Η κόρη του φιλοσόφου τραγουδάει το Παρίσι

Δεν είναι καθόλου τυχαίο που η κόρη του φιλοσόφου, οικονομολόγου και ψυχαναλυτή Κορνήλιου Καστοριάδη, Κυβέλη, ασχολήθηκε με το τραγούδι. Ο πατέρας της, ένας από τους σημαντικότερους διανοουμένους του 20ού αιώνα, ο οποίος έζησε στη Γαλλία –έφυγε από την Ελλάδα μετά τα Δεκεμβριανά, με το θρυλικό πλοίο «Ματαρόα», το οποίο μετέφερε την πνευματική ελίτ της Ελλάδας εκτός συνόρων–, είχε μεγάλη αγάπη για τη μουσική.

Η μικρή Κυβέλη είχε ζήσει πολλές μουσικές βραδιές στο πατρικό σπίτι στο Παρίσι με τον πατέρα της στο πιάνο και τη μητέρα της να τραγουδά, ερεθίσματα που αποδείχθηκαν καθοριστικά για τη μετέπειτα πορεία της. Σε ηλικία 15 ετών ξεκίνησε κλασικές σπουδές στο Παρίσι και σήμερα ασχολείται επαγγελματικά με το τραγούδι αλλά και το θέατρο συμμετέχοντας στην καλλιτεχνική σκηνή της Γαλλίας, όπου ζει μόνιμα. Ψυχικά, ωστόσο, νιώθει ότι μοιράζεται μεταξύ Γαλλίας και Ελλάδας, όπου έκανε Χριστούγεννα εφέτος… τραγουδώντας. Στο Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων ερμήνευσε γαλλικά τραγούδια μετά… σχολιασμού, «διότι το γαλλικό τραγούδι πρώτα απ’ όλα είναι ποίηση».

Γεννήθηκα…
Στο Παρίσι πριν από 32 χρόνια, όπου και ζω μόνιμα, αν και έρχομαι αρκετές φορές τον χρόνο στην Ελλάδα. Συναισθηματικά νιώθω περισσότερο Ελληνίδα παρά Γαλλίδα, αλλά ο τρόπος που έχω μεγαλώσει και ζήσει είναι, θα έλεγα, γαλλικός.

Αγάπησα…
Τη μουσική από πολύ μικρή, από οκτώ χρόνων. Στα 15 μου ξεκίνησα κλασικές σπουδές πιάνου και τραγουδιού. Σήμερα τραγουδάω περισσότερο τζαζ και γαλλικό τραγούδι και πάντα συνεχίζω να μαθαίνω. Το τραγούδι είναι μια σπουδή που δεν τελειώνει ποτέ. Είναι κάτι που κρατάει για όλη σου τη ζωή.

Μεγάλωσα…
Στο κέντρο του Παρισιού. Η μουσική είναι πάντα άμεσα συνδεδεμένη με τις παιδικές μου μνήμες. Ο πατέρας μου, Κορνήλιος Καστοριάδης, όταν ήταν μικρός, ήθελε να γίνει συνθέτης και διευθυντής ορχήστρας και είχε ασχοληθεί σχετικά σοβαρά με το θέμα. Ήξερε να γράφει μουσική και παρτιτούρες για ορχήστρα. Στο σπίτι μας η μουσική είχε μια πολύ σημαντική θέση. Ο ίδιος άκουγε συνεχώς  μουσική και έπαιζε πιάνο. Η μητέρα μου, παρ’ ότι αρχιτέκτων το επάγγελμα, είχε ωραία φωνή και τον συνόδευε τραγουδώντας. Γίνονταν έτσι μουσικές βραδιές στο σπίτι με φίλους και με τη συμμετοχή, μεταξύ άλλων, της οικογενειακής μας φίλης, διεθνούς πιανίστριας Ντόρας Μπακοπούλου. Συνεπώς η καλλιτεχνική μου κλίση δεν έρχεται από το πουθενά.

Κατάλαβα…
Ότι ο πατέρας μου θα ήθελε να κάνω κάποιες σπουδές πιο «κλασικές», αλλά νομίζω ότι η ιδέα να ασχοληθώ με τη μουσική και το τραγούδι τού άρεσε επίσης. Ισως να έβλεπε τον εαυτό του στη θέση μου.

Θυμάμαι…
Τον πατέρα μου να διαβάζει πολύ. Τον έχω επίσης στη μνήμη μου να γράφει στο γραφείο του, να καπνίζει μανιωδώς, να παίζει πιάνο, να κάνει και ψυχαναλυτική δουλειά, να μπαίνει με τους ασθενείς του στο γραφείο και να εξαφανίζεται. Θυμάμαι ακόμη τις ατέλειωτες συζητήσεις των τριών μας στο τραπέζι. Εγώ, εκείνος και η μητέρα μου να μιλάμε για πολλές ώρες. Οχι, δεν ήταν πάρα πολύ αυστηρός. Και ναι, πάντα βρισκόταν χρόνος για να περάσουμε μαζί.

Κρατάω…
Καλά φυλαγμένη στη μνήμη μου τη φράση «Δεν είναι αναγκαίο να ελπίζει κανείς για να προσπαθήσει ούτε να πετύχει για να ξαναδοκιμάσει». Δεν είναι του πατέρα μου, αλλά έχει να κάνει με  εκείνον.

Οφείλω…
Πολλά στον πατέρα μου. Πήρα πάρα πολλά πράγματα από εκείνον, αν και δεν ήταν πάντα εύκολο να συμβιώνεις με έναν τέτοιον άνθρωπο, διότι έχεις την απαίτηση από τον εαυτό σου να είσαι σε ανάλογο επίπεδο. Από την άλλη, όταν συναντώ ανθρώπους που μου μιλούν γι’ αυτόν νιώθω συγκίνηση και μεγάλη ευχαρίστηση.

Σχεδιάζω…
Να ανεβάσω μαζί με τους δύο συνεργάτες μου στο Παρίσι το μιούζικαλ που γράψαμε μαζί με τίτλο «Oh My Glotte» (λογοπαίγνιο πάνω στο «Oh My God»). Είναι στην ουσία ένα μιούζικαλ με πλοκή  που έχει στοιχεία κωμωδίας. Περιλαμβάνει διασκευές από κλασικά τραγούδια και καλύπτει από τον Μότσαρτ ως την τζαζ. Η υπόθεση αναφέρεται σε δύο τραγουδίστριες – η μία είναι λυρική και η άλλη σταρ του Μπρόντγουεϊ. Κάποια στιγμή, για κάποιον λόγο που δεν γνωρίζουμε, η μία βρίσκεται με τη φωνή της άλλης. Και εκεί αρχίζει η ιστορία… Σκοπεύουμε να το παρουσιάσουμε στο Παρίσι, σε μια κεντρική θεατρική σκηνή.

Συμμετέχω…
Στην παράσταση όχι μόνο ως συγγραφέας αλλά και ως συμπρωταγωνίστρια. Παίζω (έχω κάνει και θεατρικές σπουδές), τραγουδάω, χορεύω μέχρι και κλακέτες. Ολοι κι όλοι είμαστε δύο τραγουδίστριες και ένας πιανίστας. Δεν είναι η πρώτη μου εμφάνιση στο θέατρο. Εχω εμφανιστεί σε θεατρική σκηνή στη Γαλλία, στην παράσταση «DNA» του Ντένις Κέλι, η οποία – από άλλη ομάδα – είχε παιχτεί και στην Αθήνα, στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, το 2011. Στην Ελλάδα έχω τραγουδήσει στο Φεστιβάλ Αίγινας το 2010, στον Ιανό το 2011 και στο θέατρο του Κώστα Τσόκλη στην Τήνο το καλοκαίρι του 2012.

Στη Γαλλία ακούω…
Λόγια συμπάθειας για τους Έλληνες και την οικονομική κρίση. Σαν να σκέφτονται ότι μπορεί τα ίδια να συμβούν και εκεί, οπότε… «ας μην πολυγελάμε». Και εδώ σιγά-σιγά νιώθει κανείς ότι «μαζεύονται» τα πράγματα, ότι αρχίζουν να σοβαρεύουν.