ΣΑΤΙΡΙΖΟΝΤΑΣ: Ντροπή!

Γράφει ο Χρήστος Μαλασπίνας

Σε όλο τον κόσμο το δίκιο το έχει ο πελάτης. Στην Ελλάδα το δίκιο το έχει ο …υπάλληλος! Και το κατάστημα!!  Είναι ένα εθιμικό Δίκαιο που έχει επιβληθεί δια της συνδικαλιστικής πυγμής!

Κάθε μαγαζάτορας, μικρός ή μεγάλος, στην Ελλάδα ορίζει μόνος του τους κανόνες. Και σύ πρέπει να τους ακολουθήσεις διαφορετικά…

Αγοράζεις ένα πράγμα. Πας στο σπίτι. Διαπιστώνεις ότι είναι προβληματικό. Σκέφτεσαι: Θα το πάω πίσω. Κακή σκέψη. Θα σε βάλει σε μπελάδες…

Το παίρνεις στην τσάντα που το αγόρασες. Είσαι πεθαμένος από την κούραση αλλά ο μικρός  γιός επιμένει να στολίσεις το χριστουγεννιάτικο  δένδρο. Τα φωτάκια που αγόρασες από μαγαζί που κοκορεύεται ότι έχει παιχνίδια από όλο τον κόσμο, δεν ανάβουν. Επομένως, δένδρο γιοκ! Αλλά ο μικρούλης που δεν ξέρει από τσιριμόνιες και «νόμους» των μαγαζιών επιμένει να κλαίει και να θέλει το χριστουγεννιάτικο δένδρο του!

Η μαμά κάνει την ανάγκη φιλοτιμία. Επιστρέφει, μ΄όλη της την κούραση στο μαγαζί από όπου αγόρασε τα φωτάκια. Μεγάλο μαγαζί, διαθέτει υπάλληλο ειδικό για τις επιστροφές. Γένους θηλυκού, αν έχετε περιέργεια. Της λέει το πρόβλημα. Η υπάλληλος κουνάει συμπονετικά το κεφάλι.

Σκέφτεσαι, γιατί κουνάει το κεφάλι; Γιατί δαγνώνει τα χείλη της;

Πριν δώσεις απάντηση την ακούς να σου λέει: Πρέπει να  έρθετε το Σάββατο, που περνάει από το κατάστημα ειδικός υπάλληλος και ελέγχει αν πράγματι είναι χαλασμένα τα φωτάκια!

Λες, μα είναι μόλις Τρίτη! Πώς θα στολίσω το δένδρο;

Σου απαντά: Πρόβλημά σου. (Πάντα όταν σκουραίνουν τα πράγματα οι υπάλληλοι στην Ελλάδα περνούν στον ενικό. Παίρνουν μόνοι τους την άδεια γι αυτό, προκειμένου να σου πάρουν τον αέρα).

-Σας παρακαλώ, επιμένει η μητέρα, ο γιός μου στο σπίτι κλαίει θέλει να του στολίσω το δένδρο. Γιατί  δεν μου τα αλλάζετε τώρα;

-Αδύνατον κυρία μου. Σου είπα, είναι πολιτική του μαγαζιού!

-Πολιτική του μαγαζιού να ταλαιπωρεί τους πελάτες του;

-Έτσι το βλέπετε εσείς. Ελάτε το Σάββατο ή τη Δευτέρα. Δευτέρα και Σάββατο έρχεται ο υπάλληλος, σας το είπα.

-Και τις άλλες μέρες τι κάνει ο υπάλληλος; Ρωτάς απηυδισμένος.  Απάντηση δεν παίρνεις. Σιγά, και πολύ που ασχολήθηκε μαζί σου…

-Ποιός είναι υπεύθυνος; Ρωτάς μπας και πιο ψηλά βρεις το δίκιο σου.

-Εγώ είμαι. Σου απαντά η  αγενέστατη υπάλληλος. Θες να την πιστέψεις αλλά κάτι μέσα σου δεν σ΄ αφήνει. Αν είσθε εσείς, τότε δώστε μου μία λογική απάντηση γιατί όσα μου λέτε δεν είναι λογικά…

-Εσείς το βλέπετε έτσι…

-Κυρία μου, σας είπα, πρέπει σήμερα να αλλάξω τα φωτάκια που τα πήρα ελλαττωματικά, το καταλαβαίνετε; Γιατί τα πουλάτε ελλαττωματικά;

Φθάνουν ενισχύσεις από το βάθος του μαγαζιού. Ένας κύριος ξεκινά με χαμηλούς τόνους: Να σας εξηγήσω εγώ…

-Τί να μου εξηγήσετε; Εγώ  πρέπει να αλλάξω σήμερα τα φωτάκια, το καταλαβαίνετε αυτό;

-Η κοπέλα σας είπε, ελάτε το Σάββατο…

Κάπως έτσι συνεχίστηκε για λίγο ακόμη η ας την πούμε συζήτηση. Που εξελίχθηκε σε καυγά,  με φωνές και στριγλιές…

Στο τέλος η γυναίκα, αποκαμωμένη, αγανακτισμένη και θυμωμένη πέταξε μια βρισιά και έφυγε παίρνοντας μαζί της τα ελλαττωματικά φωτάκια…

Αλλαγές μόνον κάθε Δευτέρα και Σάββατο γιατί έτσι όρισαν αυτοί που νομίζουν ότι επειδή έχουν ένα πολυκατάστημα μπορούν και να εξουσιάζουν, να ταλαιπωρούν να ξοδεύουν και να θέτουν σε δοκιμασία τα νεύρα των πελατών τους.

Που στο τέλος θα πάψουν να είναι πελάτες τους.

Ντροπή.

\