ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ
Από τη μία πλευρά το ανοιχτό γράμμα, με την κραυγή αγωνίας και απόγνωσης, που έστειλαν από την Γερμανία τα 265 ελληνόπουλα, παιδιά μεταναστών, προς την Χρυσή Αυγή: “Κάθε φορά που η Χρυσή Αυγή κυνηγάει μετανάστες στην Ελλάδα, αντίστοιχες οργανώσεις στη Γερμανία κάνουν το ίδιο σε εμάς», λένε οι μαθητές και υπογραμμίζουν το αυτονόητο: “… γνωρίζουμε ότι για τα καθημερινά βάσανα της οικογένειάς μας δεν φταίει ο συμμαθητής μας που έχει άλλο χρώμα, άλλη θρησκεία ή είναι από άλλη χώρα».
Από την άλλη πλευρά, η χθεσινή πράγματι μεγάλη πορεία της Χρυσής Αυγής στην Νίκαια! Ναι, εκεί όπου ήταν η ραχοκοκκαλιά του κομμουνισμού στην Ελλάδα, η Χρυσή Αυγή φαίνεται να κερδίζει συμπάθειες και οπαδούς!
Αυτά τα δύο γεγονότα, έχουν ασφαλώς τη σημασία τους. Κρύβουν, όμως, και ένα καταλυτικό ερώτημα: Εκεί, λοιπόν, φτάσαμε; Και ποιό θα είναι το επόμενο βήμα;
Η παρατεταμένη ύφεση της (αν) οικονομίας μας, σε συνδυασμό με την ανεργία, την μείωση μισθών και συντάξεων και το υψηλό κόστος των παντοίων αγαθών, ακόμη και εκείνων της πρώτης ανάγκης, φαίνεται να δρα ως κίνητρο για την καταφυγή μεγάλης μερίδας του λαού στα δύο άκρα. Στην Χρυσή Αυγή και τον ΣΥΡΙΖΑ.
Είναι, άλλωστε, τα δύο κόμματα που δυναμικά έχουν ταχθεί εναντίον των μνημονίων και της παρουσίας του ΔΝΤ στην Ελλάδα. Βέβαια και το ΚΚΕ και οι Ανεξάρτητοι Έλληνες ομοίως καταδικάζουν την μνημονιακή πολιτική δεν καρπούνται, όμως, τη λαϊκή δυσαρέσκεια για τα μέτρα, το μεν δεύτερο διότι πορευόμενο προς το Συνέδριό του άρχισε να διαλύεται (αποχώρησαν τέσσερα προβεβλημένα στελέχη του). Το δε άλλο διότι η ξύλινη γλώσσα ακόμη και διαμαρτυρόμενη έχει από καιρό πάψει να προσελκύσει και μάλλον απομακρύνει το λαό.
Δυστυχώς, και τα δύο κόμματα, ΣΥΡΙΖΑ και Χρυσή Αυγή, που περιστασιακά (;) κέρδισαν και εξακολουθούν να διατηρούν υψηλά ποσοστά στην πρόθεση ψήφου, δεν έχουν να προσφέρουν τίποτε το θετικό. Η ακραία αντιπολίτευση δεν κομίζει εναλλακτικές λύσεις. Η ακραία συνθηματολογία συσπειρώνει, αλλά δεν προάγει θέσεις. Η εσωστρέφεια αναζητά διέξοδο. Και η Χρυσή Αυγή πιστεύει ότι αυτή βρίσκεται στην απομάκρυνση (ακόμη και βίαιη) των οικονομικών μεταναστών που ζουν και εργάζονται στην Ελλάδα.
Αλλά δεν είναι οι οικονομικοί πρόσφυγες το πρόβλημα της Ελλάδος. Οι μικροί ομογενείς μαθητές το έχουν συνειδητοποιήσει. Στην Ελλάδα ακόμη να το καταλάβουμε; Αντίθετα με τον ισχυρισμό ότι κόβουν θέσεις εργασίας, οι μετανάστες απασχολούνται σε εργασίες που πια δεν τις κάνουν οι Έλληνες ενώ με τα φθηνά ημερομίσθα δίνουν την δυνατότητα σε μία οικογενειακή αγροτική επιχείρηση να επιβιώσει.
Βεβαίως ορισμένες εθνικές μειονοτικές ομάδες, παρουσιάζουν αυξημένο δείκτη εγκληματικότητας. Αλλά εγκλήματα -και μάλιστα αγριότερα- κάνουν και οι εγχώριοι. Κλεψιές, απάτες, σε όλα επιδίδονται και πολλά ημεδαπά “μπουμπούκια”.
Οι σύγχρονες κοινωνίες έχουν γίνει πολυεθνικές. Πρέπει να συμβιώσουμε και να συμφιλιωθούμε με την ιδέα αυτή. Δεν μπορούμε και δεν πρέπει με τις πράξεις μας στην Ελλάδα να θέτουμε σε κίνδυνο τη ζωή συμπατριωτών μας στο εξωτερικό. Ούτε μπορούμε να κλείνουνε τα αυτιά μας σε καταγγελίες όπως των μικρών Ελλήνων μαθητών της Γερμανίας.
Το πρόβλημα είναι ότι ως λαός αρνούμαστε να δεχθούμε την δική μας ευθύνη για την σημερινή κατάσταση της οικονομίας. Μας φταίνει οι μετανάστες, μας φταίνε οι ξένοι, μας φταίνε οι πολιτικοί. Και μόνον εμείς, οι πολίτες, δεν φταίμε… Αλλά αυτό είναι πολύ βολικό για να είναι αληθινό.
Πρέπει, λοιπόν, να ξαναδούμε κάποια πράγματα από την αρχή. Να συνειδητοποιήσουμε τα λάθη μας. Διότι μόνον έτσι θα μπει και πάλι μπροστά η μηχσνή. Και τότε, και κεφάλαια για επενδύσεις θα μπουν στην Ελλάδα, και συνομιλητές πρόθυμους να βοηθήσουν θα βρίσκουμε στο εξωτερικό.
Στο μεταξύ, ας προστατέψουμε, τουλάχιστον τη σοβαρότητά μας και ας προστατέψουμε και τα παιδιά των μεταναστών μας στο εξωτερικό.
Σχόλια Facebook