Χριστούγεννα Πρωτούγεννα, Πρώτη Γιορτή του Χρόνου…

ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΚΥΡΙΤΣΗ (ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΗ ΑΜΕΡΙΚΗΣ)

Φίλτατοι και αγαπητοί αναγνώστες της μεγάλης αυτής ηλεκτρονικής εφημερίδος τόσο του Αποδήμου Ελληνισμού όσο και του Ελληνισμού εν γένει, και του Ελληνικού κράτους, επίσης.

Αδελφοί μου. Είμαστε ανήμερα της μεγάλης γιορτής. Χριστούγεννα, όπως λέει και ο ποιητής, “Χριστούγεννα, Πρωτούγεννα, Πρώτη Γιορτή του Χρόνου”!

Θα ήθελα να αναφέρω απαρχής λίγα λόγια από το κάθεν συμβάν για να καταλάβουμε καλύτερα τι εννοούν τα Χριστούγεννα.

Όταν επισκεπτόμεθα την Εκκλησία για Προσευχή, για Θεία Μετάληψη κλπ. βλέπομε τρεις θύρες στο Ιερό. Βλέπουμε την κεντρική θύρα η οποία λέγεται Ωραία Πύλη, διότι απ εκεί εισέρχεται ο Βασιλεύς της Δόξης, από την κεντρική πύλη λαμβάνουμε τα Άγια Μυστήρια, την Θεία Κοινωνία κλπ.

Από τις άλλες δύο θύρες, όπως κοιτάζουμε το Ιερό Βήμα, εις μεν την αριστερή πλευρά, δεξιά βέβαια του Ιερού Βήματος, βλλέπουμε τον Ταξιάρχη Μιχαήλ με το σπαθί στο χέρι να κυνηγάει και να χτυπάει τον Εωφόρο, τον Διάβολο. Από την άλλα πλευρά, όμως, βλέπουμε άλλον Ταξιάρχη, τον Γαβριήλ, ο οποίος αντί για σπαθί στο χέρι κρατάει έναν κρίνον. Που να τον πάει; Τον κρίνο αυτόν πρέπει να τυον πάει σε μία παρθένα. Η οποία παρθένος δεν είναι καμία άλλη στη Ναζαρέτ παρά η Μαρία η Μήτηρ του Λυτρωτού.

Ας το πάρουμε τώρα και από ιστορικής πλευράς και από θεολογικής πλευράς. Σύμφωνα με τα γραφόμενα, ο άνθρωπος έχει ξεκελίνει από το δρομολόγιο της ζωής, Έχει ξεφύγει και το βλέπουμε αυτό στην Παλιά Διαθήκη. Ο Ταξιάρχης Μιχαήλ, ευρίσκετο, ως επί το πλείστον στην Παλαιά Διαθήκη. Εκεί είναι η αποστολή του. Αλλά στην Καινή Διαθήκη είναι ο Ταξιάρχης Γαβριήλ. Δηλαδή ο Θεός, μετά την πτώση του ανθρώπου -και ο άνθρωπος βέβαια κουράστηκε και με πολλή ιδρώτα της ζωής του να βγάζει πλέον τον άρτον, το ψωμάκι του-  άκουσε τις προσευ΄χες όλων και αποφάσισε να ανξοίξει και πάλι την κλειστή θύρα του Παραδείσου, στέλνοντας τον Ταξιάρχη Γαβριήλ να την ανοίξει και να κόψει από τον παραδείσιο κήπο Του έναν κρίνο και να τον πάει σε μία παρθένα κοπέλα, ονόματι Μαρία, εις την Ναζαρέτ.

Η Παλαιά Διαθήκη με τους προφήτες της και ο μεγαλύτερος εξ όλων, οκτακόσια χρόνια προ Χριστού, προβλέπει να έρχεται ο Λυτρωτής του κόσμου, γεννόμενος από μία παρθένο γυναίκα και το όνομά του, λέει,  θα είναι Εμμαννουήλ, που σημαίνει μεθ’ ημών ο Θεός.

Από την άλλη μεριά, όμως, εμείς οι Έλληνες -γιατί και μεις έχουμε προφήτες και προφήτισσες- λησμονούμε τα δικά μας και πηγαίνουμε στα ξένα! Υπάρχει μία προφήτης η οποία λέγεται  Σίβυλλα της Ερυθραίας,  τρεις χιλιάδες χρόνια προ Χριστού, προλέγει, προφητεύει ότι έρχεται ο αβαμενόμενος Λυτρωτής, γεννόμενος από την παρθένο Μαρία και θα σταυρωθεί. Φανταστείτε τώρα, τρεις χιλιάδες χρόνια προ Χριστόν, τα οποία δεν μας τα λένε οι άλλοι μεγάλοι, παρά μας μιλάνε μόνον για τον Ησαϊα. Καλός είναι και ο Ησαϊας, αλλά έχουμε και μες τους δικούς μας που είναι ακόμη καλύτεροι!

Ο Σωκράτης, από την άλλη την μεριά, ο σοφός άνθρωπος, ο σοφός των Αθηναίων είπε μιά μεγάλη αλήθεια. Είναι αδύνατον αυτοί οι θεοί που είναι στον Όλυμπο και τους προσκυνούμε να μας φέρουνε εκείνο που ποθούμε.  Επομένως πρέπει να ανοίξει ο ουρανός και να κατέβει άνθρωπος εξ ουρανού, ο οποίος θα μας διδάξει την Αλήθεια. Και η αλήθεια θα μας σώσει. Και επειδή ο Σωκράτης, αδελφοί μου, είπε την μεγάλην τρανήν αυτή αλήθεια, τι τοι έκαναν; Τον εθανάτωσαν με το Κώνειο, το δηλητήριο. Τον δηλητηρίασαν!

Έτσι και σήμερα, όσοι ομιλούν περί αληθείας, δεν είναι καλοί…

Και συνεχίζουμε…

Τη ώρα, όμως, ο Λυτρωτής θα έρθει, και πότε; Ένας Αμερικανός φιλόσοφος λεγόμενος Πέρμενσον, διηγείται το εξής ιστορικόν, το πολού γραφικό. Λέγει: Ο πλανήτης γης. Τον παρουσιάζει σαν ένα λεωφορείο  με δυνάμεις μέσα. Άλλοι εδιάβαζαν εφημερίδες, περιοδικά, βιβλία, άλλοι επιβάτες ή επιβάτισσες έπλεκαν, άλλοι συνομιλούσαν αναμεταξύ τους, άλλοι εκοιμόντουσαν κλπ. Σε μιά στιγμή ο οδηγός του λεωφορείου πατάει φρένο και σταματάει σε μία στάση. Παραλαμβάνει δύο επιβάτες, μία μανούλα με το αγοράκι της.  Καθήσανε στην πρώτη θέση. Η στάση αυτή που ήτανε; Η Βηθλεέμ! Και η μανούλα με το παιδάκι της πήραν τα πρώτα καθίσματα. Το παιδάκι, όμως,  εστριφογύριζε δεξιά και αριστερά επισκεπτόμενο όλους τους επιβάτες και έλεγε στον έναν, εσύ τι ωραία ρούχα φορείς, στον άλλον, εσύ τι ωραίο κοστούμι έχεις, τι ωραία παπούτσι και σιγά-σιγά όλοι εκείνοι οι οποίοι ήσαν άναυδοι μέσα στο λεωφορείο σε μιά στιγμή τα πρόσωπά τους εγύρισαν όλα στο νεαρό παιδάκι και όλοι ήρχισαν να ομιλούν δι΄αυτόν. Ποιός ήταν αυτός; Ποιά ήταν αυτή η μανούλα; Η Παναγία! Ποιό ήταν το παιδάκι της; ο Ενσαρκωθής Θεός! Ο Κύριος Ημών Ιησούς  Χριστός.

Το λεωφορείο δεν είναι τίποτε άλλο, συμβολίζει τον πλανήτη γη, που δεν ήξερε που ακιβώς βαδίζει. Αλλά εφρενάρισε στην Βηθλεέμ και εκεί αλλάζει η ιστορία της ανθρωπότητος. Εις προ Χριστόν και εις μετά Χριστόν.

Μάγοι εξ Ανατολής, από την Περσία.  Ποιοί ήσαν αυτοί οι μάγοι; Αυτοί, σύμφωνα με την ιστορία τη δικιά μας, ήσαν ιερείς του ναού της Αρτέμιδος. Ήσαν φιλόσοφοι. Ήσαν εγγράμματοι. Ήσαν πολύ μορφωμένοι, μελετώντας στις καθαρές νύχτες τα αστέρια και είδαν σε μιά στιγμή μέσα στο ειρό τους να πέφτει ουράνιο φως. Είχαν ένα άγαλμα εκεί τηης θεάς Αρτέμιδος και το φως αυτό περιέλουσε όλο το άγαλμα και όλον τον ναό τους. Τότε κατάλαβαν ότι πραγματικά το αιώνιο φως, ο μεγάλος αστέρας,  ήλθε η ώρα για να τον υποδεχθούμε.

Αγοράζοντας τα πιο ωραιότερα  και ακριβότερα δώρα μεταβαίνουν τώρα προς την Βηθλεέμ, νομίζοντας ότι θα βρούν ένα μεγάλο παλάτι όπου εκεί εγεννήθη ο Μέγας Βασιλιάς.

Σιγά-σιγά, όπως το γνωρίζουμε, υπέφεραν κι αυτοί στο δρόμο με τον θηριώδη Ηρώδη, αλλά ο Άγγελος ο οποίος τους κατηύθυνε τα βήματά τους δια του αστέρος που δεν ήταν τίποτε άλλο παρά  Άγγελος, έφτασαν μέχρι το σημείο εκείνο αλλά λυπήθηκαν πολύ όταν είδαν εκεί που εστ΄παθη το αστέρι, απάνω σε ένα σπήλαιο, είδασν ένα ξανθόμαλο βρέφος δίχως κατάλληλα ρούχα, η μανούλα του να το περιποιείται, ένας γέροντας παραπέρα να στέκει φιλήσυχος, και ο νεότερος από τους τρεις μάγους είπε: την πατήσαμε! Δεν είναι ο μέγας βασιλιάς που περιμέναμε να έρθει. Αλλά σε μιά στιγμή, όμως, ακούγονται μελωδίες, αγγέλων φτερουγίσματα ψάλλοντας το Δόξα εν Υψίστοις Θεώ και επί γης Ειρήνη εν Αθρώποις Εθδοκίαν.

Δόξα εν Υψίστοις Θεώ! Μιά ουράνια σκάλα απ΄πο τον ουρανό εώς τη γη και από μτην γη ως τον ουρανό, άγγελοι την ανεβοκατέβαιναν και έψαλλαν το Δόξα εν Υψίστοις Θεω και επί γης Ειρήνη εν Ανθρώποις Ευδοκίαν.

Φίλοι μου, υπάρχει πουθενά ειρήνη, σήμερα; Εεκί όπου ομιλούμε για ειρήνη, τα κακόνια, οι βομβαρδισμοί των αεροπλάνων, τα μυδράλια και τα πολυβόλα, δρουν συνεχώς και αδιαλείπτως μέρα -νύκτα, σκοτώνοντας παλλικάρια, κατστρέφοντας σπίτια, περιουσίες και λέμε, υπάρχει επι γης ειρήνη;

Όταν βλκέπουμε την  τηλεόραση και παρακολουθούμε διαφόρους ομιλητάς εκκλησιών, ευαγγελιστών, ο ένας να κατηγορείθ την μία εκκλησία στην άλλη κ.ο.κ. και λέμε ακόμη και σε αυτήν την εκκλησία ακόμη να υπάρχουν διαιρέσεις! Δυστυχώς, υπάρχουν. Ο διάβολος, εκεί εργάζεται περισσότερο. Ποιοί σταύρωσαν τον Χριστό; Το Νομικό Συμβούλιο της Ιερουσαλήμ και το ιερατείο. Μάλιστα.

Εγώ σήμερα φίλοι μου δεν θέλω να αναφέρω  τους πολέμους που αδίκως σκοτώνονται και χάνονται παλλικάρια, κλείνουνε σπίτια, χήρες μένουν. ορφανά μένουν στους δρόμους και την ειρήνη, δυστυχώς, δεν την βρίσκουμε πουθενά! Εκτός βέβαια και αν αποφασίσουμε και όλοι με τα φτερά της φαντασίας μας πάμε και εμείς στο σπήλαιο της Βηθλεέμ. Γονατιστοί π-λέον, παρακαλώντας τον νεογέννητο Βασιλέα να ειρηνεύσει τον κόσμο.  Τους ηγέτας των λαών, τους ηγέτας των Εκκλησιών και υπεράνω όλων, τότε και μόνον τότε θα έρθει ειρήνη   μεταξύ Εβραίων και Παλαιστινίων, όταν στο τρ4απέζι των συνομιλιών προσκαλέσουν τον ειρηνοποιό  Σωτήρα Χριστόν. Μόνον και μόνον αυτός θα δώσει την Ευλογία ειρηνεύσεςω.

Αδελφοί μου, φίλοι μου, αγαπητοί μου συμπατριώτες. Από μακρά έρχομαι προς όλους σας. Ολόχαρη η γιορτ΄λη των Χριστουγέννων. Και ήλθε ένας Άγγελός, από την πρώτη εκείνη χριστουγεννιάτικη νύκτα εδώ και δύο χιλιετηρίδες, να είναι μαζί μας, να συμαπαστέκει δίπλα μας, να μξας προστετε΄πυει και να προχωρεί τα βήματά μας προς τοις άγνωστες ημέρες του νέου έτους 2013, με υγεία, με χαρά, μα ειρήνη, με αγάπη για όλον τον κόσμο και ιδιαίτερα τον ελληνισμό απανταχού της γης. Και περισσότερο στο ελληνικό έθνος.

Ευχόμεθα το φως εκείνο το ανέσπερ5ον που ανέτεριλε από την Βηθλεέμ, να φωτίσει επίσης  τους κυβερν΄πωντας τον ελλαδικό χώρο, να κρατήσουν ψηλά τον όρκο τους υπέρ Πίστεως και πατρίδος αγωνιζομένων και όχι υπέρ της τσέπης να κάνουν ό,τι μπορέσουνε! Και ύστερα άφησαν το λαό ξεκληρισμένο, φτωχό, ξυπόλυτο γυμνό, να εργαστεί να τα πληρώσει. Και να φεύγουν από την πατρίδα τα καλύτερα μυαλά, τα παλλικάρια και να πηγαίνουνε στο εξωτερικό. Όπως μετά την Πτώση του Βυζαντίου έφυγαν οι Λογάδες του Γένους  και έφεραν την Αναγέννηση στη Δύση, έτσι και τώρα το Εβραϊκό Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης,  με χειροκροτήματα λέει: Τώρα εμείς θα πάρουμε, λέει, τα καλύτερα ελληνικά μυαλά για το πανεπιστήμιό μας, να αναδειχθεί ως ένα από τα καλύτερα και μεγαλύτερα της Αμερικής…

Αδελφοί μου, έως την άλλη ηλεκτρονική έκδοση του νέου έτους,  χρόνια πολλά και ευλογημένα.

Χαίρετε.