Σχέσεις αποδήμων-Ελληνικής Πολιτείας II

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Θα ξεκινήσουμε το δεύτερο μέρος της σειράς “Σχέσεις αποδήμων-Ελληνικής Πολιτείας” από την παρατήρηση του συνομιλητή μας ομογενή, που βρέθηκε στην Αθήνα αυτές τις μέρες, όπως την παραθέσαμε στο χθεσινό πρώτο άρθρο μας.

Μας είπε: “Αναλογικά με το πλήθος της εθνικής μειονότητας που αντιπροσωπεύουμε στις ΗΠΑ, αλλά και το χρόνο εγκατάστασής μας στην νέα Γη, έχουμε επιτύχει τα μεγαλύτερα και σημαντικότερα επιτεύγματα σε όλους τους τομείς και σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής από κάθε άλλη εθνική μειονότητα. Στην Ελλάδα, όμως, μάλλον αδιαφορούν γι αυτό, εάν δεν μας υποβλέπουν κιόλας…».

Θα μείνουμε, σήμερα, στο πρώτο σκέλος της παρατήρησης. Το δεύτερο σκέλος που αφορά στην κριτική “…Στην Ελλάδα, όμως, μάλλον αδιαφορούν γι αυτό, εάν δεν μας υποβλέπουν κιόλας”, θα το αναλύσουμε σε αυριανό μας σημείωμα.

Παρένθεση: Θα ακολουθήσουν και άλλα άρθρα γιατί το θέμα που ανοίγουμε είναι πραγματικά πολύ μεγάλο. Ευχαρίστως θα δημοσιεύσουμε απόψεις, γνώμες και σχόλια αναγνωστών μας  ή και θεσμικών παραγόντων, Ελλήνων και Ομογενών, πάνω στο ζήτημα αυτό.

Στην ουσία. Πόση αλήθεια κρύβουν τα λόγια του συνομιλητή μας! Πράγματι, η ελληνο-αμερικανοί έχουν προοδεύσει σε όλους τους τομείς. Όσοι αναγνώστες της ΡΗΡ παρακολούθησαν την ημερήσια παρουσίαση του Βιβλίου του Μπάμπη Μαρκέτου “Οι Ελληνοαμερικανοί” έχουν  ήδη μία καλή εντύπωση της αλματώδους προόδου που έχουν επιτύχει σε όλους τους τομείς της δημόσιας ζωής των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής. Άλλωστε η νωπή, ακόμη, υποψηφιότητα του Τζον Κατσιματίδη για την δημαρχιακό θώκο της Νέας Υόρκης, την πρόοδο αυτή έρχεται να επισφραγίσει.

Το έχουμε ξαναγράψει. Η ανέλιξη της ελληνικής ομογένειας καθόλου δεν σημαίνει ότι όλοι οι ομογενείς στην Αμερική είναι πλούσιοι. Το αντίθετο. Πολλοί είναι απλώς ευκατάστατοι, με την καλή δουλειά, στο γραφείο, στο πανεπιστήμιο, στην τράπεζα, σε κάποια μεγάλη εταιρεία, σε κάποιο νοσοκομείο κλπ. Έχουν το καλό σπίτι (πολλοί μετακινούνται σε αναβαθμισμένες περιοχές κατοικιών) και το γερό αυτοκίνητο.  Ορισμένοι από αυτούς έχουν δικές τους επιχειρήσεις και διατηρούν και ένα μικρό ή μεγαλύτερο κομπόδεμα σε κάποια Τράπεζα.

Οι περισσότεροι ομογενείς, απλώς ζουν μια μέτρια ζωή, φέρνοντας βόλτα τα έξοδα με τα έσοδα δουλεύοντας δύο και τρία μέλη της οικογένειας. Αυτοί δεν έχουν καταθέσεις. Σπουδάζουν τα παιδιά με δάνεια. Εργάζονται σε κάποιο εργοστάσιο, σε κάποιο εμπορικό κατάστημα ή έχουν μικρές δικές τους “bussiness” , ένα μαγαζί, μία βιοτεχνία, ένα ιατρείο.

Βεβαίως υπάρχουν και οι πλούσιοι ομογενείς. Και οι πολύ πλούσιοι. Και οι πολυεκατομμυριούχοι. Πόσοι είναι αυτοί; Για τα αριθμητικά δεδομένα της κοινότητας, πολλοί. Δεν υπάρχουν, ωστόσο συγκεκριμένα νούμερα.

Πρόσφατα ο Υφυπουργός Εξωτερικών Κων. Τσιάρας ζήτησε από τις ελληνικές προξενικές αρχές της Ιταλίας να του εγχειρήσουν κατάλογο με μεγάλες ομογενειακές επιχειρήσεις της πέραν του Ιονίου, γείτονος.  Εάν υπάρξει ανταπόκριση και εάν αυτό γενικευθεί ίσως φθάσουμε σε σημείο να σχηματίσουμε κάποτε αξιόπιστο κατάλογο της ομογένειας.

Έως τα τότε, όσοι ασχολούνται με τους ομογενειακούς αριθμούς μάλλον κινούνται στην σφαίρα του επιθυμητού και όχι του πραγματικού.

Όπως και να έχει, το βέβαιο είναι ότι η Ομογένεια και στην Αμερική, και στην Αυστραλία και στην Γερμανία και παντού, έχει προοδεύσει. Διαθέτει σήμερα στο έμψυχο δυναμικό της αξιόλογους καθηγητές όλων των βαθμίδων Μέσης και ΑΕΙ και όλων των ειδικοτήτων, Ιατρούς έμπειρους και ικανούς και ορισμένους εξ αυτών με ιδιαίτερη προσφορά στην παγκόσμια κοινότητα. Διαθέτει Αρχιτέκτονες, Μηχανικούς, Δικηγόρους, Οικονομολόγους, Δικαστές, Ηθοποιούς και Καλλιτέχνες υψηλών προδιαγραφών. Διαθέτει ενεργά στελέxη πρώτης γραμμής σε ιδρύματα όπως είναι η ΝΑΣΑ, Το MIT, η Ford, σε κυβερνήσεις και σε διεθνείς οργανισμούς.

Εδώ μπαίνει “δήθεν αθώα” το ερώτημα ή η απορία: Και καλά, με τέτοια επιτυχία, με τόσα ικανά στελέχη σε παγκόσμιο επίπεδο, που είναι η ισχύς της ομογένειας;  Έχει αλλάξει την αμερικανική πολιτική στα εθνικά μας θέματα; Πού είναι η βοήθεια τούτη τη δύσκολη ώρα;

Πολλά είναι τα ερωτήματα που μπορούν να γίνουν. Το ίδιο και οι απαντήσεις που μπορούν να δοθούν.  Προέχει να επισημάνουμε πως η ομογένεια, εκτός από τα πλεονεκτήματα του ελληνικού DNA, κουβαλάει και τα ελαττώματα. Δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς. Βέβαια, το ότι βρέθηκε και εντάχθηκε μέσα σε σωστά οργανωμένες κοινωνίες, βοήθησε αρκετά ώστε να επαυξηθούν τα πρώτα και να ελαχιστοποιηθούν τα δεύτερα.

Μία παράμετρος που δεν έχει αδρανοποιηθεί στην ομογένεια, τουλάχιστον όχι στον βαθμό που θα έπρεπε, είναι η αδυναμία να στηρίξει ο ένας ομογενής τον άλλο… Εννοώ συλλογικά και γενικά, και όχι σε μεμονωμένες περιπτώσεις. Θα αναφέρω ένα παράδειγμα από τα νεανικά μου χρόνια.

Σπούδαζα στο IDC, στο Μπρούκλυν. Χρειαζόμουνα ένα ειδικού τύπου διαβήτη (με προέκταση). Κοντά στο κολέγιο υπήρχε ένα μέγαλο κατάστημα που πουλούσε παρεμφερή ύλη. Ήταν εβραϊκής ιδιοκτησίας. Μπήκα μέσα. Ζήτησα από τον ιδιοκτήτη (;) τι ακριβώς χρειαζόμουνα. Μου λέει: Δεν το έχω. Θα σου πω, όμως, που να πάς να βρεις ακριβώς ό,τι χρειάζεσαι.

Μου έγραψε σε ένα χαρτί τη διεύθυνση και το τηλέφωνο. Πήγα. Βρίσκονταν στην άλλη πλευρά, ταξίδι ολόκληρο, στο Μανχάτταν!  Όταν έφτασα έξω από το κατάστημα με εντυπωσίασε το γεγονός ότι επρόκειτο για ένα άλλο μαγαζί, επίσης εβραϊκής ιδιοκτησίας! Ο ένας Εβραίος με έστειλε σε έναν άλλο Εβραίο!

Ακούστε, τώρα και τη συνέχεια. Σε ελληνικό κατάστημα, στην Αστόρια της Νέας Υόρκης. Μπαίνει ο πελάτης και ζητάει μία συγκεκριμένη κασέττα του Καζαντζίδη. (Τότε δεν υπήρχαν ακόμη τα CD’s).

-Δεν την έχω πατριώτη.

-Ξέρετε που μπορώ να την βρώ; ρωτάει.

-Αν δεν την έχω εγώ, κανείς δεν την έχει!..

Τώρα μικρή σημασία έχει ότι ο πελάτης την βρήκε τελικά την κασέττα στο …απέναντι ελληνικό μαγαζί!..

“Εάν εμείς οι Έλληνες υποστηρίζαμε ο ένας τον άλλο, εάν βοηθούσαμε τους πατριώτες ψωνίζοντας από ελληνικά μαγαζιά και εάν δεν πηγαίναμε να ανοίξουμε το ίδιο μαγαζί δίπλα ή απέναντι από το μαγαζί του συμπατριώτη, τότε θα είχαμε όλη την οικονομία της Αμερικής στα δικά μας χέρια”, μας έλεγε γνωστός ομογενής επιχειρηματίας από την Νέα Υόρκη.

Υπάρχουν πολλά παραδείγματα. Θα αναφέρω ένα ακόμη, το θεωρώ κλασσικό: Όταν έβαλε υποψηφιότητα το 1988 για Πρόεδρος της Αμερικής ο “δικός μας” Μάικ Δουκάκης, ο Μακαριστός αρχιεπίσκοπος Ιάκωβος δεν τον στήριξε γιατί ήταν…Δημοκρατικός ενώ ο ίδιος ήταν φίλος του πατέρα Μπους! Δεν ξέρω εάν οι ελληνοαμερικανικές ψήφοι θα ήταν αρκετές για να αναδείξουν Πρόεδρο τον Δουκάκη, ξέρω όμως, ότι δεν τον ψήφισαν οι μισοί ομογενείς αγνοώντας το γεγονός ότι ήταν ελληνικής καταγωγής!

Να, λοιπόν, πεδίον δόξης λαμπρό. Να ξεπεράσουμε τον εαυτό μας υποστηρίζοντας τους συνέλληνες! Και τους φιλέλληνες! Μόνον έτσι θα ισχυροποιήσουμε ακόμη περισσότερο την ισχύ και την επιρροή μας. Γιατί και ισχυροί είμαστε και επιρροή διαθέτουμε.

Άλλωστε πάντα στους Ελληνισμούς του εξωτερικού στηρίχθηκε το έθνος μας. “Γιατί αυτοί οι ελληνισμοί, πρωτοστάτησαν στα εθνικά κινήματα. Αυτοί βοήθησαν τους προοδευτικούς στην Ελλάδα. Αυτοί έδωσαν για την εκκλησία, για τα σχολεία, για την ιδιωτική φιλανθρωπία. Και αυτοί, ελεύθεροι καθώς ήταν, εξέθρεψαν μεγάλες πνευματικές μορφές και μεγάλους φιλέλληνες που με το φως τους και την ανωτερότητά τους κράτησαν αναμμένη πάντοτε την πνευματική λαμπάδα του Ελληνικού έθνους”. (Η Ελλάς στο Σταυροδρόμι-1942, Μπάμπης Μαρκέτος).

Και υπήρξαν παντού στο εξωτερικό τέτοιες ελληνικές μορφές, στη Ρωσία, στη Ρουμανία, στην Ιταλία, στην Αίγυπτο και έπειτα στις Ηνωμένες Πολιτείας Αμερικής, στον Καναδά, στη Γαλλία, παντού!

Αλλά για αυτά θα μιλήσουμε αύριο.