Το νέο έτος, οι προκλήσεις και οι προοπτικές

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Ένα από τα πιο δύσκολα χρόνια, για την Ελλάδα και όχι μόνον, το 2012, φεύγει… Θα μπορούσε κανείς να πει απλά, “στο καλό…” εάν οι επιπτώσεις δεν μεταφέρονταν στην καθημερινότητα του νέου έτους, 2013.

Τόσο η δυσάρεστη οικονομική πραγματικότητα της Ελλάδος και ορισμένων άλλων ευρωπαϊκών κρατών, Ιταλία, Πορτογαλία, Ισπανία κλπ. όσο και τα επαναστατικο-στρατιωτικά συντελούμενα στον διεθνή περίγυρο, με κορυφαία τα γεγονότα στη Συρία, θα καθορίσουν τις πολιτικο-οικονομικές, αλλά, ίσως και κάποιες γεωπολιτικές εξελίξεις, μέσα στο νέο έτος. Πρέπει, όμως, και μεις οι Έλληνες να δούμε και να αποφασίσουμε να αλλάξουμε κάποια πράγματα…

Μπορεί, ευτυχώς, οι διεθνείς και εγχώριες προβλέψεις για την χρεοκοπία και την έξοδο της Ελλάδος από το Ευρώ να διαψεύστηκαν (μάλλον να ξεπεράστηκαν από την απόφαση των Ευρωπαίων ηγετών να μην δουν την ΕΕ να διαλύεται, τουλάχιστον επί των ημερών τους) ωστόσο και το τίμημα είναι πολύ βαρύ και το μέλλον άδηλον.

Εάν το οικονομικό πρόβλημα της ΕΕ ήταν μόνον η Ελλάδα, ίσως η φορά των πραγμάτων να ήταν διαφορετική. Ωστόσο, ειδικά για την Ελλάδα, τα οικονομικά μέτρα στήριξης που υιοθέτησε η ΕΕ ήταν όντως γενναία, αν και οι “παρενέργειές” τους παραμένουν επώδυνες για τους Έλληνες.

Πρέπει, όμως, να αναγνωρίσει κανείς ότι οι περισσότερες αν όχι και όλες οι διαθρωτικές αλλαγές και τα σημαντικότερα οικονομικά  μέτρα που επέφερε η κοινοτική στήριξη ήταν αλλαγές που έπρεπε να έχουν γίνει εδώ και πολλά χρόνια.

Είναι ευτυχής σύμπτωση -η ΡΗΡ το είχε εξαρχής επισημάνει και είχε αρθρογραφήσει σχετικά- ότι στο τιμόνι των τριών κομμάτων -ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜ.ΑΡ- βρέθηκαν πολιτικοί ηγέτες πρόθυμοι να συνεργαστούν σε κυβερνητικό επίπεδο για να αποφύγει η χώρα τα χειρότερα και να μπουν οι βάσεις για μια αντιστροφή του αρνητικού διεθνούς κλίματος για την σύγχρονη Ελλάδα και την απαρχή μιας ορθολογιστικής  ανάπτυξης που θα εξασφαλίσει ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά μας.

Δεν ήταν εύκολη η συνεννόηση. Ούτε η συγκυβέρνηση είναι απλή υπόθεση. Σημασία έχει, όμως, η βούληση να προχωρήσουν και να μην κιοτέψουν μπροστά στο λεγόμενο “πολιτικό κόστος”. Τελικά, το περίφημο “πολιτικό κόστος” πραγματικό κόστος είχε μόνον για την Ελλάδα και τους Έλληνες…

Αυτός ο τρόπος διακυβέρνησης φαίνεται ότι -με βάση τελευταίες δημοσκοπήσεις- ότι εμπνέει  μια ισχυρή πλειοψηφία του Ελληνικού λαού. Ασχέτως προσώπων, μοιάζει να είναι ο σύγχρονος τρόπος να κυβερνηθεί η χώρα ώστε να γλυτώσει από τη μάστιγα όχι μόνο του κομματισμού, αλλά από την κατάρα, κατά την γνώμη μας, ενός ατέρμονου πισωγυρίσματος που κρατούσε για δεκαετίες την χώρα καθηλωμένη και δεμένη στον “Καύκασο” με τα δεσμά του Προμηθέα…

Αυτό το πισογύρισμα κάθε φορά, στερούσε την Ελλάδα από κάθε προοπτική ανάπτυξης.  Η κάθε κυβέρνηση παρελάμβανε από την προηγούμενη “καμμένη γη”. Η κάθε κυβέρνηση, είχε σαν πρώτο της μέλημα να “ανατρέψει άρδην” ό,τι τυχόν καλό είχε επιτύχει η προηγούμενη. Κάθε Κυβέρνηση αν δεν άλλαζε μέχρι και τον κηπουρό του πρωθυπουργικού κήπου,  δεν ένιωθε ότι εκπλήρωνε την λαϊκή “εντολή”.

Σε προέκταση, και η κάθε αξιωματική αντιπολίτευση δεν επιτελούσε -υποτίθεται- το καθήκον της εάν δεν έλεγε όχι σε όλα! Εάν δεν έβλεπε παντού κομματική σκοπιμότητα και ίντριγκες. Εάν δεν έβγαζε στους δρόμους φίλα συνδικάτα και εργαζόμενους με ή και άνευ ουσιαστικής αιτίας.

Έτσι ακυρώθηκαν στην πράξη “ραντεβού” και “ανασυστάσεις”. Έτσι καθιερώθηκαν “κεκτημένα” και “προνόμια” των μη (!) προνομιούχων. Έτσι δεν προχώρησε ποτέ ο εκσυγχρονισμός του κράτους. Έτσι χάναμε το ένα αναπτυξιακό τρένο μετά το άλλο. Έτσι αποικτήσαμε “πλαστική” ευμάρεια την ώρα που η παραγωγή υποχωρούσε και η ανάπτυξη ήτανε στατιστικό νούμερο και μάλιστα μη επαλιθεύσιμο…

Εν πολλοίς το ίδιο “παιχνίδι” παίζουν σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ και ο πρόεδρός του Αλέξης Τσίπρας. Υπόσχονται πισογυρίσματα σε όλα όσα και αυτοί έπρεπε να συνδράμουν για να επιτευχθούν.  Λάθος.  Και για τη χώρα και για το “κόμμα”. Αυτό τουλάχιστον δείχνουν οι τελευταίες δημοσκοπήσεις που το φέρουν να προηγείται με μόλις  1,1%  (κάτω από το περιθώριο στατιστικού λάθους) της ΝΔ όταν η κυβέρνηση της τελευταίας, με την σύμπραξη των άλλων δύο εταίρων, παίρνει μέτρα αντιδημοφιλή, επώδυνα για τους συνταξιούχους και τους εργαζόμενους.  Οταν κόβει προνόμια, όταν καταργεί ασφαλιστικούς φορείς, όταν προβαίνει σε ιδιωτικοποιήσεις.

Σημαίνει αυτό ότι ο λαός, παρά τις θυσίες στις οποίες υποβάλλεται, παρά τα προνόμια που χάνονται, παρά τα χρέη που τον πνίγουν, βλέπει, αισθάνεται ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος από αυτόν που ακολουθεί η κυβέρνηση. Ότι πρέπει να αλλάξουν τα κακώς κείμενα…

Είναι αυτό το μεγάλο “κέρδος” από την όλη αιμάζουσα περιπέτεια. Συγχρόνως και η μεγάλη πρόκληση της Κυβέρνησης των τριών κομμάτων:  Να ξαναστήσει την Ελλάδα σε νέες στέρεες βάσεις.  Να επιτύχει να καταστήσει όλους τους ΄Ελληνες συνειδητούς πολίτες  με δικαιώματα ΚΑΙ υποχρεώσεις και όχι μόνον αδιάφορους κατοίκους.

Να  ξεριζώσουμε, όλοι μαζί, κακιές συνήθειες του παρελθόντος και να εμφυσσύσουμε νέες σύγχρονες ιδέες ομαδικής δουλειάς και υπεύθυνου συνδικαλισμού.

Να ενώσουμε όλες τις δυνάμεις του Ελληνισμού, εντός και εκτός των συνόρων. Όλοι μαζί να αντιμετωπίσουμε με επιτυχία τις προκλήσεις. Όλοι μαζί να φτιάξουμε την Ελλάδα του μέλλοντός μας!

Αν όχι πια για μας, τουλάχιστον για τα παιδιά μας!