Παίζοντας τάβλι με τον Μεγαλέξανδρο…

ΣΑΤΙΡΙΖΟΝΤΑΣ

Γράφει ο Χρήστος Μαλασπίνας

Τελικά, ακόμη και στον παράδεισο η μοναξιά είναι ανυπόφορη! Κάπως έτσι η Εύα και ο Αδάμ αποφάσισαν να την κάνουν… Το σκεφτόμουνα αυτό καθισμένος ολομόναχος σε μια γωνιά του παραδείσου, Σάββατο απόγευμα, ψάχνοντας να βρω τρόπο να σκοτώσω την ώρα μου.

Κι ενώ αυτά σκεφτόνουμε, νά σου ο Μεγαλέξανδρος μπροστά μου! Τά ΄χασα!

-Πατριώτη, του λέω…

Με κοιτάζει με τα μεγάλα του γαλανά μάτια γεμάτα από ευχαρίστηση.

-Έλληνας είσαι; Μου λέει.

-Ναι, του αποκρίνομαι.

-Ξέρεις πόσο καιρό έχω να δώ πραγματικό Έλληνα; Με ρωτάει. Και πριν προλάβω να πω κάτι μου λέει:

-Τάβλι παίζεις;

-Αν παίζω λέει… Ξέρεις κανένα Έλληνα που να μην παίζει τάβλι;

-Έλα, έλα να παίξουμε. Πόρτες, με τις πόρτες ν΄ αρχίσουμε. Μου θυμίζουν εκείνες τις μεγάλες που περνούσα εγώ όταν κατακτούσα τον κόσμο…

-Ε, είχες και συ, μεγάλε, τα βίτσια σου…

-Όχι, βίτσια. Εγώ πήγαινα στον κόσμο τον πολιτισμό, τους έχτιζα πόλεις, τους μάθαινα ιστορία…

-Τάβλι τους μάθαινες μεγάλε; Τον αποπήρα εγώ…

Χαμογέλασε, κούνησε τα ζάρια στο δεξί του χέρι και τα έριξε…. Εξάρες! φώναξε με χαρά μικρού παιδιού.

-Μεγάλε, κοίτα, εδώ θα παίξουμε στα ίσια. Άσε τα θαύματα που σού μαθε ο Απόστολος Παύλος…

-Ποιός είναι αυτός;

-Δεν ξέρεις τον Απόστολο Παύλο;

-Έπρεπε; Δεν μου τον είχε συστήσει ο δάσκαλός μου ο Αριστοτέλης…

-Είσαι βέβαιος ;

-Ούτε τον Απόστολο ξέρω ούτε τον Παύλο, γιατί κακό είναι;

-Κακό δεν είναι, αλλά, εκεί κάτω οι Σκοπιανοί λένε ότι πήγες μια νύχτα στο όνειρό του και του είπες ότι τα Σκόπια είναι το σπίτι σου και κάτι του ψέλισες για την Αγία Γραφή και τα τοιαύτα..

-Δε μπορεί, έχεις πυρετό, εσύ παραμιλάς… Πότε έζησε αυτός;  Ήτανε Έλληνας Μακεδόνας;

-Πρέπει να έζησε εκεί γύρω στο 65 μ.Χ, ήτανε Ιουδαίος, αν θυμάμαι καλά…
-Αριθμητική ξέρεις;

-Ε, κάτι λίγο…

-Και γω σου λέω ότι δεν ξέρεις τι λες.  Εγώ βρε πέθανα στην Βαβυλώνα, στο παλάτι του Ναβουχοδονόσορα Β’ στις 10 Ιουνίου του 323 π.Χ., σε ηλικία ακριβώς 32 ετών και 11 μηνών. Που να γνώριζα τον Απόστολο τον, πώς τον είπαμε, α ναι, Παύλο; Και μου λές ότι έζησε το 65 μ.Χ. Και έπειτα ποιός είναι αυτό ο μ. Χ; Όπως μ΄έμαθε ο Αριστοτέλης ο άγνωστος Χ;

-Όχι, ο άγνωστος Χ είναι στα μαθηματικά. ο Χ είναι ο Χριστός…

-Ούτε αυτόν τον πρόλαβα, αλλά σαν κάπου να τον πήρε το μάτι μου εδώ γύρω…

-Ας είναι Αλέκο…

-Ορίστε;;;

-Τι ορίστε…

-Είπες Αλέκο;

-Ναι,

-Πιος είναι πάλι αυτός;

-Εσύ.

-Εγώ; Εμένα με λένε Αλέξανδρο από τότε που γεννήθηκα μέχρι και που πέθανα.

-Ναι, αλλά εμείς οι νεοέλληνες τον Αλέξανδρο τον φωνάζουμε Αλέκο…

-Εσείς οι νεοΈλληνες χρειάζεσθαι βουρδουλιές για να ισιώσετε… Πώς τους είπες αυτούς τους …Σκοτεινούς;

-Όχι, Σκοπιανούς…

-Α, και τι λένε αυτοί;

-Ότι είσαι δικός τους…

-Ε, σαν με θέλουν, ας με έχουν. Τόσοι και τόσοι λαοί με είχαν για Θεό τους, ας με έχουν και αυτοί.

-Ναι, μα τούτοι λένε ότι είσαι δικός τους, Σκοπιανός! Ότι δεν είσαι Έλληνας!

-Σκοπιανό είναι το μάτι τους, έτσι να τους πεις. Άντε άσε τώρα την ψιλοκουβέντα γιατί ρίχνω πάλι τα ζάρια… Εξάρες!..

-Δεν σου είπα να κόψεις τα θαύματα κυρ-Αλέξανδρε;

-‘Ενα θαύμα μόνο θα κάνω στη ζωή μου και αυτό θα είναι να σου ρίξω σφαλιάρα!  Ε, άρπα την!..

Με τη σφαλιάρα, ξύπνησα!