Η Γλώσσα, το Θέατρο και η Ψυχαγωγία, θεμελιώδεις παράμετροι της ελληνικής κουλτούρας

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Τα όσα είπε στην Αυστραλία ο π. πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών, γλωσσολόγος και λεξικογράφος αλλά και Πρόεδρος της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας των Αρσακείων Σχολείων Γιώργος Μπαμπινιώτης, για την ελληνική Γλώσσα, είναι πράγματι σημαντικά. Όχι μόνο διότι προέρχονται από μία αυθεντία στα ζητήματα αυτά, αλλά και διότι τα επιχειρήματα που χρησιμοποιεί είναι «ζωντανά» και εύστοχα.

Το ερώτημα είναι, μια γλώσσα με συνέχεια 40 αιώνων, χρειάζεται επιχειρήματα για να επιβιώσει πλέον; Η γλώσσα η ελληνική, που σημάδεψε την εξέλιξη και τη γέννηση όλων των γλωσσών του Δυτικού κόσμου, έχει ανάγκη υποστηρίξεως; Δυστυχώς, ναι.

Η τεράστια παρουσία της ελληνικής σε όλες τις ευρωπαϊκές γλώσσες, ιδιαίτερα στα επιστημονικά Λεξικά, δεν είναι από μόνη της ικανή ούτε να την «καθιερώσει» ως δεύτερη γλώσσα σε όλα τα σχολεία του κόσμου –τουλάχιστον στις χώρες όπου ζουν Έλληνες Ομογενείς-  ούτε και να την κάνουν κτήμα τους όλα τα παιδιά της ομογένειας.

Στο σημείο αυτό η συμβολή του μητροπολιτικού κέντρου όφειλε να είναι αποφασιστική και καθοριστική. Και γενναιόδωρη. Πολύ περισσότερο καθώς, όπως επισημαίνει  σε παλαιότερη συνένετυξή της στην ΡΗΡ η κ. Στέλλα Κοκόλη, πρόεδρος της επιτροπής Παιδείας του Συμβουλίου Απόδημου Ελληνισμού (ΣΑΕ) στην Αμερική, «δεινότερο της οικονομικής κρίσης είναι το πλήγμα που έχει δεχθεί η εικόνα της Ελλάδας στο εξωτερικό». (https://www.panhellenicpost.com/archives/2438)

Να λοιπόν, ένας ακόμη λόγος για να ενισχυθεί το ελληνικό πνεύμα στην αλλαδαπή. Από τις ΗΠΑ μέχρι την Αυστραλία. Και από την Κίνα μέχρι τα πέρατα της γής.

Η αγωνία της εκπαιδευτικού επικεντρώνεται στο τι μέλλει γενέσθαι, σε μία πιθανή διακοπή του επιμισθίου κάτι που θα οδηγούσε στην απώλεια Ελλήνων δασκάλων. «Αναζητούμε λύση, προκειμένου οι εκπαιδευτικοί να μη μας εγκαταλείψουν: σκεπτόμαστε είτε να αναλάβουμε ως Ομογένεια μέρος του κόστους είτε να εξασφαλίσουμε μια μικρή παράταση, προκειμένου να εκπαιδεύσουμε ομογενείς καθηγητές στη διδασκαλία Ελληνικών», είπε στην ΡΗΡ.

Ταυτόχρονα, εδώ και δύο χρόνια σημειώνεται έλλειψη διδακτικών βιβλίων «εν προκειμένω υπάρχουν τα εγχειρίδια, αλλά οι αρμόδιοι μάς λένε ότι δεν υπάρχουν τα χρήματα για την αποστολή τους».

Αλλά ακόμα και στον καιρό των Μνημονίων και της βαθιάς κρίσης που αναμφίβολα περνά η χώρα μας, η Παιδεία των ελληνοπαίδων του εξωτερικού δεν είναι πολυτέλεια. Είναι πρώτη προτεραιότητα. Και χρήματα μπορούν και πρέπει να βρεθούν.

Η εκπαίδευση ομογενών δασκάλων για την διδασκαλία των ελληνικών στα σχολεία του εξωτερικού, δεν έχει την ίδια αξία με την παρουσία ενός δασκάλου από την Ελλάδα. Βεβαίως και οι ομογενείς δασκάλοι δεν υστερούν σε μόρφωση από τους Έλληνες συναδέλφους τους. Δεν είναι, ωστόσο το ίδιο.

Με τον Έλληνα δάσκαλο το παιδί έρχεται σε επαφή με την ίδια την Ελλάδα. Ο Έλληνας δάσκαλος του μεταφέρει εντυπώσεις της πατρίδας, του ενσταλάζει ήθη και έθιμα, του μεταλαμπαδεύει ελληνικό πνεύμα και κουλτούρα. Έχει να διηγηθεί στα παιδιά ιστορίες που ενισχύουν το πατριωτικό τους συναίσθημα, να αφηγηθεί ηρωϊκά κατορθώματα που αυξάνουν την εθνική τους υπερηφάνεια…

Κατά τον ίδιο ακριβώς τρόπο δρούν και διάφοροι ελληνικοί θεατρικοί θίασοι που κάποτε φτάνουν στην αλλοδαπή για να μυήσουν τους Απόδημους είτε στην αρχαία ελληνική τραγωδί (https://www.panhellenicpost.com/archives/25927) είτε στο σύγχρονο ελληνικό, αλλά και στο μοντέρνο θέατρο. Μεταφέρουν ελληνική γλώσσα. Μεταλαμπαδεύουν ελληνικό Πολιτισμό. Και τον σύγχρονο ελληνικό τρόπο ζωής. Αλλά αυτό πρέπει να γίνεται με σοβαρότητα. Με συνέπεια. Για αυτό και απαιτείται η οικονομική στήριξη εκ μέρους του ελληνικού κράτους.

Γλώσσα, Θέατρο και Μουσική αποτελούν την τριλογία που συνδέει κατά τρόπο άμεσο, καθημερινό και γνήσιο τους Απόδημους Έλληνες με τη γενέτειρα. Η τελευταία, κατά το Σύνταγμα, είναι υποχρεωμένη να φροντίζει και να μεριμνά για τη ζωή των Αποδήμων στο εξωτερικό. (Άρθρο 108)

Επομένως, εκτός από την εργασία, πρέπει να φροντίζει για την Παιδεία, για την Θεατρική αγωγή και για την Ψυχαγωγία τους. Θα πρέπει, λοιπόν, η ελληνική Πολιτεία, ξεπερνώντας την όποια μίζερη κοντόφθαλμη αντίληψη διαχείρισης της κρίσης, να προχωρήσει τολμηρά και αποφασιστικά σε όλα όσα οι καιροί και το έθνος επιτάσσουν για να διατηρηθεί ο ελληνισμός στην προέκτασή του, τον οικουμενικό ελληνισμό.

Αλίμονο αν περιορίσουμε τη ζωή μας στους τέσσερις τοίχους της πρόσκαιρης μιζέριας. Αν πάψουμε να φροντίζουμε για το αύριο, θα χάσουμε το παρόν. Αν χάσουμε το παρόν, δεν θα έχουμε μέλλον.

Και θα απομείνει η ομογένεια να φωτίζει το μονοπάτι που οδηγεί στον επίγειο Παράδεισο μιας Ελλάδας δίχως Ελλάδα…