Προσοχή στο μέλλον

Προσοχή στο μέλλον

Του ΘΑΝΑΣΗ ΣΑΡΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ

Δρ. Ηλεκτρολόγου-Μηχανικού
Τελευταία υποχρεώσεις μου με φέρνουν συχνά στο κέντρο της Αθήνας.

Θεωρώ τον εαυτό μου από τους λιγοστούς προνομιούχους υπαλλήλους που μένουν κοντά στο χώρο εργασίας τους. Αν το Google Maps είναι σωστό -έχει και αυτό τα τρωτά του σημεία και μάλιστα στις ΗΠΑ μηνύθηκε πριν 2 χρόνια για λάθος πληροφορίες που έδωσε- η ακριβής απόσταση είναι 2,2 χιλιόμετρα.

Καταλαβαίνετε -πιστεύω- πώς αισθάνομαι κάθε φορά που πρέπει να πάω με το αυτοκίνητό μου στο πλησιέστερο σταθμό του μετρό· να κάνω μερικούς γύρους μέχρι να βρω να παρκάρω· να περπατήσω εκατοντάδες μέτρα· να κατέβω τις σκάλες του μετρό· να χτυπήσω το εισιτήριο· να κατέβω μερικά σκαλιά ακόμη· να σταθώ στην αποβάθρα μέχρι να έρθει ο επόμενος συρμός και να τρέξω να καθίσω ανάποδα στην αγαπημένη μου θέση.

Πάντα κάθομαι ανάποδα ώστε, όταν σταματάει απότομα ο συρμός, να μην κινδυνεύω να εκτοξευτώ βίαια προς τον απέναντι επιβάτη. Οι συρμοί ξεκινούν πάντα μαλακά αλλά για κάποιο λόγο σταματούν απότομα. Οι δυνάμεις της αδράνειας είναι επικίνδυνες όταν δεν είσαι “on alert”.

Αν έχετε παρατηρήσει, οι περισσότεροι επιβάτες σηκώνονται πριν σταματήσει ο συρμός. Το αποτέλεσμα είναι να κινδυνεύουν να χάσουν την ισορροπία τους και να στοιβαχθούν στο πάτωμα… Τα μεγάφωνα επαναλαμβάνουν το βρετανικό “Mind the gap” αλλά θα ήταν εξίσου φρόνιμο να συμβουλεύουν τον κόσμο να σηκώνεται μόνο αφότου σταματήσει τελείως ο συρμός.

Μία στάση πριν το Σύνταγμα, στις μέρες της “Αντεπίθεσης” του λαού, με ταχύτητα πλειστηριαστή, ανακοινώνεται ξαφνικά ότι ο κεντρικός σταθμός είναι κλειστός. Πετάγεσαι σαν ελατήριο να κατέβεις. Πάλι δεν ενημερώθηκε ο κόσμος έγκαιρα, με αποτέλεσμα να πέφτει ο ένας πάνω στον άλλο.

Φτάνεις στις κυλιόμενες σκάλες του μετρό όπου “πρέπει” να κάθεσαι δεξιά, για να κάνεις χώρο για τους βιαστικούς. Η ουρά όλο και μεγαλώνει αφού η μισή σκάλα μένει άδεια! Έτσι μειώνεται και ο όγκος των ατόμων που μεταφέρει. Σημειωτέον ότι, δεν υπάρχει σχετική οδηγία αλλά, εντούτοις, εφαρμόζεται!

Κατάκοπος πλησιάζεις στο πεδίο μάχης. Καπνογόνα, κακό, τρέχεις να την γλυτώσεις… Τελειώνεις τις δουλειές σου και μετά αρχίζει να ξεδιπλώνεται η αντίστροφη διαδικασία. Στο Σύνταγμα, ρωτάς τους αστυνομικούς των ΜΑΤ αν λειτουργεί το μετρό. Ακούς έκπληκτος το αμίμητο:“δεν έχουμε εικόνα τι γίνεται εκεί κάτω, ρωτήστε κάποιον υπάλληλο του μετρό, δεν είμαστε αρμόδιοι…” Σιγή ασυρμάτου, σκέφτεσαι, και τους δικαιολογείς!

Κατεβαίνεις λοιπόν τις σκάλες μόνο και μόνο για να τις ξανανέβεις -δεν πειράζει καλή και η γυμναστική- και περπατάς μέχρι τον επόμενο σταθμό… Είναι η τιμωρία σου.

Η τρόικα δίνει οδηγίες, όπως δίνουν οι υπεύθυνοι στο μετρό και οι αστυνομικοί διευθυντές. Οι οδηγίες είναι συχνά λάθος. Παρόλ’ αυτά επιμένουν να τις εφαρμόζουν αν και μη αποτελεσματικές.

Παλιότερα ήταν συνήθεια -σήμερα, ευτυχώς, έχει απαγορευτεί- να κόβουν τις ουρές των σκύλων. Αυτό το έκαναν μία κι έξω. Σήμερα επιμένουν να κόβουν την ουρά του λαού πόντο-πόντο παρατείνοντας έτσι τον πόνο του. Ως πότε θα συνεχιστεί αυτό, 1, 5, 10 χρόνια, κανείς δεν ξέρει.

Οι ξένοι κάνουν καλά τις δουλειές τους και κοιτάνε τα συμφέροντά τους. Εμείς πρέπει να συμμαζευτούμε. Λαμπρά παραδείγματα, όπως της Ελληνικής Πρωτοβουλίας Τεχνολογικών Σχηματισμών  (http://www.corallia.org/) μας υποδεικνύουν την μελλοντική μας πορεία. Αυτή πρέπει να ακολουθήσουμε με αυτοπεποίθηση και δυναμισμό!