Αν μ’αγαπάς ! Σενάριο αφιερωμένο σ’όσους αγωνίζονται να νικήσουν τον καρκίνο.

ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΚΟΚΚΙΝΑΡΗ

Παιδίατρου-Συγγραφέα

Αν μ’ αγαπάς!   (Σενάριο ταινίας μεγάλου μήκους) Η Άννα, νεαρή δασκάλα,γύρω στα είκοσι οκτώ,μέτριου αναστήματος με ωραία μακριά μαλλιά και γοητευτικό παρουσιαστικό, είναι παντρεμένη με τον Κώστα, συνάδελφό της,ένα νέο άνδρα,γύρω στα τριάντα, με συνηθισμένο παρουσιαστικό, και υπηρετεί σε Δημόσιο Σχολείο,στα κάτω Πατήσια.Με κάδρο το σχολείο και τα παιδιά που παίζουν στο διάλειμμα,η κάμερα εστιάζει στο θλιμμένο πρόσωπό της,καθώς εκμυστηρεύεται σε μια άλλη δασκάλα πως η ζωή της πάει απ’το κακό στο χειρότερο.Σε ασπρόμαυρο flach back η Άννα με το κεφάλι ανάμεσα στα χέρια ακούει τον άνδρα να ξεσπάει:

ΚΩΣΤΑΣ  (με θυμό) Είμαστε τρία χρόνια παντρεμένοι…   κι έχω την αίσθηση πως πέρασαν τριάντα…

ΑΝΝΑ  (παρακλητικά)  Κώστα,δε σε καταλαβαίνω!   Τι θέλεις επιτέλους;    Πες μου σε παρακαλώ!

ΚΩΣΤΑΣ   Τη γυναίκα που γνώρισα και παντρεύτηκα!   Σέρνεσαι, Άννα,σέρνεσαι…     Βαρέθηκα και τη ζωή μου μαζί σου!

Αυτό λοιπόν που ήθελε ο Κώστας ήταν η ζωή τους  ν’αποκτήσει χρώμα,ουσία,ένα παιδί… και πάνω απ’όλα ζωντάνια,έρωτα,σκοπό…Ωστόσο η Άννα,ειδικά τον τελευταίο καιρό, «αφήνεται»να βυθιστεί σ’ένα τέλμα,αν και κατά διαστήματα κάνει προσπάθειες να ξεφύγει και  ν’αναδυθεί στη ζωή.Η επίσκεψή της στον ψυχίατρο,τα χάπια που παίρνει ,παρατείνουν απλώς τ’ ανεξήγητα προσωπικά της αδιέξοδα και οδηγούν τη σχέση της με τον Κώστα στην οριστική ρήξη.Στο πλάνο του χωρισμού η Άννα βουβή βλέπει τον Κώστα να γεμίζει τη βαλίτσα του και δε λέει κουβέντα,σαν να περιμένει να λυτρωθεί από την παρουσία ενός ανθρώπου που μοιάζει να είναι μέρος του προβλήματος.

ΚΩΣΤΑΣ   (ανοίγοντας την πόρτα του διαμερίσματος  και με τη βαλίτσα στο χέρι)  Να θυμάσαι πώς έκανα ότι μπορούσα…   Αλλά δεν πάει άλλο…

Όταν κλείνει η πόρτα, η Άννα ξεσπάει σ’ένα βουβό κλάμα και η κάμερα εστιάζει στο απελπισμένο της βλέμμα.                                               ***

Λίγες μέρες μετά η Άννα έχει ένα λιποθυμικό επεισόδιο στοΣχολείο,οδηγείται στο εφημερεύον Νοσοκομείο,ο γιατρός που θα την εξετάσει δε θα βρει τίποτα…μέχρι που έρχεται η απάντηση της Γενικής Αίματος…Η Άννα ακούει να τη φωνάζουν για επανεξέταση και πολύ ευγενικά ο γιατρός την ενημερώνει πως πρέπει να εισαχθεί στο Νοσοκομείο,γιατί έχει πέσει πολύ ο αιματοκρίτης της…Ακολουθούν πλάνα εξετάσεων που υποβάλλεται η Άννα(νέες αιματολογικές,με την κάμερα να εστιάζει στη βελόνα που τρυπάει τη φλέβα,στην ολόσωμη αξονική τομογραφία και κυρίως στην επώδυνη λήψη μυελού,με την Άννα να συσπάται από τον πόνο καθώς ο γιατρός βυθίζει τη βελόνα στο στέρνο της).

Με κάδρο το γραφείο του Διευθυντή της Κλινικής,η Άννα,αφού θα εξηγήσει στο γιατρό πως έχει χωρίσει και δεν έχει γονείς,εκείνος θα την ενημερώσει τελικά πως πάσχει από λευχαιμία! Η Άννα παίρνει τα παραπεμπικά νοσηλείας της σε Ογκολογικό Νοσοκομείο και ζητάει να πάει σπίτι της για λίγο μέχρι την εισαγωγή της. Με άδειο μυαλό και άδειο βλέμμα η Άννα θα φτάσει τελικά στο διαμέρισμά της,χωρίς να πολυπιστεύει πως έχει νόημα να παλέψει για να ζήσει.Ίσως λύση θα ήταν το κουτί με τα ηρεμιστικά χάπια,που της είχε δώσει ο ψυχίατρος…Ίσως το μπαλκόνι της πολυκατοικίας που «βλέπει»στην Πατησίων,αλλά θέλει πολύ θάρρος αυτή η επιλογή…

Η νύχτα περνάει και το πρωί η Άννα ετοιμάζεται να πάει στην Ογκολογική Κλινική που της όρισαν για θεραπεία.Ωστόσο νιώθει την ανάγκη να χτενίσει τα ωραία μακριά της μαλλιά και να τονίσει με χρωματικές αντιθέσεις στα βλέφαρα τα μεγάλα πρασινογάλαζα μάτια της,που υγραίνονται χωρίς να το θέλει, καθώς κοιτάζεται στον καθρέφτη.

Στο Metro νιώθει πως ο κόσμος γύρω της είναι εικόνες,που δεν μπορούν να την αγγίξουν,επειδή η ίδια έχει την αίσθηση πως φεύγει οριστικά.Κι όταν η κάμερα  «παγώνει»τις εικόνες , η Άννα κινείται ανάμεσα στους ανθρώπους που μένουν ακίνητοι και δεν μπορούν να τη δουν σαν να έχει πεθάνει.Ανάμεσα στην απόλυτη ακινησία και την κίνηση,στο τζάμι του τραίνου, καθώς η ταχύτητα του τραίνου αυξάνει, η Άννα «βλέπει»το είδωλο ενός νεαρού άντρα να την παρατηρεί επίμονα.Ωστόσο η ίδια δε δίνει περισσότερη σημασία και κατεβαίνει απ’το τραίνο χωρίς να κοιτάξει προς το μέρος του νεαρού(και πώς θα μπορούσε άλλωστε!).

***

Στο Ογκολογικό Νοσοκομείο που πηγαίνει, οι πρώτες εικόνες που αντικρύζει επιβεβαιώνουν τους φόβους της για τη σκληρότητα της ασθένειάς της στο ανθρώπινο σώμα:Νέοι άνθρωποι χωρίς μαλλιά,φρύδια,βλεφαρίδες,παραμορφωμένοι από τα φάρμακα να κινούνται αργά-αργά, καθώς ακούνε το όνομά τους για να τους δεχθεί ο «θεράπων»γιατρός.Όταν η Άννα ακούει το όνομά της,σκέπτεται πολύ σοβαρά να μην απαντήσει και να φύγει.Ωστόσο,σαν να δέχεται τη μοίρα της,μετά από τρεις φορές που τη φωνάζει η νοσοκόμα,σηκώνεται και πηγαίνει στο «γιατρό»της.Ο θεατής δεν ακούει τα λόγια του γιατρού,αλλά σε flach back «βλέπει»τη διαδικασία της χημειοθεραπείας,με το φλεβοκαθετήρα να «μπαίνει»στη φλέβα της Άννας,το ημίφως να κυριαρχεί στο πλάνο και σιγά-σιγά ν’αρχίζει η παραμόρφωσή της,καθώς τα μαλλιά της αραιώνουν.

Σε τρέχοντα  χρόνο ο γιατρός τη βεβαιώνει πως αυτή η δοκιμασία κάποτε θα τελειώσει κι έχει μάλιστα πολλές πιθανότητες να μπει σε ύφεση,που θα διαρκέσει για αρκετά χρόνια.Ωστόσο  ο γιατρός τής εξηγεί πως θα πρέπει να γίνουν κι άλλες εξετάσεις πριν αρχίσει η χημειοθεραπεία.Η Άννα επιστρέφει στο σπίτι της για να δεχθεί την επίσκεψη της συναδέλφου της από το Δημοτικό Σχολείο,στην οποία εμπιστεύεται πως τα πράγματα δεν είναι καθόλου καλά γι’αυτήν.Επιμένει όμως να μη μάθει τίποτα ο πρώην άντρας της,γιατί στο χρόνο που μεσολάβησε συνειδητοποίησε πως ποτέ της δεν τον αγάπησε πραγματικά,γι’αυτό και δεν αγωνίστηκε να τον κρατήσει.Μάλιστα εξουσιοδότησε το δικηγόρο της να ενεργήσει για την άμεση λύση του γάμου τους.

***

Το επόμενο πρωί η Άννα ακολουθεί την ίδια διαδρομή για την Ογκολογική Κλινική,όταν και πάλι στο Metro,την ίδια ώρα, συναντά τον νεαρό άνδρα,που φαίνεται να την ψάχνει ανάμεσα στο πλήθος.Η ίδια σκηνή επαναλαμβάνεται άλλες δυό φορές,όταν τη δεύτερη φορά το βλέμμα της Άννας συναντιέται με το βλέμμα του νεαρού άνδρα,που προδίδει την ταραχή του από τον αμήχανο τρόπο που παραμερίζει για να περάσει.

Στην Ογκολογική Κλινική την ενημερώνουν πως αρχίζει χημειοθεραπείες την επομένη κιόλας,χωρίς αυτό να σημαίνει πως θα χρειαστεί και να νοσηλευτεί,αν ανταποκριθεί θετικά στη θεραπεία.Ωστόσο για την Άννα η δοκιμασία έχει κιόλας αρχίσει,αφού πρέπει να κόψει τα ωραία μακριά μαλλιά της.Στα ασπρόμαυρα πλάνα που ακολουθούν ,η νεαρή κοπέλα που της κόβει τα μαλλιά,συμμετέχει στην απώλειά της,ενώ σε flach back «επιστρέφουν»εικόνες από το πρόσφατο παρελθόν,όταν η Άννα γελούσε ξένοιαστη ,καθώς της χτένιζε τα μαλλιά η ίδια κοπέλα.Το πρωινό μακιγιάζ είναι μια ακόμη δοκιμασία για την Άννα,που πρέπει να συνηθίσει στην ιδέα πως και τα κοντά μαλλιά,που της έχουν απομείνει, σε λίγο δε θα υπάρχουν,ενώ απ’τον καθρέφτη περνούν εικόνες νεαρών γυναικών χωρίς μαλλιά,που την κοιτάζουν αμίλητες.

***

Στην Ογκολογική Κλινική αυτή τη φορά πηγαίνει με ταξί,που μοιάζει να κινείται έξω απ’το χρόνο,με κάδρο το σταθμό του Metro,στην αποβάθρα του οποίου ο νεαρός άνδρας μάταια την ψάχνει ,αφήνοντας τα τραίνα να περνούν,ώσπου να το πάρει απόφαση πως εκείνη σήμερα δε θα φανεί,αντίθετα με την Άννα που τον βλέπει απ’το ταξί χωρίς να μπορεί να του μιλήσει!

Στην Κλινική όλα είναι έτοιμα για την πρώτη χημειοθεραπεία Η Άννα αφήνεται να της φορέσουν στο κεφάλι τον ειδικό «σκούφο»της χημειθεραπείας,ξαπλώνει στωικά στην κλίνη και απ’τη φλέβα της περνάνε τα χημειοθεραπευτικά  φάρμακα,που μοιάζουν μ’ένα μπλε υδάτινο ποτάμι που κυλάει σε αιμάτινο φόντο.Σε παρόντα χρόνο η Άννα μεταφέρεται σε θάλαμο ανάνηψης,η νοσοκόμα της βγάζει τον ορό,της φτιάχνει τα σκεπάσματα και την αφήνει να συνέλθει.Βγαίνοντας απ’το θάλαμο η νοσοκόμα χαμηλώνει κι άλλο το φως, η κάμερα εστιάζει στο πρόσωπο της Άννας και ζουμάρει στους μαύρους κύκλους γύρω απ’τα μάτια της,ενώ ,όπως μετακινείται το χέρι της στο κεφάλι,παρασύρονται τούφες από τα κοντά μαλλιά,αφήνοντας να φανεί το δέρμα της γυμνής κεφαλής.Η Άννα ανοίγει τα μάτια,όταν απ’την πόρτα του θαλάμου μπαίνει το έντονο φως του διαδρόμου.Στην πόρτα στέκεται διστακτικά ένας νεαρός άνδρας,που πλησιάζει δειλά-δειλά προς την κλίνη της Άννας.Η έκπληξή του είναι τόση,που σαν μαριονέτα κάθεται αποσβολωμένος στην καρέκλα που είναι δίπλα στην κλίνη της Άννας.Εκείνη σαν να τον περίμενε του λέει:

ΑΝΝΑ  Απογοητεύτηκες!  Έτσι δεν είναι;  Πες μου,σε παρακαλώ!

ΑΝΔΡΑΣ   Πίστεψέ με…Δεν είναι αυτό που νομίζεις!   Τά’χασα από τη δική σου δύναμη να υπομένεις   και τη δική μου αδυναμία να σε βλέπω χωρίς να   μπορώ να σε βοηθήσω!

ΑΝΝΑ  (θλιμμένα)   Αν μ’αγαπάς…θα’βρώ τη δύναμη   να υπομείνω…

Ο  νεαρός άνδρας απλώνει το χέρι του που τρέμει κι επιχειρεί ν’αγγίξει το κεφάλι της Άννας,θέλοντας μ’αυτόν τον τρόπο να έχει την πρώτη επαφή μαζί της.Η Άννα αφήνεται στο χάδι του,ενώ απ’τα μάτια της κυλούν δάκρυα ανακούφισης μάλλον παρά θλίψης,καθώς ο νέος άνδρας δε δείχνει να ενοχλείται πια από την εικόνα της.Η νοσοκόμα που μπαίνει στο θάλαμο,βλέποντάς την να έχει συνέλθει, τη βεβαιώνει πως το απόγευμα θα επιστρέψει στο σπίτι της αφού όλα πήγαν καλά!Στο σπίτι της η Άννα,εξουθενωμένη από την πρωινή δοκιμασία βυθίζεται σε βαθύ ύπνο,όταν και πάλι ανοίγει η πόρτα του διαμερίσματος,ο νεαρός άνδρας μπαίνει στο διαμέρισμα,κάθεται δίπλα στο κρεβάτι,κρύβει το χέρι της ανάμεσα στα δικά του και την περιμένει υπομονετικά να ξυπνήσει.

Η Άννα όταν ανοίγει τα μάτια της,δε δείχνει να ξαφνιάζεται από την παρουσία του νεαρού άνδρα.Αυτό που την απασχολεί είναι μήπως η εμφάνισή της του προκαλεί δυσαρέσκεια ή απέχθεια.Κι όταν εκείνος επιμένει πως στα μάτια του παραμένει το ίδιο όμορφη,όπως και πριν,εκείνη του δείχνει τις τούφες των μαλλιών της που «φεύγουν»απ’το κεφάλι της,που μένει στο τέλος χωρίς μαλλιά.

Το πρωί η Άννα θα διαπιστώσει πως έχει αρχίσει να χάνει τις βλεφαρίδες και τα φρύδια της,ενώ το «σκαμμένο»πρόσωπό της και οι πόνοι που γίνονται πρόδηλοι με τις συσπάσεις του σώματός της,μαρτυρούν πως η δοκιμασία είναι σε εξέλιξη.

***

Οι επόμενες μέρες θα είναι οδυνηρότερες,όταν σιγά-σιγά,καθώς επαναλαμβάνονται οι συνεδρίες με τις χημειοθεραπείες,το σώμα της παραμορφώνεται,το πρόσωπό της αλλάζει δραματικά και κινείται πια δύσκολα,καθώς τα επάλληλα πλάνα με τις χημειοθεραπείες επαναλαμβάνονται.Σ’αυτό το στάδιο της αρρώστιας,ο πρώην άνδρας της Άννας,ο Κώστας ,πληροφορείται την κατάστασή της, νιώθει τύψεις για τη συμπεριφορά του και πηγαίνει να τη συναντήσει στο σπίτι της.Όταν η Άννα θ’ανοίξει την πόρτα του διαμερίσματος για να περάσει ο Κώστας είναι τόση η έκπληξή του,αλλά και η αμηχανία του για την εμφάνιση της πρώην γυναίκας του,που μένει βουβός για λίγο,αδυνατώντας να αρθρώσει έναν πειστικό λόγο για την επίσκεψή του.

Η Άννα θα τον βγάλει απ’τη δύσκολη θέση και ενδεχομένως από τα ίχνη ενοχής του,εξηγώντας του πως είχε πάψει από καιρό να τον αγαπάει και πως καταλάβαινε απόλυτα την αμηχανία του για την εμφάνισή της.

Όταν θα φύγει ο Κώστας,η Άννα θα ξεσπάσει σ’ένα επίμονο κλάμα για τα χρόνια που έχασε με τον άνθρωπο αυτόν,θα νιώσει όμως στο τέλος ανακουφισμένη,όταν ενώ κοιτάζεται στον καθρέφτη,πίσω της ακριβώς,θα «φανεί»ο νεαρός άνδρας,για να της δώσει κουράγιο,με το χαμόγελό του και το ελαφρύ άγγιγμα των χειλιών του στο λαιμό της.

***

Τέσσερις μήνες αργότερα,στο γραφείο του θεράποντος γιατρού,η Άννα θα πληροφορηθεί πως οι τελευταίες αιματολογικές της εξετάσεις είναι πολύ ενθαρρυντικές,γεγονός που δίνει ελπίδες πως αρχίζει να μπαίνει σε ύφεση.Ένα ελαφρύ χνούδι στα φρύδια,οι πρώτες βλεφαρίδες που αρχίζουν να βγαίνουν,το χέρι της που χαϊδεύει το κεφάλι και «αγγίζει»τα πρώτα μαλλιά είναι στην αρχή σταγόνες ελπίδας κι έπειτα ποτάμι ευτυχίας για μια γυναίκα που ξαναβρίσκει τον εαυτό της. Και κάθε φορά που κάτι αλλάζει πάνω της,ο νεαρός άνδρας είναι εκεί για να μάθει πρώτος τα καλά νέα. Σε επάλληλα πλάνα,η Άννα αφήνει τον νέο άνδρα να ψηλαφίσει τα σημεία του σώματός της που αναδύονται απ’την αρρώστια.Κι όσο κορυφώνεται αυτή η διαδικασία,τόσο μετασχηματίζεται η σχέση τους,για να γίνει τελικά ερωτική, καθώς ο νέος άνδρας χαϊδεύει το γυμνό κορμί της,που έχει αποκατασταθεί πλήρως.

Έξι μήνες μετά η Άννα,με πυκνά κοντά μαλλιά,μάτια να λάμπουν και διάθεση για ζωή θ’αναζητήσει στο Metro το νεαρό άνδρα που της έδωσε ένα κίνητρο για να παλέψει την αρρώστιά της. Κι όταν επιτέλους τον δει θα του μιλήσει πρώτη:

ΑΝΝΑ  (με χαμόγελο)    Γειά!

ΕΚΕΙΝΟΣ    Γειά!  Σ’ έχασα…Πάει καιρός  που έχω να σε δω!

ΑΝΝΑ  (με πονηρό βλέμμα)  Νομίζεις!