Τους χάζευα όσο έπαιζαν στον τελικό Junior του Australian Open, με θαυμασμό και αληθινή συγκίνηση. Στις κερκίδες κυμάτιζαν ελληνικές σημαίες και όλα τα διεθνή ΜΜΕ έκαναν αφιερώματα σε αυτόν τον “ασυνήθιστο αγώνα”. Την ημέρα που γιόρταζε η Αυστραλία την εθνική της γιορτή -Australian day- ο πρώτος τελικός του τένις, πριν από αυτούς των Γυναικών και των Αντρών, είχε χρώμα ελληνικό. Οι δύο φιναλίστ που ίδρωναν στο τερέν ήταν δύο παιδικοί φίλοι. Δύο παλικάρια, σαν αγάλματα από κρυφό καλούπι του Φειδία, ο Νίκος Κύργιος και ο Θανάσης Κοκκινάκης, παιδιά Ελλήνων μεταναστών.

Αυστραλοί στην υπηκοότητα, με ελληνική φλέβα που δεν ξεχνούν πάντα να αναφέρουν την αγάπη τους για την Ελλάδα. Ο αγώνας των δύο φίλων, λοιπόν, είχε προκαλέσει χιλιάδες αναφορές στο(παγκόσμιο) διαδίκτυο. Και εγώ, όχι μόνο από αίσθηση ευθύνης αλλά και με μέγιστη επιθυμία, με το που έληξε ο αγώνας, βρέθηκα έξω από τις εκπληκτικές εγκαταστάσεις του γηπέδου στη Μελβούρνη. Άλλωστε, ως ανταποκριτής της ΕΡΤ, θεώρησα πως ήταν αυτονότητη υποχρέωση να σπεύσω.

Σε μια στιγμή, μάλιστα, που το όνομα της Ελλάδας συνοδεύεται με τα χειρότερα σχόλια, ε, ο αγώνας αυτών των παιδιών ήταν σαν να έσκαγε ανεπάντεχα ένα διεθνές ουράνιο τόξο με αποχρώσεις ελληνικές. Τελικά, παρά τις αντιρρήσεις της αστυνομίας και των σεκιουριτάδων που ζητούσαν ειδικές διαπιστεύσεις, καταφέραμε να πλησιάσουμε και να μιλήσουμε με τον Νίκο Κύργιο, τον νικητή και Νο1 πλέον στην παγκόσμια κατάταξη στη κατηγορία Junior, τον αδερφό του αλλά και τον πατέρα του, τον Γιώργο Κύργιο, που έφυγε από την Ελλάδα πριν από 48 χρόνια!

Ο Νίκος μας είπε πως τόσο ο ίδιος όσο και ο συμπαίκτης του ο Θανάσης αισθάνονται διαρκώς πως αγωνίζονται για “δύο σημαίες”. Ο περήφανος πατέρας αντιμετώπιζε με σεμνότητα την επιτυχία του γιου του, αλλά δεν έκρυβε τη χαρά του πως επιτέλους οι συγχωριανοί του στην Ήπειρο θα μάθαιναν μέσω της Ελληνικής Δημόσιας Ραδιοτηλεόρασης, ένα καλό νέο. «Να νιώσουν κι αυτοί περήφανοι για τον δικό τους άνθρωπο», μου έλεγε. Να καταλάβουν πως οι Έλληνες μπορούν να τα καταφέρουν. Να βλέπουν τον Νίκο στις πρώτες σελίδες χιλιάδων ΜΜΕ σε όλο τον πλανήτη και να λένε είναι και αυτός Έλληνας! «Ελλάδα σου προσφέρω τον γιο μου», μας είπε συγκινημένος…

Eδώ στην Αυστραλία, αλλά και όπου υπάρχει έντονο ομογενειακό στοιχείο στον κόσμο, η αγωνία των ανθρώπων που ξενιτεύτηκαν τα άγρια χρόνια του ΄50 και του’60 είναι να διατηρήσουν στα παιδιά τους την επαφή με τη ρίζα, την αγάπη για τη γενέτειρα. Οι μετανάστες σταμάτησαν να έρχονται εδώ από τα μέσα της δεκαετίας του ’70, όταν ολοκληρώθηκε η συμφωνία ανάμεσα στα δύο κράτη. 30 χρόνια τώρα, νέο ελληνικό αίμα δεν υπήρξε. Οι οργανωμένες κοινότητες των Ελλήνων ανέλαβαν να συντηρήσουν τη γλώσσα, την κουλτούρα, τις παραδόσεις. Πόσο εύκολο είναι όμως; Τώρα, με την κρίση να έχει οδηγήσει αρκετούς νέους Έλληνες ή Ελληνοαυστραλούς στην Αυστραλία για αναζήτηση καλύτερης τύχης, η ελπίδα αναπτερώθηκε.

Κοιτάζω τον πατέρα. – «47 χρόνια είναι που έφυγα…» – «Ξαναγύρισες, έστω επίσκεψη;» –  Όχι παιδί μου, δούλευα. Τα παιδιά μου να πάνε, γίνονται αγώνες στην Ελλάδα; Να τους στείλω, αυτό θέλω….» Στο πρόσωπό του είναι αποτυπωμένα τα χρόνια της σκληρής δουλειάς και αυτή η εικόνα μιας χαρμολύπης που συναντώ συχνά σε πρόσωπα Ελλήνων ομογενών. «Καλά είναι εδώ, μας αγάπησε η Αυστραλία, την αγαπήσαμε κι εμείς. Αλλά…». Νοσταλγία, και πόνος μιας ζωής που μοιράστηκε σε δύο βάρκες. Και τώρα, η ελπίδα πως δεν θα «σβήσει» η ανάμνηση της φαμίλιας εκεί στο χωριό. «Ελλάδα, σου προσφέρω τον γιo μου…»

*Ο Αλέκος Μάρκελλος γεννήθηκε στο Σίδνεϊ της Αυστραλίας και… μετανάστευσε στην Ελλάδα δύο μηνών. Μεγάλωσε στην Κόρινθο, ήρθε το 87 φοιτητής στην Αθήνα και ξεκίνησε να εργάζεται ως δημοσιογράφος αρχικά στον Αθήνα 984 και στη συνέχεια εργάστηκε τα τελευταία 26 χρόνια με πολλά ηλεκτρονικά και έντυπα Μέσα Ενημέρωσης, ελληνικά και διεθνή. Επέστρεψε μόνιμα στην Αυστραλία το 2010 και είναι στους Αντίποδες ανταποκριτής της ΕΡΤ, ενώ συνεργάζεται  και με την αυστραλιανή δημόσια ραδιοτηλεόραση SBS.