ΣΑΤΙΡΙΖΟΝΤΑΣ: Μου ‘φτιαξες τη μέρα!

Γράφει ο Χρήστος Μαλασπίνας

Είναι μια λέξη τόσο απλή, τόσο μικρή τόσο μεγάλη! ΄Εχει δύο σύμφωνα όλα κι όλα και ένα φωνήεν, και αυτό …δίχρονο!  Ανεμοδούρα σκέτη. Πότε έτσι πότε κοκορέτσι! Πότε μακρό και πότε βραχύ, αναποφάσιστο σαν τον Καρκίνο! Εξαρτώνται από τους άλλους!.. “Καλά”!

Είναι κι άλλη μία λεξούλα. Ακόμα πιο μικρή,  αλλά τα περικελκείει …όλα! Αυτή, σε αντίθεση με την άλλη, έχει δύο φωνήεντα και ένα σύμφων0. Ως σύμφωνο είναι πάντα σταθερό. Δεν έχει χρόνους. “Όλα”!

Ευήχες και οι δύο λέξεις, όταν προφέρονται μαζί είναι η χαρά της ζωής… Όλα καλά!

Τέτοια δίλεξη  χαρά μου έδωσε πρωϊ-πρωί σήμερα ο φίλος μου ο Θανάσης. Του τηλεφώνησα. Του απαρίθμησα προβλήματα, σκοτούρες έγνοιες. Στο τέλος τον ρώτησα: Εσύ τι κάνεις;

Έχετε ακούσει τις Τέσσερις Εποχές του Βιβάλντι; Με τα μουσικά όργανα να αναπαραστούν τους ήχους της φύσης, το θρόϊσμα των φύλλων, το κελάρισμα των πουλιών; Έ κάπως έτσι έφτασε στ’ αυτιά μου η απάντηση του Θανάση:

-Όλα καλά!

Όλα καλά, σε μία χώρα που τίποτε δεν πηγαίνει καλά! Όλα καλά, όταν γύρω σου τα πάντα καταρρέουν! Όλα καλά, όταν  τα προβλήματα πνίγουν -μεταφορικά και κυριολεκτικά- τους πολίτες… Δεν κρατήθηκα, του είπα:

-Α, ρε Θανάση, νά σαι καλά, μου έφτιαξες τη μέρα!..

Έχω δύο ακόμη φίλους, τον Γιώργο και το Γιάννη. Ζούνε στο νησί, στον Πόρο όπου περνούμε τα καλοκαίρια. Και οι δύο, τύποι απλοί, καθημερινοί, καλωσυνάτοι.

Κάθε φορά που θα συναντήσεις τον Γιώργο και τον ρωτήσεις τι κάνει, θα σου απαντήσει: Όλα καλά! Κι ας πέρασε πρόσφατα μια σοβαρή περιπέτεια με την υγεία του, που ευτυχώς τώρα  αποκαταστάθηκε. Τι κάνεις Γιώργο; Όλα καλά! Και μόλις είχε γυρίσει από τους γιατρούς, τις εξετάσεις, τις χημιοθεραπείες. Μπράβο Γιώργο.  Έτσι νίκησες!..

Ο άλλος ο φίλος μου, έχει καφετέρια. Κάθε που βρισκόμαστε στο νησί, πηγαίνουμε με τη γυναίκα μου για καφέ. Γιάννη τι κάνεις; όλο ενδιαφέρον το ερώτημα αφού μήνες έχουμε να τον δούμε.

-Όλα καλά, καλύτερα δεν γίνεται! Ο ένας του γιός, παραλίγο να χάσει τη ζωή του σε ατύχημα με το μηχανάκι… Δόξα τω Θεώ, είναι εντάξει.

Και οι δύο το λένε και το εννούν. Δύσκολο να το αντιληφθεί κανείς αυτό στη σημερινή ζωφερή πραγματικότητα. Κι όμως!

Παλιότερα γνώριζα έναν λογιστή, Θεός σχωρέστον. Είχε του κόσμου τις ασθένειες επάνω του. Επιπλέον, “έσερνε” το δεξί του πόδι από Πολυομελίτιδα. Νυμφευμένος με μία ωραίοτατη γυναίκα τουλάχιστον δεκαπέντε χρόνια νεώτερή του. Έμπαινε στο γραφείο με ένα χαμόγελο μέχρις εκεί…  Πριν πει καλημέρα, έριχνε την ατάκα: Η ζωή είναι ωραία και συνεχίζεται…

Η γυναίκα του πέθανε πρώτη! Έπαθε ανακοπή μια νύκτα στο κρεβάτι. Ήτανε δεν ήτανε 40 χρονών…

Ο Τάκης, μετά από πέντε μέρες, επέστρεψε στο γραφείο. Μπήκε με πεσμένα τα φτερά. “Η ζωή είναι ωραία”, είπε. Παρέλειψε το ” …και συνεχίζεται”…

Και, μετά από λίγο πρόσθεσε, εκεί που δεν το περιμέναμε: “Οι φτωχοί και οι πονεμένοι την κατηγορούνε”!

Ναι, η ζωή είναι ωραία, Θανάση, Γιώργο, Γιάννη, Τάκη.

Να ‘στε πάντα καλά!