ΣΑΤΙΡΙΖΟΝΤΑΣ: Σάτιρα πάνω στην τραγωδία;

Σάτιρα πάνω στην τραγωδία;

Γράφει ο Χρήστος Μαλασπίνας

Σάτιρα πάνω στην τραγωδία που συγκλονίζει τον κόσμο όλο; Το τολμάς; Αντί θρήνος γέλιο για τα αδικοχαμένα αγγελούδια; Το αντέχεις;

‘Ο,τι συνέβη στο σχολείο Σάντι Χουκ του Νιούταουν στο Κονέκτικατ των ΗΠΑ, θα ξανασυμβεί! Εκεί ή εδώ, στην  Δύση ή στην Ανατολή, παντού όπου τα όπλα είναι απλώς …εμπόριο!

Εμπρός, λοιπόν, στο δρόμο της Άγριας Δύσης! Εμπρός στο δρόμο όπου η ανθρώπινη ζωή κοστίζει φθηνότερα από μια χούφτα σφαίρες!

Κανονικά, τα όπλα έπρεπε να μοιράζονται από τα νηπαγωγεία! Να μάθουν τα παιδιά πως να τα χρησιμοποιούν σωστά, πως να σκοπεύουν καλά, μην πηγαίνουν χαμένες οι βολίδες!

Απορώ, δηλαδή, γιατί τόσοι Πρόεδροι στην Αμερική δεν το έχουν σκεφθεί μέχρι σήμερα. Αλήθεια, το προεδρικό δάκρυ πρέπει σε κάτι να οφελήσει, μην πάει κι αυτό χαμένο… Δώστε όπλα στο λαό! Σε μικρούς και σε μεγάλους. Είναι ένας τρόπος να αποφύγουμε τον υπερπληθυσμό της γης, που μας απειλεί!

Είναι μία μέθοδος να ξεμπερδεύουμε με κάθε έναν ενοχλητικό. Που σου πατάει τον κάλλο, του λες, “συγγνώμη με πατάτε” και σου αγριοφωνάζει: “πάρε ρε το πόδι σου που τό βαλες κάτω από το δικό μου”!..

Μόνο που μαζί με τα όπλα, μαζί με τις σφαίρες θα πρέπει να μοιράζετε και συγχωροχάρτια… Διότι τι να το κάνω Μπαράκ μου (και συγγνώμη για την οικειότητα) να μου παρέχεις όπλο να σκοτώσω, όταν μετά με κλείνεις στη φυλακή; Αν είναι κακό να σκοτώνω, γιατί μου δίνεις όπλο; Αν μου δίνεις όπλο, τι θέλεις; Να βάλω λουλούδι στην  κάνη και να το στολίσω βάζο στο τραπέζι του σαλονιού μου;

Θα πείς μπορεί να έχει και άλλη χρησιμότητα. Όπως π.χ. να  ξεχρεώνεις και ως χώρα και ως άτομο. Συναντάς, ένα πρωϊ, το δανειστή σου, είτε ως χώρα είτε ως άτομο. Σου ζητάει αυτά που σου δάνεισε και κάτι τις παραπάνω, δυό-τρεις  φορές το κεφάλαιο, είτε ως χώρα σε δάνεισε είτε ως άτομο!

Ε, την μπουμπουνίζεις ή δεν την μπουμπουνίζεις; Εκτός εάν πας “σύριζα” στον παραλογισμό, χρεώνεσαι, ξοδεύεις και δεν πληρώνεις! Μήτε και χρωστάς!

Να γι αυτό αφήνουν ελεύθερα τα όπλα στην Αμερική, και όχι μόνο. Όπως και τα ναρκωτικά. Που κυνηγάνε τους χρήστες, αλλά όχι τους εμπόρους! Εδώ σε μας, μάλιστα, ούτε τους χρήστες κυνηγάνε πλέον. Βαρέθηκαν! Και οι τελευταίοι κάνουν τη …δουλειά τους μέρα μεσημέρι μέσα στους δρόμους και τις πλατείες σαν να ανάβουν το τσιγαράκι τους….

Κι απέναντι, στο πεζοδρόμιο, κόβουν βόλτες πέντε-έξι μαύροι μην ξεμείνει κανένας χρήστης, να του πουλήσουν τη δόση του! (Συγγνώμη, Ανθρώπινα Δικαιώματα και Δεθνής Αμνηστία, θα υπάρχουν σίγουρα  και λευκοί έμποροι, αλλά εγώ κατάμαυρους μόνο βλέπω στη γειτονιά μου!)

Όχι, η αστυνομία δεν τους ενοχλεί ή δεν τους βλέπει. Είναι στο κατόπιν των αγανακτησμένων και των αναρχικών…

Ρώτησα κάποτε έναν υψηλόβαθμο της Αστυνομίας: Γιατί δεν απομακρύνετε από τους δρόμους και τις πλατείες τους χρήστες; Μου απάντησε: Ευχαρίστως να το κάνω. Αρκεί να μου πεις που να τους πάω…

Ήθελα, αλλά δεν πρόλαβα να τον ρωτήσω: Γιατί δεν πιάνετε τους εμπόρους;  Και αφού δεν πρόλαβα, καλά να πάθω. Θα δώσω μόνος μου την απάντηση: Γιατί, αν τους πιάσουμε, που θα βρήσκουν τη δόση τους οι χρήστες;

Ωραία! Να οργανώσουμε και εβδομάδες εκπτώσεων!..

Γι αυτό σας λέω: Πίσω στην  Άγρια Δύση. Σε κείνες τις ταινίες γουέστερν όπου οι ήρωες ήταν όλοι τους πιστολέρο! Όσο πιο γρήγορα τράβαγες το πιστόλι, τόσο πιο παλικάρι ήσουνα! Όσους περισσότερους ξάπλωνες κάτω, τόσο πιο διάσημος γινόσουνε.

Τουλάχιστον τότε οι σφαίρες έπεφταν σε παράνομους, σε ζωοκλέφτες και σε φονιάδες. Όχι σε αγγελικά παιδικά κορμάκια…

Ο Θεός να αναπάψει τις ψυχούλες τους…