Λύση ο εξορθολογισμός

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Η Ελλάδα,  έχει να αντιμετωπίσει την αδυναμία και αυτής της κυβέρνησης  να προχωρήσει στην υλοποίηση των ανειλημμένων επώδυνων υποχρεώσεων προς τους δανειστές και εταίρους.

Υποσχεθήκαμε, αλλά και είναι εξ ορισμού απαραίτητο, το περίφημο “fast track”.  Μόλις χθες, ένας ομογενής που αποφάσισε να επιστρέψει και να εγκαταστηθεί στον Πειραιά, έλεγε στον γράφοντα ότι αγόρασε ένα σουβλατζίδικο το οποίο επωλείτο  λόγω ασθενείας του ιδιοκτήτη.

Δεν θα άλλαζε τη χρήση του. Πάλι σαν σουβλατζίδικο θα το λειτουργούσε. Έχουν περάσει τρεις  μήνες και ακόμη να του δώσουν την άδεια λειτουργίας!

Αυτή είναι μία μόνο από τις χιλιάδες  περιπτώσεις που το τέρας της γραφειοκρατείας δείχνει τα σουβλερά του δόντια… Σε άλλη περίπτωση, για δύο τώρα χρόνια, οι αρμόδιοι υπάλληλοι Δημόσιας Υπηρεσίας δεν εύρισκαν …καλό καιρό για να πραγματοποιήσουν αυτοψία σε κάποιο νησί…

Υποσχεθήκαμε, αλλά είναι έτσι κι αλλιώς απαραίτητο να γίνουν, ορισμένες διαρθρωτικές αλλαγές. Είδατε καμμία; Ό,τι επιχειρήθηκε ήταν άτολμο, ασυντόνιστο και κατά συνέπεια ατελέσφορο αφού όταν έφθασε σε ψηφοφορία, μόνον καλικατούρα θύμιζε της αρχικής ελπιδοφόρας  μεταρρύθμισης.

Ελευθερώσαμε κανένα επάγγελμα από τα “κλειστά”; Αλήθεια, ποιό; Και πότε; Κανένα και ποτέ!..

Υποσχεθήκαμε να πατάξουμε τη φοροδιαφυγή.  Αντ΄αυτού τι βιώνουμε; Το δράμα ορισμένων Ελλήνων που αδυνατούν να εξωφλήσουν τα χρέη τους προς το Δημόσιο, να σύρονται σιδηροδέσμιοι στις φυλακές. Αλλά αυτοί δεν είναι φοροφυγάδες! Φορο-οφειλέτες είναι!  Και σε πολλούς από αυτούς το ίδιο το κράτος  χρωστά χρήματα τα οποία αρνείται να συμψηφίσει με αυτά που έχει να λαβαίνει!

Είδατε κανέναν γιατρό, κανέναν δικηγόρο, που να μην δίνουν αποδείξεις, να συλλαμβάνονται;

Υποσχεθήκαμε, αλλά και κάθε ανάγκη έχουμε να  μαζέψουμε φόρους. Στην πράξη τι βλέπουμε;  Ένα γενικό ξεχαρβάλωμα του φοροεισπρακτικού μηχανισμού! Καταντήσαμε να κάνουμε τη ΔΕΗ, μιά υπηρεσία κοινής οφέλειας, φοροεισπράκτορα!

Υποσχεθήκαμε να φέρουμε επενδύσεις.  Τι κάνουμε; Κάθε έναν ξένο ή ομογενή που εκδηλώνει επιθυμία ή ενδιαφέρον να επενδύσει στην Ελλάδα τον  ταλαιπωρούμε γραφειοκρατικά, τον λοιδορούμε πολιτικά, τον εμπλέκουμε συνδικαλιστικά και, στο τέλος, τον στέλνουμε αδιάβαστο από κει που ήλθε!

Φταίει η κυβέρνηση;  Ασφαλώς.  Δείχνει να μην  έχει τα κότσια να προχωρήσει αποφασιστικά.  Τελευταίο παράδειγμα η «Αθηνά». Ξεκίνησε ως μία προσπάθεια να μπει τάξη στο  χάος των ΤΕΙ που κάποτε τα έστηναν σαν πανάκεια σε κάθε πόλη.  Κατέληξε το νομοσχέδιο που θα έλθει στη Βουλή να μη θυμίζει σε τίποτε το αρχικό. ΤΕΙ εξαιρέθηκαν από τις συγχωνεύσεις επειδή κάποιοι πίεσαν και άλλα υπέστησαν τη συγχώνευση γιατί  κάποιοι άλλοι καλοπροαίρετα πίστεψαν στην γενικότητα του μέτρου η οποία, αν κατίσχυε,  επέβαλε θυσίες…

Φταίει η αντιπολίτευση; Σαφέστατα, ίσως ακόμη  και περισσότερο από την κυβέρνηση. Η ισοπεδωτική τακτική του «όχι σ΄όλα» αντιπολιτεύεται  την ίδια την …αντιπολίτευση!  Και φυσικά, αδικεί την Ελλάδα και τους Έλληνες!  Ακυρώνει σε μεγάλο βαθμό τις όποιες θυσίες του λαού. Δεν επιτρέπει να ασκηθεί ο κοινοβουλευτικός έλεγχος  που θα πείσει, καθώς  το διαρκώς και προς πάσαν κατεύθυνση επαναλαμβανόμενο στερεότυπο «όχι» στερεί την αντιπολίτευση από αξιοπιστία, αλλά και από επιχειρήματα…

Φταίει ο λαός; Σε έναν βαθμό, βεβαίως. Όσο αρνείται να δει την πραγματικότητα και τα δικά του λάθη, τόσο θα μακραίνει ο ορίζοντας της  εξόδου από την κρίση. Θα το πούμε ωμά: Η εποχή των παχειών αγελάδων πέρασε. Η περίοδος του καταναλωτισμού με δανεικά, επίσης τελείωσε.  Η Δημόσια Διοίκηση έγινε πολύ μεγάλη, σαν φούσκα και έσκασε. Πρώτα η κότα ή το αυγό; Αδιάφορο.

Τα κροκοδείλια δάκρυα δεν είναι λύση.  Λύση είναι ο εξορθολογισμός της. Και η κυβέρνηση πρέπει να τολμήσει! Άλλωστε, δεν συγκυβερνούν τρεις για να δειλιάζουν ως ένας!..