέσυρε όσους ήταν ακόμη διστακτικοί.

Στην συνέχεια, προσπάθησε να επιτύχει την εθνική ενότητα της πολυπόθητης ελευθερίας. «Αν είχαμε την ομόνοια του πρώτου έτους της εθνεγερσίας, και μίαν αρχηγίαν, σε τρία χρόνια θα είχαμε ελευθερώσει την Θεσσαλία, την Ήπειρο, την Μακεδονία και αυτήν την Κων/λη», λέει στις συνομιλίες του με τον Τερτσέτη.

Οι Κουντουριώτες, διέθεσαν την μυθική περιουσία τους στις ναυτικές επιχειρήσεις. Ο γνήσιος πολιτικά επαναστάτης Οδυσσέας Ανδρούτσος, στρατηγός της Ρούμελης, έγινε θρύλος στην Γέφυρα της Τατάρνας, σφάζοντας 60 μπέηδες στο Χάνι της Γραβιάς και στη Αράχοβα.οι Κανάρης, Πιπίνος, οι καταδρομείς μπουρλοτιέρηδες, ο φόβος και ο τρόμος των Τούρκων και των πειρατών. Μαζί τους και ο Ανδρέας Βώκος, γνωστός ως Μιαούλης, γιατί έλεγε «Μία ούλοι στα κουπιά». Ο Γεώργιος Καραϊσκάκης, ο στρατηγικότερος νους της Εθνεγερσίας, ο οποίος σκοτώνεται πολύ ύπουλα στην μάχη του Φαλήρου, ο Αθανάσιος Διάκος, το νεότερο σύμβολο της αρχαιοελληνικής μας θυσίας.

Υπάρχουν και οι πνευματικοί ηγέτες, όπως ο Ρήγας Φερραἰος, ο μεγαλύτερος επαναστάτης του 19ου αιώνος, και ο Αδαμάντιος Κοραής, ο μέγας δάσκαλος του Γένους. Υπάρχουν οι αγνοί αγωνιστές: Δημήτριος Υψηλάντης, Γεωργάκης Ολυμπιος, Εμμ.Παππάς, Νικοτσάρας, Λάμπρος Κατσώνης, ο νεραϊδογέννητος Νοταράς. ο Τουρκοφάγος Νικηταρας, ο Μάρκος Μποτσαρης, ο Γιάννης Μακρυγιάννης, οι Μαυρομιχαλαίοι, ο Σπυρομήλιος και τόσοι αμέτρητοι άλλοι, μέσα στις 500.000 των νεκρών μας της Εθνεγερσίας. Απόγονοι αρματολών, με το σπαθί τους και με την φιλοσοφική τους σκέψη, καταρρίπτουν κάθε Φαλμεραϊκή και Μαρξιστική θεωρία.

Και βέβαια, παραστάτης των ηρώων μας είναι και η Ελληνίδα ηρωίδα, η μάνα, η αδελφή, η γυναίκα, η κόρη: Σουλιώτισσες, Μανιάτισσες και οι τραγικές Μεσολογγίτισσες, οι μεγάλες ιέρειες ηγέτιδες: Η Μπουμπουλινα και η Μαντώ Μαυρογένους, η Δέσπω, χήρα του Γιωργάκη Μπότσαρη, η Τζαβέλαινα, η Παπατσὠνενα, η Λένω Μπότσαρη αδελφή του Μάρκου, αυτές και άπειρες άλλες, πρότυπα γυναικείας μορφής, υψηλής φιλοσοφικής διανοήσεως, σωματικής αγνότητας και πολλές φορές ανδρικής ρώμης. Κάποιες Μακεδονίτισσες έπεσαν με τα παιδιά τους στον καταρράκτη της Αραπίτσας στην Νάουσα και 220 Σουλιώτισσες έπεσαν στα παγόνερα του Αχελώου, στην Μονή του Σέκκου στα Άγραφα. Στο Άργος, όπου εισβάλλει ο Κεχαγιά Μπεης, 18 Αργίτισσες παρθένες πέφτουν και πνίγονται στα πηγάδια, για να μην γίνουν σκλάβες των Τούρκων.

Όλη η Ελλάδα γίνεται ένα τεράστιο ηφαίστειο. Στην Πελοπόννησο, ο Παλαιών Πατρών Γερμανός υψώνει την σημαία της εθνικής απελευθερώσεως και η επανάσταση γενικεύεται. Στο αναμεταξύ, ξεσηκώνονται τα νησιά Ύδρα, Σπέτσες, Ψαρά και αυτή η Κρήτη και τα Ιόνια νησιά στέλνουν χιλιάδες εθελοντές. Στις 10 Απριλίου 1821, ημέρα της Ορθοδόξου Αναστάσεως, ο Τουρκικός και Εβραϊκός όχλος ξεχύνεται στην Κων/λη και επακολουθεί σφαγή των Ελλήνων, ενώ στην πύλη του Πατριαρχείου απαγχονίζεται ο Πατριάρχης Γρηγόριος ο Ε’, πνευματικός ηγέτης του Γένους. Εξαγριωμένοι οι Έλληνες απαντούν με την σφαγή Τούρκων στην Πελοπόννησο. Ακολουθεί η σφαγή των 65.000 κατοίκων της Χίου από τον Καρά Αλί και ο Κανάρης εκδικείται πυρπολώντας και

τινάζοντας στον αέρα την ναυαρχίδα του Καρά Αλί με 2.500 στρατό. Οι σφαγές συνεχίζονται, αλλά οι κυβερνήσεις της Ευρώπης δεν συγκινούνται, διότι η ευρωπαϊκή διπλωματία δεν επιθυμούσε το τέλος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και άφηνε τους Έλληνες να σφάζονται, ως συνήθως. Την τιμή της Δύσεως έσωσαν οι ΦΙΛΕΛΛΗΝΕΣ. Άγγλοι όπως ο Γκὀρντον και ο Λόρδος Βύρων, Γάλλοι, όπως ο Φαβιέρος και ο ζωγράφος Ντελακρουά, ο Ελβετός Μάγιερ, οι περίπου 15 Πολωνοί Φιλέλληνες με αρχηγό τους τον Μιρζέφσκι που σκοτώθηκαν στο Πέτα μαζί με τους άλλους 81 εθελοντές Γερμανούς του Νόρμαν, ο Ιταλός Σανταρόζα, ο Αμερικανός Ουίλιαμ Ουάσιγκτον και τόσοι άλλοι που έδωσαν την ζωή τους στον βωμό της δικής μας ελευθερίας. Το Έθνος μας τους ευγνωμονεί που με την ζωή τους συνέβαλαν στην ελευθερία μας και στην αλλαγή της Ευρωπαϊκής κοινής γνώμης, που άρχισε να θυμάται την εγκληματική αδιαφορία της το 1453. Το μίσος που επικρατούσε στην Ευρώπη για κάθε φιλελεύθερη κίνηση, εξ αιτίας μας υπεχώρησε και δημιουργήθηκε μεγάλο φιλελληνικό ρεύμα. Οι Έλληνες αγωνιστές του ’21 απέδειξαν ότι ήταν άξια τέκνα των αρχαίων και βυζαντινών τους προγόνων.

Στις 20 Οκτωβρίου του 1827 έγινε η Ναυμαχία του Ναβαρίνου, όπου ο ο στόλος των 3 Μεγάλων Δυνάμεων, υπό τους ναυάρχους Δεριγνύ (Γαλλία), Κόδριγκτον (Αγγλία) και Χέυδεν (Ρωσία) , υπερισχύει του τουρκοαιγυπτιακού στόλου του Ιμπραήμ. Η ναυμαχία αυτή σήμανε ουσιαστικά την ελευθερία της Ελλάδας, με την θέληση των 3 Μεγάλων Δυνάμεων και παρά τη συνεχιζόμενη σφοδρή άρνηση του Σουλτάνου. Και με τον ερχομό του μεγάλου Καποδίστρια και του Ελληνολάτρη βασιλέως Όθωνος, η Ελλάδα είχε ξαναγεννηθεί. Η αναγέννησή της αυτή, όπως και άλλες παρόμοιες, είχαν στοιχίσει άπειρα δάκρυα και αίμα. Μέσα από τις θυσίες και τα ολοκαυτώματα, πρόβαλε και πάλι η Ελευθερία ολόλαμπρη, η γεννημένη από τα κοκάλα των Ελλήνων τα ιερά και βροντοφώναξε «Γεννηθείτω φως, Ελλάς εγείρου». Σαν ήλιος, ανέτειλε η Ελλάς του τρίτου Ελληνικού πολιτισμού, τον οποίον οι σημερινοί Έλληνες πατριώτες καλούνται να ολοκληρώσουν.

Μετά τον κ.Σπ.Σταυρόπουλο, ο λόγος δόθηκε στον κ. Αντώνη Ξεπαπαδάκο, (φωτογραφία κάτω) γνωστό από μία παλαιότερη τηλεοπτική εκπομπή «Επί των Επάλξεων»,για να απαγγείλει «Το Όραμα του Κολοκοτρώνη». Σημειωτέον ότι ο κ. Α.Ξ. διακρίνεται για το πάθος που έχει με την προσωπικότητα του Κολοκοτρώνη. O ίδιος ερμηνεύει τον ρόλο του Γέρου του Μοριά, στο θεατρικό έργο «Η δίκη του Κολοκοτρώνη», που έχει γράψει ο ίδιος, αλλά δεν του δίνουν στέγη να το παίξει.

Το ποίημα περιγράφει πως ο Κολοκοτρώνης, καταδιωκόμενος από τους Τούρκους, ανέβηκε με το άλογό του στα βουνά της Καρύταινας, μες τον πάγο και τα χιόνια, και πήγε στην Αγιά Μονή, έναν μικρό ναό, για να προφυλαχτεί λίγο από το κρύο. Όμως τον βρήκε γκρεμισμένο από τους Αρβανιτάδες που είχαν περάσει από εκεί και τον πήρε το παράπονο. Είπε «Βόηθα Παναγιά», έπεσε σε μία πέτρα όπου αποκοιμήθηκε, και είδε το εξής όραμα:

Μία φωτεινή και λευκοντυμένη γυναίκα ξεπρόβαλε μέσα από τα χαλάσματα της Μονής, τον πλησίασε, του είπε να μην θρηνεί και τον προέτρεψε να σηκωθεί κα να τραβήξει για τον μεγάλο αγώνα που τον καλούσε. Ο Κολοκοτρώνης στο πρόσωπό της αναγνώρισε την Παναγία, η οποία του προφήτεψε ότι θα έχει έναν πολύ δύσκολο δρόμο να διανύσει. Σε αυτό θα τον βοηθήσει το άλογό του, και με αυτό θα μπει στην Ιστορία.

Στο σημείο αυτό, ο Κολοκοτρώνης ξύπνησε, ανέβηκε επάνω στο άλογο και συνέχισε την πορεία του. Και έκτοτε, πάντα καβάλα στο άλογό του, σε εμάς δείχνει τον δρόμο της τιμής και στους λαούς δείχνει πως γίνονται «της λευτεριάς οι αγώνες».