Σχέσεις Αποδήμων-Ελληνικής Πολιτείας ΙΧ

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Υπάρχει διάχυτη στην ομογενειακή ατμόσφαιρα η αντίληψη ότι τα τελευταία χρόνια, το εθνικό  κέντρο με  όσα έκανε, αλλά κυρίως, με όσα δεν έπραττε,  «αποδυνάμωσε» το ομογενειακό  λόμπι –δηλαδή,  για να λέμε τα πράγματα με τ΄ όνομά τους, την ελληνοαμερικανική ομάδα άσκησης πίεσης-  και πως «διέλυσε» τις ομογενειακές οργανώσεις των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής.

Πολλοί θέλουν, μάλιστα, να βλέπουν και «σκοπιμότητα» πίσω από τις ενέργειες ή τις παραλείψεις  της ελληνικής πολιτείας.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι  οι κυβερνήσεις των τελευταίων ετών, ενόψει της γενικότερης θέσης της Ελλάδος στην Ευρωπαϊκή Ένωση και των διαφόρων υποχρεώσεων που αυτή είχε αναλάβει στα διεθνή κέντρα λήψεως αποφάσεων, για την πορεία  των εθνικών θεμάτων και των προσπαθειών για επίλυσή τους,  μέσα από το διάλογο με βάση και τις Διεθνείς Συμφωνίες, προσπάθησαν να ανεξαρτοποιηθούν από τις «δογηματικές» θέσεις των ομογενών στα ζητήματα αυτά.

Από την άλλη πλευρά, αν θυμηθεί κανείς τα πολιτικά πρόσωπα που στις κυβερνήσεις αυτές είχαν αναλάβει να «εποπτεύουν» του Απόδημου Ελληνισμού, θα διαπιστώσει ότι με λίγες εξαιρέσεις, ήταν μάλλον κατώτερα των προσδοκιών της ομογένειας, όχι σε πατριωτισμό, ικανότητες ή οράματα, αλλά, πάντως  σε ύφος και διάθεση συνεννόησης και χειρισμών.

Το περίεργο δε είναι, ότι κάποιοι από αυτούς, ήταν ομογενείς οι ίδιοι ή είχαν οικογενειακές διασυνδέσεις με την ομογένεια…

Η αντίληψη ότι  η Αθήνα αποφασίζει και η ομογένεια εκτελεί, έκανε πολλή ζημιά στις σχέσεις μητροπολιτικού κέντρου και αποδημίας.  Η αδυναμία, ή αδιαφορία, ορισμένων εκ των διατελεσάντων Υφυπουργών Εξωτερικών το συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, να επικοινωνήσουν ουσιαστικά  με την ομογένεια, στέρησε και τις δύο πλευρές από τα ευεργητικά αποτελέσμα μιας αγαστής συνεργασίας.

Από την άλλη μεριά, οι ομογενείς  που ασχολούντο με τα κοινά, είχαν αποκτήσει, με τα χρόνια, μιά «εξάρτηση» από το αξίωμά τους, την οποία δεν απεχωρίζοντο ούτε όταν έφευγαν από το θώκο τους.  Έτσι, πολλές οργανώσεις  υπέφεραν από εσωτερικές κατατριβές ενώ ήταν δύσκολη εάν όχι και αδύνατη η προς τα έξω διάχυση ηγετικής δράσης και πνοής. Το γεγονός αυτό επέδρασε σε πολλές περιπτώσεις και ως  χαλαρωτικό της επιθυμίας νέων –ηλικιακά- ομογενών να ασχοληθούν με τα κοινά.  Όπου νέοι άνθρωποι πήραν τις οργανώσεις στα χέρια τους,  αυτές αναπτύχθηκαν ακόμη περισσότερο, και απόδειξη τούτου αποτελεί η αρχαιότερη ομογενειακή οργάνωση ΑΧΕΠΑ.

Όμως δεν ήταν μόνον αυτό. Η απώλεια σημαντικών ηγετικών μορφών στον ομογενειακό χώρο, όπως του αρχιεπισκόπου Ιακώβου, του εκδότη Μπάμπη Μαρκέτου, του δημιουργού  Σπύρου Σκούρα και πολλών άλλων που έχαιραν αναγνώρισης και σεβασμού στην Αθήνα, μοιραία  επέδρασε στην αγωνιστική προβολή της ομογένειας.

Μολαταύτα, οι σημερινοί  πρόεδροι των ομογενειακών οργανώσεων, συνεχίζουν να επιτελούν σημαντικό και εξαιρετικά χρήσιμο έργο έστω και εάν η Αθήνα μοιάζει να τους κρατά σε απόσταση ή η φήμη τους λόγω της καταβαράθρωσης του ΣΑΕ,  έχει κάπως θαμπώσει. Πίσω, όμως, από το γυαλί, υπάρχουν αξιόλογες προσπάθειες και έργο που επιτελούν πολλοί από τους συλλόγους, τις ενώσεις, τις οργανώσεις  και τις ομοσπονδίες. Έργο που μπορεί να μην αναδεικνύεται στην Αθήνα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει και ότι δεν αποδίδει θετικά για τον ελληνισμό αποτελέσματα.  (Για παράδειγμα, άκουσε κανείς τους αρμόδιους για τον τουρισμό υπουργούς να αναφέρονται στην πρωτοβουλία των  ομογενών εστιατόρων  της Αμερικής και του συλλόγου τους Pan Gregorian να «στρώσουν»  τα τραπέζια των καταστημάτων τους με σουπλά που έχουν ελληνικό τουριστικό  θέμα;).

Μήπως, όμως, για τη σημερινή κατάσταση δεν ευθύνονται  μόνον η γενέτειρα και οι ομογενειακοί παράγοντες των συλλόγων;  Μήπως έχουν αντικειμενικά αλλάξει οι συνθήκες και πλέον δεν ευνοούν  δράσεις  όπως πριν από πενήντα και πλέον χρόνια;  Μήπως οι νέοι ομογενείς δεν παροτρύνονται όσο θα έπρεπε από τους παλαιότερους ώστε να ασχοληθούν περισσότερο με τα κοινά;  Μήπως ευθύνεται και το γεγονός ότι το κέρδος καθορίζει σήμερα εν  πολλοίς το δέον και μάλιστα σε χώρους που θα μπορούσαν να «σπρώξουν» τα ομογενειακά καθέκαστα μπροστά;

Όποια και εάν είναι η αιτία, κατά τη γνώμη μας η άποψη πως συνειδητά  Αθήνα αποδυνάμωσε τις ομογενειακές οργάνωσεις,  δεν ευσταθεί. Ούτε είναι σωστή η διαχαιόμενη αντίληψη πως λόγω της οικονομικής συγκυρία οι ομογενείς πρέπει να είναι λιγότερο υπερήφανοι για την καταγωγή τους!