«Με τα λόγια χτίζω ανώγεια και κατώγια».

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Ορισμένοι, τόλμησαν. Τα μέτρα πέρασαν. Όχι, φυσικά, που μπορεί κανείς να πανηγυρίζει γι αυτό καθ’ εαυτό το γεγονός των επαχθών μέτρων.

Αξίζει, όμως, να θυμίσουμε την απάντηση που έδωσε ο Ουίλσον Τσόρτσιλ σε κείνον που τον ρώτησε αν ήταν ευχαριστημένος που σε βαθιά  γεράματα μετακινιότανε με αναπηρική καρέκλα. Απάντησε ο μεγάλος πολιτικός: «Αν το καλο-εξετάσεις, όχι. Σκέψου, όμως, την εναλλακτική που έχω»…

Και η εναλλακτική της Ελλάδος ήτανε το ίδιο οδυνηρά καταλυτική και καταληκτική, όπως και του Τσόρτσιλ, αλλά και κάθε ενός που δρασκελίζει την 9^η δεκαετία της ζωής του.

Η όλη συζήτηση στη Βουλή, αν φυσικά και κατ  αδιάκοπου διαστολής κάθε έννοιας μπορεί να θεωρηθεί «συζήτηση» αυτό που όλοι παρακολουθήσαμε, μας άφησε εκτός από πικρή γεύση και με μία πελώρια απορία:  Και τώρα τι;

Ήδη οι εξελίξεις στο ΠΑΣΟΚ είναι ραγδαίες και (σε ένα βαθμό) διαλυτικές. Η επόμενη μέρα στο στρατόπεδο της ΔΗΜ.ΑΡ. μπορεί να εμφανίζεται ήρεμη, υποβόσκει, όμως, εσωτερική τρικυμία.  Η δε κυβερνητική συνοχή μάλλον δεν …ενισχύθηκε από τα «παρών» αντί των «ναι».

Στην ΝΔ, η απώλεια ενός βουλευτή είναι το ελάχιστο μπροστά στο δίλημμα που βασανιστικά τους πιέζει για τον Προϋπολογισμό του οποίου η συζήτηση ξεκινά αύριο η δε ψηφοφορία θα γίνει τα μεσάνυχτα της Κυριακής.

Το στοιχείο, όμως, που κατέλειπε στον γράφοντα την μεγαλύτερη απορία, έκπληξη και εν τέλει, αγωνία για τα μελλούμενα, είναι η άκριτη συμπεριφορά του ΣΥΡΙΖΑ, να «υιοθετήσει», να «στηρίξει» και να «υποθάλψει» το αίτημα της προνομιούχου τάξεως των υπαλλήλων της Βουλής να μην εξομοιωθεί ο μισθός τους με εκείνο των λοιπών δημοσίων υπαλλήλων.

Το κόμμα που υπερασπίζεται –και δικαίως- τα 700 ευρώ του χαμηλοσυνταξιούχου, δεν μπορεί για καθαρά αντιπολιτευτικούς λόγους να υπερασπίζεται το μισθό της μιας ή και των μερικών χιλιάδων ευρώ το μήνα…

Είναι το ίδιο άδικο να κόβεις το μισθό εργαζόμενου ανεξαρτήτως του ύψους του. Αλλά είναι περισσότερο κατανοητό να περικόπτεις κάτι από το μισθό των 1.500 ευρώ, παρά από το μισθό των 300 ευρώ το μήνα!

Ωστόσο υπήρξε και κάτι εντελώς  αποκαρδιωτικό  στην εν γένει συμπεριφορά του ΣΥΡΙΖΑ.  Θα περίμενε κανείς, σε μια τόσο σημαντική ψηφοφορία –και ενώ έξω από το Κοινοβούλιο  χιλιάδες εργαζόμενοι κάτω από καταρρακτώδη βροχή συγκρούονταν με την αστυνομία-  θα περίμενε να έχει έτοιμες συγκεκριμένες εναλλακτικές αξιόπιστες  προτάσεις για την υπέρβαση της κρίσης καλώντας, με βάση αυτές τις προτάσεις η Βουλή να πει το «ΌΧΙ».

Αντ΄ αυτού, όμως,  όμοια όπως οι «Ανεξάρτητοι Έλληνες και η «Χρυσή Αυγή», ο ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε την εύκολη οδό της δημαγωγικής φλυαρίας, των ειρωνικών σχολιασμών και της ανέξοδης  ρητορείας.

Πρόσφερε  μοναδική ευκαιρία η συζήτηση της 7^ης Νοεμβρίου για να εμφανισθεί ο ΣΥΡΙΖΑ “ως έτοιμος από καιρο” να κυβερνήσει.  Και δεν το έκανε.  Δεν ήθελε; Δεν μπορούσε! Γιατί δεν κατέθεσε, π.χ. Σχέδιο Νόμου για το πολυδιαφημισμένο, από τον Πρόεδρό του, προεκλογικά  «Περιουσιολόγιο»;  Αυτό που θα αλλάξει πραγματικά το μέλλον της χώρας. Γιατί δεν μας είπε ο κ. Τσίπρας που θα βρει η Ελλάδα  χρήματα, αν δεν πάρει τα προσφερόμενα από το “Γιουρογκρούπ”, ναι, με επαχθείς πράγματι  όρους; Γιατί δεν μας είπε πώς θα τα εισπράξει άμεσα από τους πλούσιους, εάν αυτό εννοεί; Γιατί δεν κατέθεσε Πρόταση Νόμου για την ανάπτυξη;

Δυστυχώς, φοβόμαστε πως εδώ ισχύει το «με τα λόγια χτίζω ανώγεια και κατώγια».