Κβαντομηχανική

Κβαντομηχανική

Του ΘΑΝΑΣΗ ΣΑΡΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ

Δρ. Ηλεκτρολόγου-Μηχανικού

Όλοι το λένε, τα φοιτητικά είναι τα καλύτερα χρόνια… Υπερθεματίζουμε! Όταν μάλιστα συμπίπτουν και με τα πρώτα “ήντα”, το λέει και ο Ζαμπέτας, το μείγμα είναι εκρηκτικό!

Τι τα θες τόσα πτυχία; Αναγνωρίζεται το ΜΒΑ από ιδιωτικό πανεπιστήμιο; Έχεις κουράγιο για τέτοια πράγματα ακόμη; Πόσα είναι τα δίδακτρα; Έχεις τόσα χρήματα και δεν το ξέραμε; Αυτά και άλλα “ενθαρρυντικά” μα συνάμα περιπαιχτικά λόγια έχουμε ακούσει τους τελευταίους μήνες από συναδέλφους, φίλους και μη.

Πτοηθήκαμε; Ποτέ! Το μετανιώσαμε; Ποτέ! Θα το ξαναεπιχειρούσαμε; Βεβαίως!

Άποψή μας είναι ότι η γνώση δεν έχει όριο ηλικίας. Και στα πενήντα του και στα εξήντα του και στα ογδόντα του ο καθένας μας πρέπει να έχει δικαίωμα στην μάθηση. Εξ ου και ο όρος “δια βίου μάθηση”.

Στην Ελλάδα βέβαια το έχουμε πάρει στραβά το πράγμα: Το “διά βίου μάθηση” το έχουμε ταυτίσει με το “αιώνιος φοιτητής”! Στο Φυσικό τμήμα του Πανεπιστημίου Αθηνών, μαθαίνω ότι, δεν είναι λίγοι εκείνοι που αποφοιτούν στο 9ο, 10ο, ακόμη και 13ο έτος!

Ρώτησα τρεις φοιτητές μια μέρα γιατί συμβαίνει αυτό και η απάντηση ήταν: Κβαντομηχανική! Ναι, Κβαντομηχανική! Παιδιά, τους είπα, δώστε μου το όνομα του καθηγητή σας, να τον ρωτήσω γιατί σας “κόβει”. Μόνο που δεν έσκυψαν να μου φιλήσουν τα πόδια. Όχι γιατί θα μεσολαβούσα αλλά αντίθετα για να μην του τηλεφωνήσω!

Στην πορεία, βέβαια, μου ανοίχτηκαν και είπαν ότι δεν έφταιγε μόνο ο κύριος Λ. που τους κρατούσε δέσμιους αλλά και άλλα χίλια μύρια, όπως οι συχνές απεργίες, οι καταλήψεις, οι συνδικαλιστές και τα ιδιαίτερα που έκαναν… (Αρκετά άρμεξαν τους δικούς τους, πόσο θα αντέξουν και αυτοί οι έρμοι;)

Έξι μαθήματα μου έμειναν αναλογίστηκα… Πώς περνά ο καιρός… Μα ποιος καιρός; Δεν ήτανε δα και αιώνες. Σεπτέμβρη του ‘11 ξεκινήσαμε και τον ερχόμενο Αύγουστο τελειώνουμε. Ακριβώς στην ώρα μας. Σαν τα δρομολόγια του μετρό!  Όταν λειτουργεί.

Μα καλά δεν είχαμε απεργίες; Ούτε καταλήψεις; Ούτε επεισόδια; Ναι, όλα τα είχαμε. Όμως δεν χάσαμε ούτε μία μέρα μάθημα! Ακούγεται παράξενο αλλά είναι πέρα για πέρα αληθινό! Επιτέλους υπάρχει κάτι στην Ελλάδα που αρχίζει στην ώρα του και τελειώνει στην ώρα του. Πόσο παρήγορο…

Αν υπολογίσεις το κόστος και τις χαμένες εργατοώρες από καταλήψεις, απεργίες, επεισόδια και όλα τα συναφή που ευδοκιμούν στα ΑΕΙ θα βρεις κάποιες λύσεις για το οικονομικό πρόβλημα της χώρας, χωρίς τρομακτικές συμπτύξεις και καταργήσεις σχολών. Ακούγεται υπερβολή; Όχι δεν είναι. Όλα όσα τεκταίνονται στον χώρο της “δωρεάν” παιδείας αποτελούν μία αλληλουχία διαδικασιών και καταστάσεων που μόνο χάος προκαλούν.

Οι φοιτητές πρέπει να έχουν κύριο μέλημά τους να πάρουν το πτυχίο τους τάχιστα, ώστε να μην επιβαρύνουν την οικογένειά τους, και κατόπιν να μπουν στην παραγωγική διαδικασία. Τα πιστεύω τους και δικαιώματά τους δεν περικόπτονται όταν αποφοιτούν στην ώρα τους σε καμμία περίπτωση.

Η εισαγωγή στο πανεπιστήμιο έχει γίνει για την ελληνική οικογένεια αυτοσκοπός. Τα πάντα σβήνονται και συγχωρούνται “τώρα που πέρασε το παιδί μας στην σχολή που επιθυμούσε…” Δεν λογαριάζει κανείς πότε θα πάρει το πτυχίο του. Δεν τολμά καν να θέσει συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα.

Τα πράγματα έχουν σφίξει.  Δεν αρκεί να πάρεις το πτυχίο αλλά χρειάζεσαι και καλό βαθμό, ακόμη και σε ένα μάθημα στρυφνό σαν την Κβαντομηχανική… Πάντως, οι κύριοι Λ. πρέπει να πάνε σπίτια τους.

Όσο για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, έγινε ένα σημαντικότατο βήμα με την αναγνώριση των εργασιακών δικαιωμάτων των αποφοίτων τους. Όχι όλων, αλλά αυτών που πληρούσαν αυστηρά κριτήρια. Η είδηση πέρασε ξώφαλτσα αλλά είναι πολύ σημαντική. Αυτό που χρειάζεται τώρα είναι να γίνει και η σχετική τροποποίηση του Συντάγματος ώστε, επιτέλους, αυτά τα πτυχία που χορηγούνται από ξενόγλωσσα πανεπιστήμια και αναγνωρίζονται παντού να αναγνωρίζονται πλήρως και στην Ελλάδα, χωρίς παραπομπές και αστερίσκους.